تئاتر برادوی در محله‌ای به همین نام در شهر نیویورک با گنجایش بسیار و صحنه بزرگ و مجلل، شاهد اجرای نمایشنامه‌های شناخته شده آن زمان بود. برادوی از جامعه و محیط اطراف تاثیر گرفت و بر آن تاثیر گذاشت. در طول دوره زمانی 1918 – 1900 میلادی، برادوی کم‌کم در حال مطرح شدن به عنوان یک مرکز فرهنگی در نیویورک بود.
در آغاز فعالیت برادوی تنها به صورت محلی و محفلی بود به همین دلیل از طرف مردم نیز جدی گرفته نمی‌شد. نمایشهایی با جذابیت‌های ظاهری و مفاهیم ساده و سطحی گروهی از افراد طبقه متوسط را که به دنبال نمایش‌های موزیکال، هیجان‌انگیز و عاشقانه بودند به خود جلب می‌کرد.
هنگامه تئاتر برادوی همه نمایش‌ها، ارکستری داشتند که قبل از شروع و در پایان نمایش می‌نواختند و بینندگان را با موسیقی سرگرم می‌کردند. قبل از جنگ جهانی اول تئاتر برادوی با واقعیت‌های جامعه و مسائل اجتماعی بیگانه بود. اما بعد از جنگ، تئاترهای برادوی راهی بود برای فرار از تلخی واقعیت. بعد از جنگ جهانی دوم، برادوی تغییر بزرگی را شاهد بود. بحران ملی، برادوی را به شرکت فعال در جامعه و زندگی سیاسی، مثل اجرای تئاترها و نمایش‌های خیریه برای سربازان واداشت.
در دهه 1920 برادوی نسبت به رشد سرمایه‌داری موضع‌گیری کرد و در جهت تبدیل شدن به مرکز اصلی ایده و اندیشه گام برداشت. نمایشهایی که تولید می‌شدند، اگرچه گاهی، زندگی سیاسی و اجتماعی را مورد نقد قرار می‌دادند، تفسیرهایی هم در مورد بیهودگی جنگ می‌کردند.
در این سالها، نویسندگان و تهیه‌کنندگان این تئاتر، از برنامه‌های خود در جهت نقد جامعه استفاده می‌کردند. در دهه 30، نمایش‌ها اغلب به انتقاد از مؤسسات و نهادهای سیاسی پرداختند. در طول جنگ جهانی دوم، برادوی با هدف پشتیبانی از دولت و تلاش برای پیروز شدن در جنگ گام برداشت.
اگرچه برادوی، برنامه‌هایی برای حمایت از ایده‌های نو داشت، اما با پیدایش رسانه‌های گروهی به‌طور اجتناب‌ناپذیری شروع به تنزل کرد؛ به‌گونه‌ای که به نظر می‌رسد هیچ‌گاه نتواند به دوران شکوه خود در دهه 20 بازگردد.برادوی در تاریخ، خود را به عنوان الگوی واکنش به مشکلات جامعه، انجام کارهای خیریه، بیان صریح و دقیق عقاید به ثبت رسانده است.
برادوی همیشه یکی از مراکز هنرهای نمایشی و تاثیرگذار آمریکا بوده و خواهد بود. مکانی که مردم زیادی از سراسر جهان برای دیدن نمایش‌ها می‌آیند، از پادشاهان و رؤسای جمهور گرفته تا آدم‌های معمولی، برادوی مانند یک رسانه عمل می‌کند و محیطی است که روشنفکران، ترانه‌سرایان، آهنگسازان و کارگردانان می‌توانند تبلیغاتی بین‌المللی داشته باشند.
فعالیت برادوی قبل از پیدایش سینما، بوده است و امروزه با این‌که فیلم‌ها انبوه تماشاگران را با ترفندهای گوناگون به تماشا فرا می‌خوانند اما برادوی به خاطر طبیعت خاص خود همچنان پررونق است. در سال‌های اخیر تب حضور در تئاتر برای بازیگران و ستاره‌های هالیوودی نیز بالا گرفته است.
هنگامی که «جولیا رابرتز» در نمایش «سه روز بارانی» بازی کرد و مردم به تماشای این اثر آمدند، فخرفروشی تئاتر به سینما اوج گرفت و فروشی فراتر از انتظار برای دست‌اندرکاران تئاتر برادوی رقم خورد. هرچند بسیاری از منتقدان به این بازیگر هالیوود انتقاد کردند که چرا در اثری نه‌چندان قوی و مطرح حضور پیدا کرده است.
بعد از چند ماه اجرای این نمایش پایان گرفت و جولیا رابرتز به دنیای سینما بازگشت و خود را برای حضور در نقشی دیگر آماده کرد. اما با توجه به همه انتقادها، این نمایش در آخرین هفته حضورش در برادوی بیش از یک میلیون دلار فروش داشته است.
اگرچه اجرای نمایش‌های موزیکال برادوی برای بینندگان جذاب‌تر و محسوس‌تر است اما به هر حال برادوی همچنان زنده و پویاست. نماش‌های موزیکال، برادوی این روزها سنگین‌تر شده‌اند و نمایش‌های دیگر نیز، پیچیده‌تر شده‌اند و گاهی فقط برای گروهی خاص ساخته می‌شوند.
قیمت بلیت‌‌ها نیز چنان بالا رفته که تنها افرادی با درآمد بالا می‌توانند آنها را تهیه کنند. برادوی این روزها به یک مرکز تجاری تولید تئاتر تبدیل شده است. برادوی سمبل تجارت است. برادوی دارای دو بخش دیگر نیز هست؛ oFF OFF BROADWAYoFF BROADWAY گروههایی که به تجربه‌گرایی در هنر نمایش اعتقاد داشتند، تئاترهایی برپا کردند که به بیرون از برادوی شهرت یافت.
در این‌جا، نمایشنامه‌هایی به نمایش درمی‌آمد که با نظریه‌ها و عملکردهای دست‌اندرکاران تئاتر برادوی ناسازگار بود. از ویژگی‌های بارز oFF BROADWAY تجربه‌باوری و سنت‌گریزی بود. اما به‌تدریج از تماشاگران تئاترهای خارج از برادوی، کاسته شد. در واقع این تئاتر هم به سوی نمایش‌های متداول و قراردادی حرکت کرد.
oFF OFF BROADWAY دوباره سنت‌شکنی کرد. نمایش‌های خارج از بیرون برادوی، هر جا که تماشاگران خاص خود را می‌یافتند به اجرای نمایش می‌پرداختند. معمولاً بعضی از کارها را قبل از این‌که در خود برادوی اجرا کنند به عنوان آزمایش اول در oFF BROADWAY روی صحنه می‌آوردند، با کارگردانی که هنوز برادویی نشده، یعنی در یک جای کوچکتر آزمایش می‌کنند تا ببینند که چه تعدادی تماشاگر به آن توجه دارند و نواقصی که باعث جذب نشدن تماشاگر می‌شد چیست. آیا اصلاحاتی باید در آن اعمال شود یا خیر.
اگر نمایش موفق شد آن وقت به برادوی می‌آید و با عظمت بسیار زیاد و تکنیکی چشمگیر اجرا می‌شود.نمایش‌های خارج از بیرون برادوی، اصولاً به اجراهای تجربی یا آزمایشی اختصاص دارد.یعنی چیزهایی را که در جاهای دیگر راه نمی‌دهند و معتقدند که اتلاف وقت است، تماشاگر بسیار اندکی دارد و به صورت کار تجربی انجام می‌شود در oFFOFF BROADWAY اتفاق می‌افتد.
و این به معنای آن است که این نمایش از نظر طبقه‌بندی در خارج از بیرون برادوی است و مکان آن هم دور از برادوی است یعنی دور از محل تمرکز تئاترها.از نمونه نمایشهایی که در خارج از بیرون برادوی، کار شده‌اند می‌توان «پرفورمنس آرت» را نام برد.
این واژه در عرصه هنر آمریکا سال‌هاست که به معنی اسم خاص یک نوع هنر است که از هنرهای تجسمی وارد شده و پایه و اساس آن از نقاشی و مجسمه‌سازی تشکیل شده است. بخشی از این هنر تجاری شده اما بخشی از آن که درOFF OFFBROADWAY کار شده، اصلاً وارد بخش تجاری نشده است.
در واقع این نمونه از نوآوری در بخش نمایش نیز در خارج از بیرون برادوی آزمایش شده و به برادوی راه پیدا نکرده زیرا در برادوی بعد تجاری بسیار مهم و حائز اهمیت است. در واقع در این سبک همزمان چیزی را خلق می‌کنند که قابل فروش نباشد.
www. Faryaad.com
