اینجا عشق حرف اول را می‌زند

همشهری آنلاین- پروانه بهرام‌نژاد: همین که زیپ لباس یکسره سفید رنگ را بالا برده و ماسک n95 را مقابل دهان و بینی و شیلد محافظتی را هم روی صورت و پیشانی‌ قرار می‌دهی، سختی کار دستت می‌آید. فشار روی صورت، تنفس دشوار، کم‌شدن جریان هوا و چکه چکه کردن عرق سرد از اندام، همه از شروع یک مبارزه سخت خبر می‌دهد، مبارزه‌ای که می‌دانم برای من خبرنگار نهایت چند ساعت زمان خواهد برد اما سفیدپوشان سلامت بیش از دو ماه است که در این میدان مبارزه، جانانه ایستاده‌اند و بی‌آنکه خم به ابرو بیاورند، سخت در تلاش‌اند تا ویروس منحوس و مهمان ناخوانده‌ای را که در آخرین ماه‌های سال به این مرز و بوم راه یافت، از پا درآورند حتی اگر به قیمت جانشان باشد. اینجا بیمارستان شهید دکتر لواسانی در سیزدهمین تکه پایتخت است که کارکنانش در دو جبهه کرونا و احیای بیماران قلبی، شبانه‌روز تلاش می‌کنند و فداکارانه در خط مقدم درمان ایستاده‌اند. در این روزهای به ظاهر آرام و کم‌شدن تعداد مبتلایان به کرونا، چند ساعت با آنها همراه شدیم تا برش‌هایی از فعالیت این ایثارگران را ثبت و روایت کنیم.

• برش اول: خدمت در دو جبهه کرونا و۲۴۷

مریض جدید وارد اورژانس شده و همه از پزشک و پرستار تا نیروی خدماتی، در تکاپو هستند. بیمار مشکوک به کرونا است، پزشک حاضر او را معاینه کرده و با توجه به علائم اولیه فرد را به بخش ایزوله تنفسی می‌فرستد تا بقیه روال کار انجام شود. اینجا بخش اورژانس به‌عنوان خط مقدم بیمارستان شهید دکتر لواسانی است که بیماران پس از معاینه و سپری کردن بخشی از کار درمان، در صورت نیاز به بستری به بخش‌های مختلف هدایت می‌شوند. در همین حین همراه دکتر «سیدعلی جمالیان» رئیس بیمارستان شهید دکتر لواسانی که دقایقی قبل از انجام عمل آنژیوگرافی بیرون آمده، وارد بخش می‌شویم. دکتر با شیلدهای محافظتی که از دفتر کارش برای همکاران آورده، خسته نباشیدگویان به اتاق‌ها سر می‌زند و می‌گوید: «این‌ها مانند اعضای خانواده من هستند و من هم قدردان زحمات‌شان، بچه‌ها اعم از زن و مرد در این مدت مردانگی کردند.» اندکی بعد همکاران دور رئیس جمع می‌شوند و هرکسی نکته‌ای را یادآوری وگاه پرسش می‌کند. دکتر جمالیان می‌گوید: «یکی از کارهای بزرگ ما درکنار کووید ۱۹، درمان سکته‌های حاد قلبی است که ما اینجا به‌عنوان یکی از بیمارستان‌های خاص در دو جبهه خدمت می‌کنیم. چراکه از ۳سال پیش تاکنون جزو نخستین و یکی از ۶ بیمارستان‌ کشور هستیم که کد ۲۴۷ را اجرا می‌کنیم یعنی در ۲۴ ساعت شبانه‌روز و هفت‌روز هفته، تمام بیمارانی که با سکته قلبی مراجعه می‌کنند، در کمترین زمان مستقیم وارد بخش آنژیوگرافی می‌شوند و بعد از رفع گرفتگی رگ‌ها از یک مرگ و نارسایی معلولیت همیشگی نجات می‌یابند و مریض به زندگی عادی برمی‌گردد و این برای ما ارزشمند است.» او می‌افزاید: «مجزا بودن و پراکندگی ساختمان‌های بیمارستان قدیمی ما، برای خدمت ما در مواجهه با بیماران کرونایی و قلبی کمک‌کننده بود به‌طوری‌که بیماران عفونی هیچ ارتباطی با مریض‌های قلبی و تداخل‌کاری با همدیگر نداشتند. در روزهای اوج هم ما دو بخش یکی ۲۱ تخته و یک بخش ۲۲ تخته ویژه برای کرونا اختصاص دادیم.»

• برش دوم: خدمت به همنوع حتی از کانادا

بیمار با تشخیص اولیه کووید ۱۹بستری شده و گروه درمان منتظر اعلام نتیجه عکس ریه و سایر روش‌های تشخیصی و بقیه مراجعان بیمارستان نیز با رعایت پروتکل‌های بهداشتی درحال سپری کردن روند کارشان هستند. دکتر قائمی متخصص بیماری‌های داخلی که از سال ۱۳۷۱در بیمارستان شهید دکتر لواسانی حضور دارد و همیشه در بخش اورژانس فعالیت داشته‌، به نوعی چراغ‌راه گروه درمان اینجا است و نخستین بیمار کرونایی این بیمارستان را هم او بستری کرده‌است. دکتر قائمی می‌گوید: «خط مقدم کرونا در بیمارستان لواسانی، بخش اورژانس است بعد از آن در اینجا تصمیم گرفته می‌شود که فرد در کدام بخش سی‌سی یو سفید، سی‌سی یو خاکستری، پست سی‌سی یو سفید یا بخش پست سی‌سی یو خاکستری بستری شود. بستگی به علائم او و ابتلای فرد به کرونا هم دارد.» او می‌افزاید: «۳۰ بهمن بیماری داشتیم که قبلاً عمل قلب باز شده و در دوران نقاهت بود. حالش بد شده و او را به اینجا آورده بودند. آن روز کسی از وجود ویروس کرونا در ایران خبر نداشت. بیمار را بستری کردیم، همان شب عکس‌های بیمار را برای یکی از همکاران سابق‌مان که در کانادا فعالیت دارد، فرستادیم. دکتر «حلمی» یکی از همکاران ماست که بعد از بازنشستگی به کانادا رفته و به ما سپرده در ۲۴ساعت شبانه‌روز هر وقت نیاز بود با او تماس بگیریم و عکس یا سی تی اسکن بیمار را برایش بفرستیم تا گزارش آن را به ما بدهد. برای این بیمار هم همین کار را کردیم. او هم که نمی‌دانست کرونا از چین خارج شده، ولی تشخیصی برای ما ارسال کرد که بسیار متفاوت بود. او گفت بیمار دچار ضایعات ریوی ویروسی است که ما تازه فردای آن روز از وجود ویروس کرونا در کشور پس از اعلام رسمی مسئولان مطلع شدیم. ما همین حالا هم عکس‌های مشکوک‌مان را برای دکتر که رادیولوژیست اینجا بوده ارسال می‌کنیم و از راه دور با ما همکاری دارد.»

• برش سوم: خدمت با عشق و خستگی‌ناپذیری

با اینکه مراجعه بیماران مبتلا به کرونا در بیمارستان شهید لواسانی مثل سایر مراکز درمانی کم شده اما وقتی بیماری فردی در اینجا قطعی تشخیص داده می‌شود، بیماران بین ۳ تا ۱۰ روز به‌طور متغیر مهمان این بیمارستان هست. دکتر قائمی دراین‌باره می‌گوید: «اگر فرد مشکوک باشد ما یک بخش ایزوله تنفسی داریم او را تا زمانی‌که عکس ریه آماده شود، آنجا نگه ‌می‌داریم تا بتوانیم با قطعیت بیشتری اعلام کنیم کرونا دارد یا خیر؟ این میان اگر بیمار مشکوک و دارای بیماری قلبی هم باشد او را در بخش سی‌سی یو خاکستری بستری می‌کنیم. همچنین بخش دیگری هم به‌عنوان بخش سی‌سی یو سفید داریم که فقط بیماران قلبی آنجا هستند. در بخش خاکستری غیر از داروهای قلبی که می‌دهیم، داروهای مخصوص کرونا را هم تجویز می‌کنیم.» او می‌افزاید: «کارهایی که انجام می‌دهیم اغلب اوقات بیش از وظایف‌مان است و بسیار پیش آمده ما مجبور شدیم از زمان استراحت‌مان بگذریم و نخوابیم تا تکلیف بیمار مشخص شود. خیلی اوقات فراتر از شیفت کاری‌مان کار می‌کنیم، ناراضی هم نیستیم.» همچنین دکتر جمالیان دراین‌باره معتقد است: «این خاصیت استثنایی بیمارستان ما بود که در دو جبهه خدمت کنیم. اگرچه ابتدای ورود کرونا کمبود امکانات و تجهیزات داشتیم، اما بچه‌ها جوانمردی و ایثار کردند و من هم هر روز کنارشان بودم. آن روزها گرفتن امکانات سخت بود. این میان خیّران خیلی کمک کردند و جای تشکر دارد. حتی برخی از کارکنان بازنشسته ما نصف حقوق‌شان را اهدا کردند تا ما برای همکاران تجهیزات و ماسک بخریم. خیلی از بچه‌ها از آشنایان و فامیل کمک جذب کردند و ما هم خیّران بزرگی که می‌شناختیم را به کار گرفتیم و نهایت ایستادیم تا به شیب نزولی امروز که در همه بیمارستان‌هااست، دست یافتیم. خوشحالیم که می‌توانیم جلو مردم کشورمان سرمان را بالا بگیریم. همه اینها نشئت گرفته از وحدت و همدلی میان همه کادر درمان است اما در بیمارستان ما خدمت‌رسانی واقعاً سرشار از عشق و خستگی‌ناپذیری بود. خیلی‌ها برای کمک حضوری اسم‌شان را دادند تا در عید هر وقت لازم است بیایند منتها لازم نشد و بچه‌های خودمان با همدلی و صمیمت کار کردند.»

• برش چهارم: روزهای دور از خانه

چند ساعتی از حضورم در بیمارستان شهید لواسانی و پوشیدن لباس یکسره مخصوص گذشته و تحمل آن طاقت‌فرسا شده، نفس‌هایم به شماره افتاده و حرف‌زدن برایم سخت. اما گروه درمان چه در بخش اورژانس چه بخش ویژه همچنان این لباس‌ها را به تن دارند و از ۷ تا ۱۲ ساعت در این شرایط روزهای‌کاری را سپری می‌کنند. آنها استوار در خط مقدم خدمت ایستاده‌اند و با اراده فولادین، چون نوری در تاریکی فعالیت می‌کنند. آنها امسال نه عید داشتند و نه تعطیلات، از آخرین ماه‌های سال بیمارستان هستند و برخی‌شان هم به کرونا مبتلا شدند. دکتر جمالیان دراین‌باره می‌گوید: «تعدادی از پرستاران، پزشکان و خدماتی‌های ما به ویروس کرونا مبتلا شدند اما بهبود پیدا کردند. شکر خدا در میان کارکنان مبتلا به کرونا، مرگ و میر نداشتیم. برخی از افراد که وارد بودند دارو گرفتند و بقیه روند درمان را در منزل قرنطینه ‌کردند و بدحال‌ترها را بستری‌کردیم. این میان برخی هم در بیمارستان خودمان و تعدادی هم که خودشان دوست نداشتند در محل کار بستری شوند، در بیمارستان‌های دیگر بستری شدند.» «مریم دادایی» پرستار بخش سی‌سی یو است که ۱۶ سال سابقه کار دارد. او هم درباره این روزها می‌گوید: «پوشیدن این لباس آن هم هر روز کار دشواری است. چون در مدتی که آن را می‌پوشیم، غذا و حتی آب هم نمی‌توانیم بخوریم و کامل باید در اختیار بخش و مریض‌ها باشیم. بین ۷ تا ۱۲ ساعت بستگی به شیفت کاری، این لباس‌ها کامل تن ماست. حتی موبایل هم نمی‌توانیم دستمان بگیریم.» او که با صلابت ایستاده و سعی می‌کند بغضش را پنهان کند، ادامه می‌دهد: «بیش از ۲ماه است که مادرم را ندیده‌ام. در حالی‌که وظیفه داشتم هر دو هفته یکبار به او سربزنم و به کارهایش رسیدگی کنم.» دادایی همراهی خانواده گروه درمان را در این مسیر بسیار مؤثر می‌داند و می‌افزاید: «از پسرم «امیرحسین» تشکر می‌کنم که این مدت فوق‌العاده همکاری و در خانه رعایت حالم را کرده‌است. این مدت هم بیش از قبل همراهم و حواسش به من بوده ‌است.»

• برش پنجم: رنجی که می‌بریم...

توصیف سختی و جانفشانی‌های گروه درمان به‌ویژه در روزهای کرونایی، با واژگان میسر نیست و گوی کلمات کم می‌آورند در مقابل آنهایی که تجلی خوبی‌اند و ایثارگرانی هستند که برای سلامت ما جانشان را کف دست گرفته‌ و شبانه‌روز شاهد لحظه‌های تلخی هستند که دشواری انجام وظیفه را برایشان بیشتر می‌کند. پرستاران و بهیارانی که این روزها از کار زیاد خسته نیستند و دلشان نمی‌خواهد از مشکلات دم بزنند اما آنچه رنج و خستگی این همه دشواری را برایشان مضاعف می‌کند، محقق نشدن برخی از خواسته‌ها و حقوق قانونی‌شان است. آنها مزد این روزهایشان را لزوم تحقق حقوق معوقه پرستاران می‌دانند و رنجی را تحمل می‌کنند که سال‌ها دامن این گروه درمان را گرفته است؛ از اجرا نشدن مصوبات مجلس درباره تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری گرفته تا لزوم بازنشستگی با ۲۰ سال سابقه خدمت. «بهمن جمشیدی» سرپرستار بخش آنژیوگرافی بیمارستان شهید دکتر لوسانی دراین‌باره می‌گوید: «به نوعی هم‌قسم شدن و عزم راسخ این روزها، زیرپوستی میان همکاران ما رایج بود تا از زیر کار شانه خالی نکند. چراکه ما همه این سال‌ها در صلح و صفا کار کردیم و در این بحران هر کجا سوپروایزر دستور می‌داد و مدیران بیمارستان صلاح می‌دانستند، با جان و دل آنجا خدمت کردیم. حتی حضور رئیس بیمارستان همپای بقیه مثل بتن مستحکم است که تمام این اجزا را به هم وصل و سایر اعضا را به هم منسجم کرده ‌است.» او می‌افزاید: «با این حال با حقوق کم و مشکلات و سختی‌های پیش رو، ماندیم چون ما در این سرزمین زندگی و رشد کرده و بزرگ شده و صاحب جایگاه و شغل شدیم. حالا در این بزنگاه که باید نشان می‌دادیم به این کشور تعلق‌خاطر داریم، از این مردم حمایت می‌کنیم مردمی که همیشه به ما احترام گذاشته و اعتماد کردند، از این‌رو با اینکه اوایل تجهیزات خوب در دسترس و اینجا مرکز تخصصی کرونا نبود و بعد از چند هفته کمک‌ها رسید، همکارانم جانانه جنگیدند و بیشتر مریض‌های ما با حال خوب از این مرکز بیرون رفتند. درست است ما وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم اما فقط می‌خواهیم به حق‌مان برسیم.» یکی دیگر از همکارانش هم دراین‌باره می‌گوید: «ما آب هویچ و شیرینی نمی‌خواهیم، ما خواستار تحقق حقوق معوقه‌مان هستیم، اجرای قوانینی که تصویب شده خواسته ماست.» این میان «رعنا بهرام‌نژاد» یکی از پرستاران بخش داخلی است که حدود ۱۸ سال سابقه کار دارد و در این مدت باتوجه به تعطیل بودن بخش داخلی، به کمک همکارانش رفته و با بیماران کرونایی سرکار داشته ‌است. او می‌گوید: «اینجا رابطه مسئولان به کارکنان، دوستانه و خوب است و از این‌رو در این مدت حتی برای آنهایی که سابقه کار بالا داشتن، این موضوع مطرح نبود و پیشکسوت‌ها نیز به‌عنوان نفر آخر بخش فعالیت می‌کردند که این روحیه قابل تجلیل است.»

• برش ششم: بیماران را رها نمی‌کنیم

اینجا گذر زمان آن هم با این لباس سرسخت، برایم آسان نیست اما عقربه‌های ساعت ۹ شب را نشان می‌دهد و گروه درمان که از ابتدای تحویل شیفت، مشغول انجام کارهای روتین چون گزارش و شرح‌حال‌نویسی، دادن دارو و رسیدگی به بیماران هستند، خستگی‌ناپذیر و مدام بالای سر بیماران کرونایی حاضر می‌شوند و وضعیت آنها را کنترل می‌کنند. یکی از این بیماران که سرحال‌تر است، بانوی جوانی است که رو به پرستار بالای سرش می‌گوید: «فکر نمی‌کردم کرونا بگیرم. اصلاً نفهمیدم کی کرونا گرفتم. اما خدا خیرتان بدهد، در اینجا مثل اعضای خانواده به بیماران رسیدگی می‌کنید.» او تأکید می‌کند: «از مردم می‌خواهم کرونا را جدی بگیرند و خیلی مراقب باشند.» کم‌کم باید بخش مراقبت‌های ویژه را ترک کنم که دکتر جمالیان می‌گوید: «در این مدت چند بخش را ادغام کردیم و عمل‌های جراحی غیراورژانسی را تقریباً حدود ۳تا ۴ هفته تعطیل کردیم تا به بیماران کرونایی برسیم اما اکنون که ورود بیمارکرونایی کم شده، بخش‌ها دایر شده و درمانگاه‌ها هم فعال هستند. اما حتی بعد از ترخیص مریض‌های کرونایی، آنها را رها نمی‌کنیم و بچه‌ها هر روز به خانه آنها زنگ می‌زنند و ارتباط برقرار می‌کنند. بخش آموزش و پرستاران ما با تشکیل گروه واتس اپی آنها را رصد می‌کنند و به سؤالاتشان پاسخ می‌دهند. این میان تلفنی هم پیگیر حالشان هستیم و می‌پرسیم ببینیم تا اعضای خانواده‌شان درگیر نشده‌اند و آیا داروهایشان را مرتب می‌خورند.» همچنین «پریماه شهامتی» پرستار بخش مراقبت‌های ویژه که ۱۰ سال ونیم سابقه کار دارد و پرانرژی بربالین بیماران حاضر می‌شود، درباره روزهای کرونایی می‌گوید: «از اوایل اسفند پذیرای بیماران کرونایی هستیم و بیش از ۲ماه است بچه‌ها با عشق، ایثار و تعهد در کنار مریض‌ها بوده‌اند و بدون مرخصی و با تمام وجود انجام وظیفه کرده‌ایم. همچنان فعال در خدمت مردم و مریضان هستیم. حتی سال تحویل در بخش بودیم و کنار مردم.»

• برش پایانی: لطفاً در خانه بمانید

همگی متفق‌القول هستند که کم‌توجهی به توصیه‌های بهداشتی در این روزهای کرونایی، می‌تواند مشکلات جدیدتری را رقم بزند. زنان و مردانی که اگر خودشان را معرفی نکنند، در این لباس‌ها نمی‌توان جنسیت آنها را تشخیص داد. این میان رئیس بیمارستان شهید دکتر لواسانی می‌گوید: «متأسفانه حضور مردم در شهر زیاد شده که خواهش می‌کنم اگر کار ضروری ندارند به خیابان نیایند و درخانه بمانند. توصیه هنوز در خانه ماندن است مگر آنهایی که اجبارکاری دارند. از مردم می‌خواهم توصیه بهداشتی مثل قبل حتی بیشتر رعایت کنند چون همه جا شلوغ‌تر شده است. ماسک و دستکش استفاده کنند و خیلی مراقب باشند. سفیدشدن وضعیت قابل پیش‌بینی نیست اما اگر مردم رعایت کنند به خاکستری کمرنگ دست خواهیم یافت.» او می‌افزاید: «مردم باید فاصله‌گذاری هوشمند را جدی بگیرند و در محل کار پروتکل‌های‌ بهداشتی را رعایت کنند و تا حد امکان از خانه بیرون نروند.» دادایی هم می‌گوید: «در خانه ماندن و رعایت بهداشت از همه چیز مهم‌تر است. شست‌وشوی مداوم دست و استفاده از دستکش و ماسک دربیرون از خانه ضروری است. مردم فکر نکند کرونا تمام شده و حتی روزی که اعلام کنند کرونا تمام شده حداقل ۲۸ روز دوران کمون باقی می‌ماند تا برای نشان دادن علائم.» این میان شهامتی هم در تکمیل توصیه‌های همکار پیشکسوتش می‌افزاید: «تنها چیزی که به مردم کمک می‌کنم رعایت نکات بهداشتی و پیشگیری از ابتلا شدن است. اگر وسایل حافظت فردی را داشته باشند و فاصله اجتماعی را رعایت کنند، بیشتر در امان خواهند بود.» ساعت نزدیک ۲۲ است و از پرستاران و بهیاران و کمک‌هایشان در بخش مراقب‌های ویژه بیمارستان لواسانی می‌خواهم چند دقیقه‌ای از کار فاصله بگیرند. آنها مقابل ایستگاه پرستاری جمع می‌شوند و یک لبخند مهمان دوربین ما می‌کنند. بعد از آنها خداحافظی کرده و به اتاق مخصوص تعویض لباس آلوده می‌روم. همین‌که زیپ لباس یکسره سفید رنگ را پایین می‌کشم و ماسک n95را از مقابل دهان و بینی و شیلد محافظتی را هم روی صورت و پیشانی‌ام برمی‌دارم، فشار روی صورتم کم شده و تنفسم راحت‌تر می‌شود اما رد ماسک روی صورتم جا خوش کرده و بدنم خیس عرق است،‌گویی لباس شسته شده تن کرده‌ام و در تاریکی شب از این یادگار ناصری، دور می‌شوم.

• مرجان روشن، پرستاری است که کرونا عروسی‌اش را عقب انداخت
• عمل به خدمت همیشگی

کرونا او را هم نشانه گرفته و حتی خصوصی‌ و مهم‌ترین بخش زندگی‌اش را تحت‌تأثیر قرار داده‌است. «مرجان روشن» پرستار بخش اورژانس بیمارستان شهید دکتر لواسانی است که کرونا مراسم عروسی او را به تعویق انداخته و این دختر جوان بیش از ۲ ماه است، همپای سایر همکارانش در این بخش مشغول خدمت ‌است. روشن که ۱۴ سال سابقه کار پرستاری دارد و علائم بالینی ویروس کرونا را هم داشته، درباره تجربه این روزهایش می‌گوید: «یادم است ۳۰ بهمن مریض کرونایی داشتیم که البته ما آن روز از وجود کرونا در کشور باخبر نبودیم ولی بعد از دو هفته و دریافت جواب آزمایش مثبت او و مشخص شدن موضوع، ما هم مثل بقیه از کرونا با خبر شدیم. متأسفانه آن بیمار به رحمت خدا رفت. ولی از روزی که کرونا به اینجا آمد، من خودم با مریضی کرونا درگیر شدم و علائم خفیف وکل علائم بالینی بیماری را داشتم چون با بیماران در ارتباط بودم.» او می‌افزاید: «پوشیدن گان مخصوص و ماسک و تحمل این لباس‌ها به‌ویژه در گرما خیلی سخت است اما ما از روزی که در این شغل قدم گذاشتیم، پذیرفتیم با همه مدل بیماری و مشکلات این شغل و شب بیداری‌ها و همه بحران‌های آن کنار بیاییم و به رسالت خدمت عمل کنیم. از این‌رو قرار بود بعد از اسفندماه مراسم ازدواجم باشد اما به خاطر این بیماری و فراگیری جهانی شدن آن و به خطر نیفتادن سلامت عزیزترین کسان‌مان، این مراسم کنسل شد. حالا اگر عمری باقی ماند، بعداز شکست کرونا یک جشن دورهمی خانوادگی کوچک می‌گیریم.» روشن که بیش از ۲ سال است در بخش اورژانس این مرکز درمانی فعالیت می‌کند یک توصیه به شهروندان دارد و تأکید می‌کند: «هر شخص باید مراقبت از خودش را به عهده بگیرد و شستن دست‌ها را رعایت کند و به فاصله‌گذاری اجتماعی اهمیت بدهد و از حضور در قسمت‌های شلوغ و پر رفت‌وآمد و پر تردد جلوگیری کند. اگر هریک از ما نسبت به سلامت خود تعهد داشته باشیم، فکر کنم مشکلی پیش نمی‌آید.»

• اسماعیل سلیمی، پرستار
• پرستاری یعنی شغل سخت

از ۱۳سال پیشقدم در وادی خدمت به هم‌نوعان گذاشته و لباس درمان به تن کرده و در بیمارستان شهید دکتر لواسانی پرستار است. «اسماعیل سلیمی» جوانمردی است که در کمک به بیماران به‌ویژه کرونایی‌ها در بخش اورژانس ساعت‌ها فعالیت داشته و حالا هم که شرایط کمی آرام‌تر شده، ثابت‌قدم مشغول خدمت است. او می‌گوید: «باتوجه به اینکه ویروس کرونا، بیماری تازه و ناشناخته است، برخورد با این بیماران دشواری‌های خاصی دارد. چون سرعت انتشار و شیوع بیماری بالا است و مردم هم اطلاعات کافی در این زمینه ندارند و با کوچک‌ترین علائم به بیمارستان مراجعه می‌کنند. همین برای سلامتی‌شان خطرآفرین است.» او می‌افزاید: «رفتن بالای سر بیمار کرونایی برای من ترس ندارد چون به وظیفه‌ام عمل می‌کنم. اما پوشیدن لباس‌های مخصوص به‌ویژه آن دست که غیراستاندارد هستند، خیلی سخت است چون تهویه ندارد و حتی۱۰ دقیقه هم قابل تحمل نیستند و خیس عرق می‌شویم.» او که ۲فرزند دارد و در این دوران از لذت در آغوش کشیدن فرزندانش کم‌بهره‌بوده، می‌گوید: «وقتی بعد از ۱۲ ساعت کار به خانه می‌رویم و در را باز می‌کنیم، بچه‌ها می‌خواهند خودشان را به آغوشمان بیندازند، چون آنها درکی از بیماری و عفونت ندارند و نمی‌دانند احتمال آلودگی لباس ما وجود دارد و نباید پیش ما باشند. از این‌رو در این شرایط رفتار با کودک خیلی سخت است که بعد از شست وشوی صورت و استحمام می‌توانیم کمی به فرزندانمان نزدیک شویم.» او یک تشکر و یک خواسته دارد و ادامه می‌دهد: «مردم در این مدت دست به خیر بودند و مقداری تجهیزات حفاظتی مثل ماسک و الکل اهدا کردند و حامی کادر درمان بودند که جای تشکر دارد. با این حال متأسفانه قوانین مربوط به حرفه پرستاری فراموش شده که امیدوارم به آنها بیشتر توجه شود. قوانینی که در مجلس به تصویب رسیده اما اجرا نمی‌شود و ظاهراً الزامی برای اجرای آن هم وجود ندارد. مثلاً بازنشستگی با۲۰ سال سابقه کار، اجرای تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، کاهش ساعت‌کاری و استخدام پرستاران و... که با تحقق هریک از آنها پرستاران به برخی از حقوق معوقه خود دست می‌یابند. مثلاً اگر این قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری اعمال شود، به نفع بیماران، بیمه و هم پرستاران است. یا اینکه براساس قانون پرستاری باید جزو مشاغل سخت محسوب شود و پرستاران ما با ۲۰ سال بازنشسته شوند، اما این موضوع اعمال نمی‌شود. امیدواریم این موانع از پیش روی پرستاران برداشته و قوانین اجرا شود.»