در بخش شعر سنتی، سهراب سیرت، اول شد، علیرضا جعفری و محمد جعفری مشترکاً به‌عنوان نفرات دوم شناخته شدند و مختار وفایی و تکتم حسینی در این بخش، رتبه سوم جشنواره را از آن خود کردند. در همین بخش علی جعفری و صفیه بیات شایسته تقدیر شناخته شدند. اما در بخش شعر آزاد، زهرا زاهدی به‌عنوان نفر نخست معرفی شد، حکیم علی‌پور و امان میرزایی مشترکاً دوم شدند و رضا اسدی رتبه سوم را به دست آورد. محمد تاجیک و معصومه موسوی نیز شایسته تقدیر شدند.
همچنین در بخش داستان، سیدعلی موسوی رتبه اول را به دست آورد، فاطمه موسوی دوم شد و وسیمه بادغیسی و صدیقه کاظمی نفرات سوم این بخش شناخته شدند. سهراب سروش غیبی و غلام رسول جعفری نیز شایسته تقدیر شناخته شدند. در این مراسم همچنین در بخش ویژه فعالان خانه ادبیات افغانستان از زهرا بوستانی و محمد حبیبی تقدیر شد.
مطابق اعلام برگزارکنندگان جشنواره، امسال 105شاعر از گستره زبان و ادب فارسی با 300قطعه شعر آزاد و 160قطعه شعر سنتی در جشنواره شرکت کردند. در بخش داستان نیز 31داستان‌نویس، 75 اثر به دبیرخانه فرستادند. از این میان، 72شاعر و 22داستان نویس، به دور نهایی داوری راه یافتند.
در این دوره مصطفی محدثی خراسانی از ایران، قنبر علی تابش و محمدکاظم کاظمی از افغانستان، داوری بخش شعر و محمدرضا گودرزی از ایران، سید ابوطالب مظفری و تینا محمد حسینی از افغانستان نیز داوران بخش داستان بودند. در جشنواره ششم قند پارسی شاعران و نویسندگان از شهرهایی مانند کابل، بلخ، غزنه، بامیان، تخار، هرات، شیراز، اصفهان، قم، تهران، کاشان، مشهد، تبریز، سمنان، خوزستان و گرگان حضور داشتند که از آن میان، حوزه ادبی مشهد با 24 شرکت‌کننده در بخش شعر و 7 شرکت‌کننده در بخش داستان، حضوری پررنگ داشت و پس از مشهد حوزه‌های ادبی تهران، کابل، قم و بلخ در مقام‌های بعدی قرار دارند.
در بیانیه نهایی هیأت داوران بخش داستان آمده است: در جشنواره ششم نام‌هایی تازه و خوش آتیه دیده می‌شوند و داستان‌هایشان نیز نشان می‌دهد که اگر با پشتکار کافی و شور بسنده، به نوشتن ادامه دهند، آینده درخشانی در انتظارشان است.
سخنرانی علی معلم
علی معلم دامغانی، رئیس فرهنگستان هنر در مراسم پایانی جشنواره قند پارسی گفت: آنچه بر دلم می‌گذرد، اگر در عالم واقع اتفاق می‌افتاد نه در کابل به من خوشامد می‌گفتند نه در تهران به شما. شما میزبان سرزمینی هستید که برحسب فرهنگ متعلق به‌خود شماست.
معلم در ادامه افغانستان را وارث حماسه‌های زبان بهشتی فارسی نامید و گفت: امروز اگر چه در این سرزمین به شیوه عراق عجم سخن گفته می‌شود، اما چه به شیوه عرب و چه به شیوه عجم سخن بگوییم نکته در این است که این خاک متعلق به ماست. بگذار سیاسیون خوش باشند که بین ما و بلخ و بخارا و کابل و سمرقند فاصله بسیار است.
رئیس فرهنگستان هنر ادامه داد: وقتی در این سال‌ها نام مولانا برمی‌خیزد کسی می‌گوید که این مولانای بلخ است؛ چون در اینجا متولد شده. دیگری می‌گوید او مولانای نیشابوریان است که هرچه دارد از کرامت پیر نیشابور است. دیگری نیز او را مولانای قونیه یا دمشق می‌داند، اما مولانا در واقع متعلق به همه آنهاست؛ چرا که در فرهنگ، دیواری نداریم. وقتی می‌گویند که غزنه شهر اول جهان اسلام در سال‌جاری است، ما آنچنان شاد می‌شویم که بگویند اصفهان یا همدان یا قونیه یا حتی دمشق شهر اول هستند.
معلم در ادامه سخنرانی خود با اشاره به شعر جوان ایران در سال‌های اخیر گفت: آنچه به‌عنوان شعر در سال‌های اخیر می‌بایست پدیدار بیاید، در جهان پدید آمده است و ما نیز با آن ستیز نداریم. آنقدر که گذشتگان درباره شعر حق دارند، جدیدان هم حق دارند منتهی تا اندازه‌ای که شناسنامه کهن خود را فراموش نکنند. ممکن است ما در سرزمین‌های پارسی‌گوی مدعی صنعت و ثروت و مسائلی مانند آن نباشیم، اما در فرهنگ هنوز هم فریادمان بلندترین فریاد است و لذا باید آن باشیم و شویم که لایق ماست و این نیاز به مدیریت صحیح دارد.
رئیس فرهنگستان هنر خطاب به شاعران و نویسندگان افغانی حاضر در مجلس گفت: انتظاری که ما داریم آن است که زبان دری در افغانستان به مصیبتی که زبان فارسی تاجیکستان به آن مبتلا شد، دچار نشود. روح شعر شما باید حماسی باشد. این روزها فتنه‌های آخر الزمانی دامن همه ما را گرفته است و دشمنان ما به هر بهانه به تاراج خانه‌های ما می‌آیند و شعر باید آنها را بازگرداند.
معلم همچنین گفت: باید صبور باشیم تا قوت یابیم و متحد شویم تا همگان بفهمند که افغانستان نه سرزمین پنجشیر که سرزمین شیران است.
