حقیقت این است که این جانوران که ریشه آنها در چین و ماچین است و پرورده دست چینی‌های جویای زیبایی است، می‌توانند علی‌رغم اندازه کوچک حدود یک‌سوم انسان (بیش از سی سال) عمر کنند.
البته مشروط بر آن‌که، ما این اجازه را به آنها بدهیم.اما حقیقت این است که ماهی‌های قرمز کوچولو در حدود 2 تا 3 هفته که در تنگ تنگ ما می‌مانند حدود یک‌سوم از وزن خود را در اثر «استرس» و کم‌تحرکی و کم‌غذایی از دست می‌دهند و اگر این کاهش وزن به حدود 40 درصد برسد، جانور بدون صدا و فریاد مظلومانه می‌میرد.
بنابراین هم‌اکنون زمان نجات این معجزه‌های کوچک است. برای فرهنگ‌سازی و آموزش به کودکان، بهتر است، تنگ ماهیان را به دست کوچک‌ترهای خانواده بدهیم تا ماهی‌ها را با آرامی و لطافت در حوض مسجد، استخر پارک و یا حتی حوض بزرگ آب شیرین منزل هم‌محله‌ای‌مان، خالی کنند.
توصیه می‌شود که این ماهی‌ها به هیچ عنوان در رودخانه، رها نگردند زیرا:
- ممکن است رودخانه کمی پایین تر در بستر پخش شود و عمق آب کاهش یابد و ماهی در خشکی خفه بشود!
- ممکن است جریانی از نهر آب شور وارد رودخانه شود و شوری آب حیوان را بکشد.
- ممکن است رودخانه به دریاچه آب شور وارد شود و جانور هلاک شود.
- ماهی های قرمز دست‌پرورده انسان، در روی فلس‌هایش انگل و قارچ‌هایی دارند که برای خود آنها بی‌ضرر است و ممکن است آن‌را به ماهیان وحشی رودخانه بدهند.
- و بالاخره این‌که پس از مدت‌ها که این ماهیان در اسارت بوده و به‌طور دستی تغذیه شده‌اند، نخواهند توانست غذای خود را بیابند و یا از خود در مقابل دشمنان طبیعی دفاع کنند.
ما وظیفه داریم از دست‌پرورده خود حمایت و محافظت کنیم و به‌خصوص ما ایرانی‌ها که در جهان به‌خاطر مهمان‌نوازی خود شهره‌ایم، بجاست از این میهمانان به‌شایستگی در منزلمان پذیرایی کنیم و به‌شایستگی آنها را در محل‌های مناسب رها کنیم. این یک وظیفه انسانی – ایرانی است و باید آن‌را به فرزندانمان بیاموزیم. باید!
