درس هایی از قرآن؛ جایگاه امنیت در اسلام

1 - امنیت، همسنگ عبادت. قرآن می‌گوید: «فَلْیَعْبُدُوا» (قریش/3) عبادت کنید. چرا؟ چون: «أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَ ءَامَنَهُم مِّنْ خَوْفِ» (قریش/4)، یعنی از خوف، امنیت دارید. این پیداست که اینها هم‌وزن هستند.

2 - تأمین امنیت برای غیرمسلمانان. برای غیرمسلمان‌ها هم باید امنیت باشد. به امیرالمؤمنین(ع) گفتند: زینت یک زن یهودی را از او گرفتند. فرمود: اگر یک مسلمان از غصه دق کند جا دارد. حتی در جبهه، اگر یکی از اینهایی که روی ما شمشیر می‌کشد، گفت: آقا شمشیرت را نگه‌دار، من می‌خواهم تحقیق کنم. می‌گوید: به او مهلت بدهید. قرآن می‌فرماید: «وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِکینَ» اگر یکی از مشرکین از تو مهلت خواست، گفت: می‌خواهم تحقیق کنم. مهلت به او بده، «حَتَّی یَسْمَعَ کَلامَ‌الله» تا حرف خدا را بشنود. سپس، «أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ» (توبه/6) به سلامت به خانه‌اش برسان.

3 - امنیت آبروی مردم. باید آبروی مردم در امان باشد. سوءظن حرام است. چون بستری است که انسان تجسس کند. غیبت حرام است، آبروی شما را می‌ریزد. الان در هیچ کشوری از دنیا نمی‌توانی دادگستری بروی بگویی: فلانی غیبت کرده و آبروی مرا ریخته است. یعنی قانونی برای غیبت نیست. برای سرقت هست، اما برای تجاوز به آبرو قانون نیست.

4 - امنیت اموال مردم. می‌گوید: دست دزد را قطع کن. البته هردزدی دستش را قطع نمی‌کنند. 26شرط دارد. باید قفل بشکند. یا دیوار خراب کند. باید 2نفر عادل هم ببینند. خوب من اگر عادل هستم، باید نهی از منکر کنم. آنجا که عادل نگاه می‌کند و حرف نمی‌زند، یعنی دزد مسلح است.

5 - نقش ولی فقیه در حفظ امنیت جامعه. ولایت فقیه حافظ امنیت است. در هر کشوری یک جایی که به بن‌بست می‌رسند، یکی باید حرف آخر را بزند. رئیس‌جمهور یا رئیس قوه قضاییه. جمهوری اسلامی می‌گوید: حرف آخر را یک مجتهد عادل بزند.

6 - نقش حجاب و عفاف در امنیت اجتماعی. شما حق نداری به زن مردم نگاه ممتد کنی. در خلوت با اجنبی، حق نداری آنجا نماز بخوانی. حجاب و عفاف حافظ امنیت است.

7 - برخورد شدید اسلام با شایعه‌سازان. قرآن در سوره احزاب می‌گوید: «لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ» اگر منافقین دست از کارشان برندارند، «وَ الْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدینَةِ» آنهایی که در جامعه با شایعه زلزله ایجاد می‌کنند، اگر دست برندارند از ایجاد شایعه، «لَنُغْرِیَنَّکَ» پیغمبر تو را بر آنها می‌شورانیم. آنها را قلع و قمع می‌کنیم. «لا یُجاوِرُونَکَ فیها إِلاَّ قَلیلاً» (احزاب/60) حق ندارند در این شهر زندگی کنند. به نقاط دور تبعیدشان کن. بعد هم می‌گوید: «وَ قُتِّلُوا تَقْتیلاً». باید کشته شوند. مردم امنیت می‌خواهند. مردم حق دارند آرام زندگی کنند.