آن هم به‌دلیل باریکی مرز میان برخی حوزه‌های هنری با محرمات شرعی است. ازاین‌رو کمتر چهره‌های سیاسی در میان ردیف‌های اول رویدادهای هنری دیده می‌شوند.
اما در 15 روز گذشته که سوئیت سمفونی رسول عشق و امید در تالار وحدت به نویسندگی و کارگردانی سیدمهدی شجاعی اجرا شد، تقریبا هر شب میهمانانی سرشناس حضور داشتند.
رئیس جمهوری، رئیس مجلس، شهردار تهران، رئیس جمهور قبلی، رئیس شورای شهر تهران و خیلی‌های دیگر در این 2 هفته خود را به تالار وحدت رساندند تا این سمفونی را از نزدیک بشنوند و ببینند.
حضور لوریس چکناواریان به‌عنوان رهبرگروه موسیقی، از جذابیت‌های این سمفونی بود اما آن‌چه موجب حضور این چهره‌ها در صحنه‌های ردیف اول تالار وحدت شد، رهبری چکناواریان یا اجرای یک سمفونی درباره پیامبر اکرم‌ص نبود.
چه این نوع برنامه‌ها و این‌گونه رهبری‌ها به‌کرات پیش از این هم اجرا شده است. این حضور ناگهانی بیشتر مدیون وجود سیدمهدی شجاعی به‌عنوان نویسنده‌ای شناخته شده در حوزه ادبیات دینی بود.
اگر نام سیدمهدی شجاعی به‌عنوان نویسنده و کارگردان در پای این اثر نبود احتمالا پای این همه مسئولان بلندپایه به تالار وحدت باز نمی‌شد. این آشتی بهانه‌ای داشت که آن هم سیدمهدی شجاعی بود.
این اتفاق می‌تواند آغاز حرکتی مثبت باشد. هنر می‌تواند فاصله خود را با نبایدهای دینی کم کند. آن هم با وجود افرادی چون شجاعی. آن وقت می‌توان اعتماد مسئولان را به هنر بیشتر کرد و شاید آن موقع راحت‌تر بتوان از تأثیرگذاری بیشتر با ابزار هنر سخن گفت. این آشتی را به فال نیک می‌گیریم.
