قهقرای نیشکر هفت‌تپه و کارخانه کاغذ پارس از حدود 15 سال پیش شروع شد. مشکل این بود که به‌خاطر فرسودگی دستگاه‌ها ،کارکرد کارخانه منفی شده بود. میزان تولید به شدت کاهش یافته و محصول تولیدی هم کاملاً نامرغوب بود.
جالب است که قیمت تمام‌شده همین محصول نامرغوب چند برابر نمونه مرغوب وارداتی آن بود.
با توجه به مزیت‌های اقلیمی منطقه برای کشت نیشکر و چغندر (90 درصد ماده اولیه برای تولید کاغذ از تفاله این محصول،موسوم به باگاس، به‌دست می‌آید) انتظار می‌رفت برای نوسازی دستگاه‌ها و کلاً بازآرایی سازمان فضایی هزاران هکتار مزارع نیشکر و چغندر منطقه و صنایع وابسته به آنها اقدام شود.
اما عجیب است که به جای این کار، 2 کارخانه بزرگ کاغذسازی در جنگل‌های شمال احداث شد.
در خوزستان، باگاس مجانی بدون مصرف باقی مانده و حتی می‌توان گفت دفع آن به یک معضل تبدیل شد، آنگاه در شمال درختان را قطع می‌کردند تا با آنها کاغذ بسازند.
کاغذسازی های نکا و چوکا هزاران هکتار از جنگل‌های شمال را در معرض تخریب و نابودی قرار داده و پهنه وسیعی از شمال را از دسترس طرح‌های توسعه اکوتوریسم خارج کردند، اما در این سو، در جنوب دست روی دست گذاشتند تا مستعمل شدن دستگاه‌های کاغذ پارس در وهله اول این کارخانه، در وهله دوم کارخانه حریر پارس وابسته به آن و سرانجام هم کل مجتمع نیشکر را به تعطیلی بکشاند.
هنوز معلوم نیست چرا هم در شمال و هم در جنوب راهبردهای مدیریت محیطی کاملاً مغایر با مزیت‌های اقلیمی و سرزمینی این دو منطقه انجام شد و چرا ماده اولیه رایگان برای تولید کاغذ را رها کرده و تصمیم گرفتند کاغذ را لزوماً به بهای تخریب طبیعت شمال تولید کنند... و تأسفبارتر از همه تداوم این روند است.
همین ماه گذشته بود که خبر احداث پتروشیمی در گلستان، مازندران و گیلان منتشر شد.
