انتظار طولانی از یک سو و هزینه‌های زیادی که برای به ثمر نشستن این پروژه صرف شده از سوی دیگر سبب شده تا سیدتقی نوربخش، مدیرعامل جدید این سازمان به خبرگزاری فارس بگوید: کارت هوشمند درمان جزو اهداف برنامه‌ای سازمان است و نمی‌توان وعده خاصی رابرای اجرایی شدن این اقدام داد. او تأکید کرده که: کارت هوشمند درمان یک پروسه پیچیده‌ای دارد که با کمک وزارتخانه‌های مربوطه و سازمان‌های بیمه‌گر تحقق پیدا می‌کند هماهنگی‌های خوبی بین وزارت بهداشت، وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، سازمان مدیریت و سازمان تأمین اجتماعی برای تحقق کارت هوشمند درمان و اجرای آن صورت گرفته است.
هزینه‌های اضافه
دلیل اصلی صدور کارت هوشمند درمان تأمین اجتماعی جلوگیری از هزینه‌های اضافی درمان در این سازمان بود، مدیران سازمان تأمین اجتماعی با این باور که بسیاری از عملیات‌های درمانی که تحت پوشش این سازمان انجام می‌شود غیرضروری است و در بسیاری از موارد فقط نقش تحمیل هزینه را دارد اعلام کردند که صدور کارت هوشمند درمان می‌تواند بسیاری از این هزینه‌های اضافه را کاهش دهد. حسینعلی ضیایی مدیرعامل وقت تأمین اجتماعی در دی‌ماه سال 86با اعلام خبر صدور کارت هوشمند درمان گفته‌بود:
در راستای برطرف کردن هم‌پوشانی‌ها و مشکلات، پروژه صدور کارت هوشمند تأمین سلامت را به مرحله اجرا رسانده‌ایم و پس از برطرف کردن ایرادها تا پایان سال 87با استفاده از تمامی امکانات، قصد داریم، عملیات صدور کارت هوشمند تأمین سلامت را برای تمامی بیمهشدگان اجرایی کنیم. اما این پروژه در تاریخی که ضیایی وعده داده بود محقق نشد، اگر چه گفته شده که کارت هوشمند درمان / سلامت در یزد به‌صورت پایلوت اجرا شد اما اصرار خبرنگاران برای تهیه گزارش از بیمهشدگان یزدی و بررسی مشکلات این کارت‌ها با موافقت مدیرعامل سازمان روبه‌رو نشد.
کارت بی‌کارت
علی ذبیحی که سکان مدیرعاملی تأمین اجتماعی را در سال 88به‌دست گرفت یکی از مخالفان سرسخت کارت هوشمند سلامت بود او به صراحت مخالفتش را اعلام کرد و پروژه‌ای که تا آن زمان برای تهیه کارت هوشمند طراحی شده و پیش رفته بود را به فراموشی سپرد. پس از آن نیز کارت هوشمند سلامت به فراموشی سپرده شد و هیچ‌وقت معلوم نشد که پروژه عظیم و پرسروصدای کارت هوشمند درمان که با چند میلیارد تومان بودجه قرار بود اجرا شود، چرا اجرا نشد و مسئولان هرگز از میزان پولی که برای اجرای این کار خرج شد اطلاعاتی در اختیار رسانه‌ها نگذاشتند.
براساس این پروژه بنا بود که به بیمهشدگان سازمان تأمین‌اجتماعی کارت‌های هوشمندی بدهند که به جای دفترچه استفاده شود و اتفاقا تمامی مراکز طرف قرارداد سازمان تأمین اجتماعی هم باید به سیستم هوشمند مجهز شوند و پرونده الکترونیک بیماران در دسترس پزشکان قرار داشته باشد و هزار نوید و وعده دیگری که می‌شد با این کارت‌ها به بیمهشدگان داد. اگر بنا باشد پروژه‌های بزرگی چون کارت هوشمند درمان در سازمان تأمین اجتماعی نه با پشتوانه‌های قانونی که براساس تصمیم‌های شخصی انجام شوند مسلما سهم زیادی از سرمایه این سازمان برباد خواهد رفت. سال‌هاست که پروژه کارت هوشمند درمان ثمری جز هدر رفت بودجه نداشته است و عامل تمامی این مشکلات تصمیم‌های شخصی است که مدیران عامل این سازمان با تکیه بر اختیارات بی‌حد و حصرشان به بار می‌آورند.
