یک سال پس از مرگ قذافی لیبی با آن وضعیت و ساختار ویژه خود در میان کشورهای عربی، هنوز هم رنگ آرامش ندیده است. درحالی‌که کشورهای عربی دیگر، با کنار گذاشتن رهبران دیکتاتور خود در همین مدت تغییرات جدی کرده‌اند و در تلاش برای حرکت سریع‌تر در مسیر حکومتی دمکرات هستند لیبی همچنان با جنگ و درگیری دست و پنجه نرم می‌کند.
هنوز هواداران و بازمانده‌های قذافی نگذاشته‌اند این کشور رنگ آرامش ببیند؛ به‌طوری که محمد مقریف،رئیس کنگره ملی لیبی اعلام کرده است که این کشور پس از گذشت یک سال از مرگ قذافی هنوز به‌طور کامل آزاد نشده است. او به‌ویژه با اشاره به بنی‌ولید که به پایگاه اصلی شورشیان تبدیل شده و شاهد درگیری‌های گسترده است، می‌گوید: با وجود گذشت ۱۲ماه این اوضاع موجب تضعیف کشور به نفع افراد و گروه‌هایی برای به چالش کشیدن اقتدار دولت، هرج و مرج، مبادرت‌کردن به بازداشت‌های بدون محاکمه، شکنجه و چپاول لیبی شده است.
همزمان با سالگرد کشته شدن قذافی خبرهایی از بازداشت موسی ابراهیم،سخنگوی رژیم سابق و مرگ خمیس، جوان‌ترین پسر قذافی منتشر شد. تلویزیون دولتی لیبی اعلام کرده است خمیس قذافی که در زمان حکومت پدرش رهبری یک یگان نظامی به نام «تیپ خمیس» را برعهده داشت در درگیری‌های شهر بنی ولید کشته شده است. فایلی صوتی هم در اینترنت منتشر شده که در آن فردی که خود را موسی ابراهیم معرفی می‌کند می‌گوید که بازداشت نشده و در داخل لیبی نیست تا همچنان خبرها از لیبی ضد‌و نقیض باقی بماند.
بنی‌ولید در ۱۴۰ کیلومتری جنوب شرق طرابلس هنوز هم پس از یک سال پایگاه شورشیان و پناهگاه بازمانده‌های قذافی است. لیبی هنوز هم دولت قدرتمند مرکزی برای اداره کشور ندارد و مقریف هم اعلام کرده که تأخیر و سهل‌انگاری در تاسیس ارتش و پلیس حرفه‌ای بار مشکلات این کشور را بیشتر کرده است. پست‌های ایست بازرسی در ابتدای شهرهای لیبی مانند مصراته بیشتر از آنکه شبیه ورودی شهرها باشند به مرزهای بین‌المللی شباهت دارند.
شهرها اکنون هر کدام به جای آنکه بخشی از یک کشور باشند شبیه به مناطقی خودمختار شده‌اند که توسط نیروهای شبه‌نظامی اداره می‌شوند. در نبود دولت مرکزی این نیروهای شبه‌نظامی مستقل یا وابسته به قبایل هستند که قدرت را در اختیار دارند و فرمانروایی می‌کنند. بعضی از آنها با نبود دستگاه قضایی برای خودشان محاکمه برگزار می‌کنند و زندان دارند.
قذافی در طول حکومت خود اجازه جان گرفتن هیچ نهاد مدنی را نداد و به همین‌خاطر لیبی برخلاف دیگر کشورهای عربی همه‌‌چیز را برای دمکراسی از صفر شروع کرده است. با وجود برگزاری انتخابات لیبی در تابستان هنوز هم سیاستمدارانی که خودشان هم در حال یادگیری و سعی و خطا هستند نتوانسته‌اند دولتی قدرتمند را تشکیل دهند. شبح قذافی و جنایت‌هایش در حق مردم یک سال پس از مرگش هنوز هم در این کشور سرگردان است و کسی نمی‌تواند تخمین بزند که لیبی بالاخره چه زمانی می‌تواند یکپارچه و دارای حکومتی دمکرات باشد.
