دوشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۱ - ۰۸:۱۷
۰ نفر

زهرا رفیعی: با جوان 20ساله‌ای که به‌دلیل استفاده‌نکردن از محافظ هنگام جوشکاری، چشمش آسیب جدی دیده است وارد اورژانس بیمارستان فارابی، تخصصی‌ترین بیمارستان چشم‌پزشکی کشور می‌شوم.

مسیری طولانی را از در ورودی تا ساختمان اورژانس در نور بسیار کم طی می‌کنیم.
چند دانشجوی پزشکی در کابین‌های اختصاص‌یافته برای ویزیت بیماران با دستگاه‌هایی قدیمی چشم‌های آنها را رصد می‌کنند.
جوان برای نخستین‌بار جلوی این دستگاه می‌نشیند در حالی که دقیقا نمی‌داند چه کار باید بکند. دانشجوی پزشکی یک‌بار با صدای آرام به جوان می‌گوید: چانه‌ات را روی دستگاه بگذار. جوان که چشم‌هایش به‌درستی نمی‌بیند، متوجه نمی‌شود که دانشجوی پزشکی کجا را نشان می‌دهد. دانشجوی پزشکی این بار با لحن تند‌تری جمله‌اش را تکرار می‌کند.
من او را راهنمایی می‌کنم تا چانه‌اش را در محل خاص روی دستگاه بگذارد. در این بین بیمار دیگری با چشم‌های ملتهب و گریان به اورژانس بیمارستان مراجعه می‌کند و سراغ پزشک متخصص کشیک را می‌گیرد اما خبری از پزشک نیست.

همراه من برای پانسمان چشم‌هایش به اتاق دیگری هدایت می‌شود. پرستار دستکشی را که از دستش بزرگ‌تر است می‌شوید و با یک چوب کوچک در دستگاه ضد‌عفونی‌کننده را باز می‌کند. روی دستگاه کاغذ باطله مچاله‌شده‌ای پیدا می‌کند و دستانش را با آن خشک می‌کند و بدون تعویض دستکش‌های یکبار مصرف به سراغ چشم‌های جوان می‌آید.
صندلی پانسمان چشم، یک صندلی معمولی است. پرستار به بیمار می‌گوید: سرت را آویزان از پشت نگه‌دار. جوان با درد شدید چشم سرش را آویزان نگه می‌دارد.

پرستار از من می‌خواهد که دستم را روی پارچه پانسمان بگذارم تا او چند چسب کاغذی بزرگ جدا کند. به پرستار می‌گویم: دست‌هایم کثیف است؛ بهتر نیست ابتدا دست‌هایم را ضد‌عفونی کنم؟ ولی او با سر اشاره می‌کند که کمکش کنم.
پانسمان که تمام می‌شود به پرستار می‌گویم: به‌نظرتان بهتر نیست که یک صندلی مخصوص پانسمان که برای نگه‌داشتن سر بیمار پشتی داشته باشد، در این قسمت از اورژانس وجود داشته باشد یا برای هر بیمار یک دستکش یکبار مصرف استفاده شود؟ پرستار پوزخند می‌زند و می‌گوید: این تنها چیزی نیست که در این بیمارستان کم است. جوان کورمال‌کورمال از راه طولانی اورژانس نخستین و بزرگ‌ترین مرکز چشم‌پزشکی ایران خارج می‌‌شود و من در راه به این فکر می‌‌کنم که اگر در موقعیتی فرضی قرار بگیرم که به انتخاب خود مجبور باشم یکی از اعضایم را از دست بدهم قطعا چشم عزیزترین عضوم خواهد بود و انتخابش نخواهم کرد.
با خود می‌اندیشم آیا کمبود‌هایی از این دست شایسته بیمارستانی است که توانایی‌های زیادی برای درمان سخت‌ترین بیماری‌های چشم دارد؟ جا دارد آنچنان که در سایت این بیمارستان آمده، حقوق اولیه بیماران رعایت شود.

کد خبر 193161

برچسب‌ها

پر بیننده‌ترین اخبار پزشکی

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز