مـا می‌توانیم!

راحله عبدالحسینی-خبرنگار:سری پر از ایده دارند. از همین امروز مبنای کارشان را پژوهش و تحقیق گذاشته‌اند. اکنون که وارد دنیای هیجان‌انگیز «رباتیک» شده‌اند، آماده‌اند تا از همه موانع بگذرند.

اعضای تیم رباتیک لواسان با دنیای ریاضی، کامپیوتر و الکترونیک خو گرفته‌اند و در کنار درس و مشق، لحظه‌ای از وادی رباتیک دور نمی‌شوند. آنها در اردیبهشت امسال در مسابقات بین‌المللی که در بابل برگزار شد، توانستند مقام دوم را کسب کنند و سهمیه‌ای برای مسابقات بعدی در ترکیه را از آن خود کنند که به دلیل هزینه‌های سنگین و عدم حمایت مالی از آن بازماندند. با این حال از تلاش دست نمی‌کشند. «امیرعباس لاری»، «علیرضا یونسی»، «امیررضا کرمی‌نیا» و «مهرداد احیایی» در سال‌های گذشته مقام‌های قهرمانی دیگری در عرصه کشوری کسب کردند. با اعضای تیم رباتیک لواسان درباره علاقه‌مندی‌ها و فعالیت‌شان در این رشته گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید.

پیش به سوی مسابقات آبان
«ناامیدی برای ما معنایی ندارد.» مهرداد می‌گوید که علاقه‌اش به رباتیک به قدری است که هرگز ناامیدی و خستگی برایش معنا ندارد. «مربی به ما می‌گوید که ما سرمایه هستیم. چه امیدی بالاتر از این می‌خواهیم. پس می‌توانیم هر ناکامی و حمایت نکردن و بی‌مهری را تحمل کنیم. در مسابقات بین‌المللی بابل که ما توانستیم مقام دوم را کسب کنیم، تیم کشورهای آلمان و ژاپن و کانادا هم بودند. صفر تا صد کار در تیم رباتیک لواسان با خود بچه‌هاست. بچه‌ها به همه ریزه‌کاری‌ها مسلط شدند و با حمایت‌های بیشتر حتماً به مقام بالاتر می‌رسیم. اعضای تیم هدف سرسختانه دارند و خودمان را برای مسابقات کشوری، که ۲۲ آبان در تنکابن برگزار می‌شود آماده می‌کنیم.» او که در مسابقات بین‌المللی بابل و در مسابقات «چاپک‌کاپ» و «فجر کاپ» در تیم حضور داشته، ادامه می‌دهد: «مسلماً درس برای من در اولویت است. برنامه‌ریزی هم به من کمک می‌کند تا بتوانم هم به رباتیک برسم و هم به درس و مشقم.»
رقابت ربات‌های جنگجو و مسیریاب
ورود به دنیای رباتیک برای «علیرضا یونسی» با دیدن بنرهای آموزش رباتیک به دیوار مدرسه بود. می‌گوید: «کلاس ششم بودم که متوجه شدم انجمن رباتیک، کلاس‌های آموزشی برگزار می‌کند. کلاس‌ها را شرکت کردم و در نخستین مسابقه همراه تیم به مشهد اعزام شدم. مقام چهارم را کسب کردم که برای نخستین حضور در مسابقات برایم بسیار انگیزه‌بخش بود.» در حالی که علیرضا به ربات جنگجوی سنگین وزن علاقه دارد می‌گوید: «رقابت قهرمانی بیشتر بین ربات‌های «جنگجو» و «مسیریاب» برگزار می‌شود. برای همین من بیشتر وقتم را برای این ۲ ربات می‌گذارم. ربات‌های دیگر بیشتر جنبه پژوهشی و خلاقانه دارند. من هم دوست دارم در رقابت‌ها شرکت کنم. پژوهش خیلی هزینه‌بر است.» علیرضا از تشویق و حمایت خانواده هم برایمان می‌گوید که بارها و بارها موجب شده تا در ادامه این مسیر مصمم‌تر باشد. «خانواده برای من کارگاه درست کردند و بعضی از هزینه‌ها را تقبل کردند. من هم دوستانم را به وادی رباتیک تشویق می‌کنم. ولی بیشتر ترجیح می‌دهند درس بخوانند و نمره بهتری بیاورند.»
به ربات پرنده و مین‌یاب فکر می‌کنم
امیررضا از آن نوجوانانی است که هنوز مقطع ابتدایی به پایان نرسیده، می‌دانست که چقدر به حوزه رباتیک علاقه دارد و باید در این حوزه قدم بگذارد. کلاس پنجم بود که با آموزش‌های تیم رباتیک لواسان آشنا شد. به قول خودش پایه اصلی تیم است. «آموزش‌ها خیلی به من کمک کرد تا با دنیای رباتیک آشنا شوم و اکنون بتوانم مقالات زیادی را بخوانم. من در همه مسابقات حضور داشتم و موفقیت‌ها به من انگیزه داده ‌است.» امیررضا به ربات مین‌یاب علاقه دارد. «هزینه برای ربات مین‌یاب بالاست. برای همین در حال حاضر علاقه من در حوزه مطالعه و تحقیق است.» امیررضا آرزویش را این‌گونه عنوان می‌کند: «دوست دارم استاد این رشته و در مسابقات، نفر اول جهان بشوم. چون هزینه ساخت ربات‌ها بالاست و هر ربات نزدیک به ۱۰ تا ۱۵ میلیون تومان سرمایه می‌خواهد، مجبوریم به ربات جنگجو و مسیریاب اکتفا کنیم. چون سرمایه اولیه را برای این ۲ ربات گذاشتیم. دوست دارم ربات پرنده بسازم و اکنون از این موضوع فاصله گرفتم. اما در کنار اعضای تیم می‌توانیم این آرزو را عملی کنیم.»
پژوهش در حوزه ربات‌های آفرود
از آن جوان‌هایی است که با ایده‌های خاصش زبانزد است. امیرعباس از کلاس هفتم به علایقش در حوزه رباتیک جامه عمل پوشاند و راهی کلاس‌های آموزشی رباتیک و سپس یکی از اعضای تیم رباتیک لواسان شد. «امیرعباس لاری» می‌گوید: «علاقه حرف اول را می‌زند. فقط با عشق و علاقه است که می‌توانیم از عهده سختی این راه برآییم. علاقه من به تحقیق در رباتیک به‌ویژه ماشین‌های «آفرود» و حتی طراحی ماشین است و در کنار آن رتبه و مقام‌هایی که در مسابقات کسب می‌کنیم، انگیزه‌ای است برای ادامه راه.» لاری بر این باور است موانع را باید به چشم حل مسئله نگاه کرد: «طبیعی است که من هم دوست داشتم در مسابقات بین‌المللی حضور داشته باشم ولی ناامید نمی‌شوم و راه‌ها و مسیرهای دیگر را امتحان می‌کنم.» او که در مسابقات «چکاپ کاپ» دانشگاه امیرکبیر حضور داشته، برای درس خواندن هم برنامه‌ریزی را رمز موفقیت می‌داند. کشتی و فوتبال هم ورزش‌هایی است که در اوقات فراغت به آن می‌پردازد. آرزوی امیرعباس، ثبت یک اختراع است.