وقتی حیاتی‌ترین مایع جهان مهلک می‌شود

براساس گزارش ساينس‌الرت، حتي استخوان‌هاي بدن انسان كه از سخت‌ترين بخش‌هاي بدن به شمار مي‌روند نيز 30 درصد از آب تشكيل شده‌اند. براي زنده ماندن انسان بايد به صورت متوسط روزانه 2.4 ليتر آب بنوشد كه بخشي از آن نيز از غذاها تامين مي‌شود.

حال با وجود اينكه آب تا اين حد براي بقاي انسان حياتي و ضروري است،‌تصور كنيد انساني به آب حساسيت داشته باشد، مورد بسيار نادر و عجيبي به نام آكواژنيك اورتيكاريا يا همان حساسيت به آب. بيماري كه نوجواني آمريكايي به نام الكساندرا آلن در سال 2013 به آن مبتلا شناخته شد. حساسيت او به آب به اين معني است كه او بايد در طول هفته دوبار دوش سرد 5 دقيقه‌اي بگيرد،‌موهايش هميشه كوتاه باشد و براي تامين آب مورد نياز بدنش گياخوار شود.

آلن در مصاحبه با مجله پيپل گفت روزي پزشكان به من گفتند اگر آب بنوشي گلويت متورم خواهد شد و راه نفست مسدود مي‌شود، اما از زمان ابتلا به اين بيماري چيزي كه آموخته‌ام اين است كه همه ما در زندگي معضلي داريم كه بايد با آن كنار بياييم.

افراد مبتلا به اين بيماري بايد رژيم غذايي خود را به ميوه‌ها و سبزيجاتي محدود كنند كه تراكم بالايي از آب در آنها وجود دارد و ناچارند به جاي چاي، قهوه يا آّب ميوه‌ها از نوشيدني‌هاي رژيمي استفاده كنند.

اين افراد همچنين بايد چندين عامل زيستي خود از قبيل تعريق و اشك را همواره كنترل كنند و قرار گرفتن در معرض باران و آب و هواي مرطوب را به حداقل برسانند تا از بروز تورم،‌ كهير و بدن‌درد جلوگيري كنند. اين درحالي است كه همه با مشكلات و دشواري‌هاي كنترل واكنش‌هاي احساسي و عوارض تحركات بدني كه منجر به تعريق مي‌شود آشنايي دارند.

اولين مورد ابتلا به حساسيت آب در سال 1963 ثبت شد،‌ زماني كه دختري 15 ساله پس از اسكي روي آب دچار زخم‌هاي شديد پوستي شد. بيماري وي حساسيت شديد به آب تشخيص داده شد كه نتيجه آن ظاهر شدن كهير‌هاي شديد و وخيم پوستي در كمتر از چند دقيقه بود.

اين وضعيت در ميان زنان شايع‌تر است كه در سن بلوغ خود را بروز مي‌دهد و احتمال داده مي‌شود ريشه اين بيماري در ژن‌ها باشد. التهاب‌هاي پوستي در اين بيماري براي يك ساعت يا بيشتر ادامه دارند و مي‌تواند به تدريج به ترس از حمام رفتن يا شنا كردن تبديل شود. در موارد شديد‌تر اين بيماري به شوك آنافيلاكسي تبديل مي‌شود.

كمبود مطالعات درباره اين بيماري باعث شده تا تشخيص و درمان آن كار دشواري باشد. اما خوشبختانه اين بيماري با بالارفتن سن افراد ضعيف‌تر شده و آثارش از بين مي‌رود.