این روزها فیلم «بچههای ابدی»، با بازی بازیگران معروفی چون آهو خردمند، پانته‌آ بهرام، شهاب حسینی، الهام حمیدی و کارگردانی او بر پرده سینماهاست.
- اولین فیلم شما - رابطه - در مورد بچههای ناشنوا بود. بعد از ساخت فیلم‌هایی چون «شمعی در باد» و «رؤیای خیس»، به نظر می‌رسید از این قصه‌ها دور شده باشید؛ چطور شد بعد از 20 سال، فیلم بچه‌های‌ابدی را کارگردانی کردید؟
در واقع خود این بچه‌ها بودند که من را جذب کردند. با انتخاب این سوژه توانستم به دنیای بچههای ابدی راه پیدا کنم. فکر می‌کنم دنیای پر از سادگی و صداقت و خلوص بچههای سندرم داون (ناتوان ذهنی)، این فرصت را برایم به وجود آورد که از استرس‌های دنیای امروز دور شوم. برایم آرامش‌بخش بود که به دور از ریا و تزویر در دنیای آبی و صاف آنها باشم.
- فیلمنامه چطور شکل گرفت؟
فیلمنامه از مؤسسه توانبخشی پیشنهاد داده شد. مراحل تحقیق هم داشتیم چون من هیچ کاری را بدون تحقیق شروع نمی‌کنم. همان موقع هم فرصتی پیش آمد که توانستم به دنیای ذهنی این بچه‌ها و خانواده‌هایشان نزدیک شوم.
- بازیگر نقش اصلی چطور انتخاب شد؟
تست‌های زیادی گرفتیم. از بین 25نفر، 3 نفر را انتخاب کردیم و از بین آن 3 نفر، بالاخره یک نفر را برای نقش مناسب دیدیم. علی احمدی‌فر، پسر کند و خجالتی‌ای بود. سعی کردم اینها را از او دور کنم و او را به شخصیتی که می‌خواهم نزدیک کنم. علی کند حرکت می‌کرد و دیر واکنش نشان می‌داد. نرمش‌های بدنی، دویدن‌های پیاپی و بالاخره آشناکردن او با موضوع فیلم و عکس‌العمل‌هایش، باعث شد او سینمادرمانی شود.
- چطور جلوی بازیگرهای حرفه‌ای بازی می‌کرد؟ برای الهام حمیدی، شهاب حسینی و… سخت نبود؟
آنها خوشبختانه عاشقانه با مسئله کنار آمدند. همه و همه با سعه‌صدر و وقت‌گذاشتن کمک کردند تا برای علی فرصتی به دست بیاید که وارد زندگی اجتماعی شود و خودش را پیدا کند.
- انتخاب بازیگرهای حرفه‌ای فیلم، برای فروش بود یا دلیل دیگری داشت؟
بازیگرها براساس نیاز فیلمنامه انتخاب شدند و بسیار از این انتخاب‌ها خوشحالم.
- موقع ساخت فیلم، حتما به این مسئله فکر کرده‌اید که باتوجه به تلخی قصه، احتمالا با استقبال تماشاچیان مواجه نمی‌شود؛ پس چرا سراغ این موضوع رفتید؟
به طور طبیعی هر کارگردانی به استقبال بیشتر مخاطبان از فیلمش فکر می‌کند اما به هر حال، این نوع موضوعات یک نگاه انسانی و عاطفی را طلب می‌کند و به نظرم نوعی تعهد اجتماعی است که هر فیلمسازی نسبت به آن ملزم است.
- هنوز دوست دارید از این نوع فیلم‌ها بسازید؟
هر موضوعی که دوباره من را جذب کند و کمکی باشم برای آدم‌های فراموش شده در جامعه، برای من یک فرصت است.
- مشکل خانواده‌هایی که بچههای سندرم داون دارند چیست؟
اصلی‌ترین مشکل این خانواده‌ها عدم پذیرش جامعه است. آنها نمی‌توانند بچه‌ها را وارد جامعه کنند، جامعه پذیرای آنها نیست. با توجه به برخوردهای خشن و سوءاستفاده‌هایی که از آنها می‌شود، ترجیح می‌دهند درون خانه باشند و این چیزی نیست جز زندانی شدن این بچه‌ها در فضای خانه.
- در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
به چند موضوع فکر می‌کنم؛ یکی فیلمی جنگی است و همین‌طور فیلمی درباره شخصیت‌های مذهبی- فرهنگی. هر کدام را که فرصت ساخت و امکانات مالی‌اش فراهم شود شروع می‌کنیم.
