به گزارش آسوشیتدپرس والاس اسمیت بروکر که مدت‌ها استاد و پژوهشگر دانشگاه کلمبیا بود، روز دوشنبه ۱۸ فوریه (۲۹ بهمن) در بیمارستانی در نیویورک درگذشت.
بروکر با مقاله‌ای در سال ۱۹۷۵ برای نخستین بار اصطلاح «گرمایش جهانی» را رایج کرد و به درستی پیش‌بینی کرد که افزایش میزان‌های دی‌اکسید کربن جو به گرم‌شدن بارز کره زمین خواهد انجامید.
او بعدها نخستین شخصی بود که «کمربند انتقال اقیانوسی»، شبکه‌ای جهانی از جریان‌های دریایی موثر بر هر چیزی از دمای هوا گرفته تا الگوهای باران را شناسایی کرد.
مایکل اوپنهایمر، استاد دانشگاه پرینستون درباره او گفت: «والاس فردی یگانه، درخشان و مبارز بود. او فریب سرد شدن آب‌وهوا در دهه ۱۹۷۰ را نخورد. او به وضوح روند بی‌سابقه گرم شدن را تشخیص داد و به روشنی نظراتش را در زمانی که شمار اندکی مایل به شنیدن بودند، بیان کرد.»
در «کمربند انتقال اقیانوسی»،آب سرد و شور در پهنه‌های اقیانوس اطلس شمالی، مانند یک مکنده عمل می‌کند و جریانی اقیانوسی از شمال آمریکا به سوی اروپا به راه می‌اندازد. آب‌های گرم سطحی که بوسیله این جریان ایجاد می‌شود به ملایم نگاه داشتن آب‌وهوای اروپا کمک می‌کند.
در غیر اینصورت به گفته او اروپا هوای بسیار سرد و منجمد کننده‌ای می‌داشت که میانگین دمای زمستانی آن ۱۱ درجه سلسیوس یا بیشتر کاهش می‌یافت و آب‌وهوای لندن شبیه آب‌وهوای شهر اسپیتزبرگن در نروژ در ۱۰۰۰ کیلومتری شمال حلقه قطبی می‌شد.
بروکر گفت بررسی‌هایش نشان می‌دهد که این کمربند انتقالی «پاشته آشیل سیستم اقلیمی» و پدیده حساسی است که می‌تواند به سرعت به دلایلی که شناخته نشده، تغییر کند. فقط اندکی افزایش دما کافی است که مانع از پایین رفتن آب در اقیانوس اطللس شمالی شود و به این ترتیب جریان انتقال اقیانوسی را متوقف کند.
بروکر می‌گفت گرمایش ناشی از تجمع گازهای گلخانه‌ای می‌تواند به شدت بر جریان‌های اقیانوسی اثر بگذارد.
مایکل مان، استاد دانشگاه ایالتی پن درباره بروگر گفت:«بروکر دست تنها این برداشت را رواج داد که تجمع این گازها می‌تواند به یک نقطه عطف در تغییرات شدید آب‌وهوایی بینجامد. او به طور عمومی‌تر به درک عموم مردم و سیاستگذاران از احتمال تغییرات ناگهانی آب‌وهوایی و غافلگیری‌های ناخوشایند در نتیجه تغییرات اقلیمی یاری رساند.
نظر شما