با پشتکارترین‌هایشان مقاله را به زبان انگلیسی ترجمه میکنند و یک پذیرش ISI می‌گیرند و خوش‌شانس‌ترین‌شان می‌توانند با چند آشنا و رابط آن را به پروژه‌ای عملی تبدیل کنند. اوضاع در علوم مهندسی بهتر است ولی در علوم انسانی احتمال اینکه تحقیق دانشجویان در نهاد‌های مرتبط مورد استفاده قرار بگیرد به‌مراتب کمتر است،
ضمن اینکه درآمد پروژه‌هایی که در قالب قرارداد بین سازمان‌ها و نهاد‌های خصوصی و دولتی با دانشگاه‌ها منعقد می‌شود به‌صورت غیرمنصفانه‌ای بین حامیان مالی و علمی و دانشجویان به‌عنوان انجام دهندگان پروژه تقسیم می‌شود. در برخی پروژه‌ها 40درصد درآمد به دانشگاه، 40درصد به استاد راهنما و تنها 20درصد به دانشجو تعلق می‌گیرد. در عین حال حق امتیاز استفاده از نتایج به‌دست‌آمده در تحقیقات نیز متعلق به دانشگاه است و دانشجویان حق انتشار و استفاده از آن را ندارند.
برای نتایج طیف وسیعی از پایان‌نامه‌های ارشد و دکتری که دانشجویان همه ساله در موارد مختلف تحقیق میکنند سرنوشت یکسانی وجود دارد. آنها بایگانی می‌شوند و کسی به ارتباط‌های مهندسی، انسانی، زیست‌محیطی و حتی هنری موضوعات توجه نمی‌کند تا از پس آن صنعت یا هنر و اندیشه‌ای به‌وجود بیاید.
رتبه برتر داشتن در علوم مختلف لزوما به‌معنای تولید علم در آن زمینه نیست. به گزارش ایسنا رئیس پژوهشگاه استاندارد گفت: بسیاری از یافته‌های علمی ما تبدیل به تولیدات صنعتی نمی‌شوند و در واقع بین تولید علم و تولید محصول، تناسبی وجود ندارد؛ چرا که ما در ایستگاه تولید مقاله مانده‌ایم. رحمت ستوده قره‌باغ با اشاره به بحث عملی کردن نتیجه تحقیقات و تطبیق بیشتر آنها با نیازهای روز دنیا اظهار کرد:
با وجود تلاش برای گسترش واحدهای دانشگاهی که باید نتیجه آن افزایش رفاه جامعه به واسطه تولید علم باشد، اما ما همچنان از سطح رفاهی پایین در جامعه رنج می‌بریم. قبولی در برخی دانشگاه‌های معتبر اروپایی و آمریکایی به‌معنای تضمین صددرصدی برای ورود به بازار کار است؛ به این معنا که این دانشگاه‌ها افرادی را پذیرش و تربیت میکنند که ایده‌های ناب و خلاقانه دارند. در دانشگاه‌های ایران نیز چنین دانشجویان باهوشی کم نیستند ولی هدایت استعداد‌های آنها عموما در دانشگاه صورت نمی‌گیرد. بسیاری از آنها راهی دانشگاه‌های خارج از کشور می‌شوند و به بهانه درس خواندن در آنجا مقیم می‌شوند.
ارتباط بین بخش خصوصی و دولتی تولید‌کننده با دانشگاه‌ها امکان بهره‌برداری از این استعداد‌ها را فراهم می‌کند و جلوی بسیاری از آسیب‌های اجتماعی را می‌گیرد. به گفته رئیس پژوهشگاه استاندارد ما با تولید یک درصد علم جهان از همین میزان اندک نیز استفاده بهینه‌ای نمی‌کنیم.
