انگار ماه‌هاست که دنبال گوشی برای شنیدن درد دل‌هایشان می‌گردند تا از ناملایمتی‌های روزگار بگویند و خودشان را خالی کنند. آنها وانمود می‌کنند که به این شرایط عادت کرده‌اند اما مگر می‌شود عادت کرد به دیدن عزیزی که بی‌دست و پا گوشه خانه افتاده و فکر سیر کردن شکم زن و بچه، مثل خوره روحش را می‌آزارد؟
آنها اما تنها قربانیانی نیستند که باید تاوان سهل‌انگاری دیگران را بدهند؛ سهل‌انگاری‌هایی که گاهی وقت‌ها ممکن است به قیمت جان افراد بی‌گناه هم تمام شود. حتما ماجرای تلخی را که چند ماه قبل برای نازنین کوچولو در یکی از پارک‌های شهرستان شاهرود افتاد، به خاطر دارید. سیم‌های برق که بدون روکش از چراغ برق داخل پارک آویزان شده بود، دختربچه بی‌گناه را تا یک قدمی مرگ برد و او را از همان دوران کودکی خانه نشین کرد.
یا ماجرایی که 2 سال پیش برای مرد میانسال رزنی اتفاق افتاد؛ همان مردی که وقتی در تاریکی شب، خانه را ترک کرد تا سری به زمین‌های کشاورزی بزند، به عمق چاهی افتاد که قرار بود آبرسان یک پروژه ورزشی باشد؛ چاهی که بدون حفاظ و درپوش در محوطه‌ای باز رها شده بود و 3 شبانه روز میزبان جسد بی‌جان مرد کشاورزی شد که صدای فریاد کمک‌خواهی‌اش را هیچ‌کس نشنید.
بی شک شما هم حوادث مشابه زیادی در خاطر دارید که تنها و تنها به خاطر سهل‌انگاری رخ داده و خانواده‌های زیادی را داغدار کرده است. اینکه چرا پیش از وقوع یک حادثه، چاره‌ای برای جلوگیری از آن اندیشیده نمی‌شود یک روی سکه است که در اینجا نمی‌خواهم به آن بپردازم، اما روی دیگر سکه، نوشدار‌و بعد از مرگ سهراب است؛ اینکه بعد از همه این حوادث، مسئولان مربوطه با عجله دست به کار شده و محل حادثه را طوری ترمیم کرده‌اند که انگار هیچ‌وقت نه سیم بدون روکشی از چراغ برق آویزان بوده، نه چاهی بدون درپوش و فارغ از درنظر گرفتن موارد ایمنی رها شده و نه... .
همه آنها وقتی در جریان رسیدگی به پرونده هم در دادگاه حاضر شده اند، یک ادعا را مطرح کرده‌اند. اینکه هیچ تقصیری متوجه آنها نبوده و گناهکار واقعی همان کسی بوده که دچار حادثه شده است. اما ای کاش به جای حذف صورت مسئله، می‌شد رفت سراغ حل آن. اینکه در چنین شرایطی مسئولان مربوطه تقصیر سهل‌انگاری را به گردن می‌گرفتند و به جای حاضر شدن در دادگاه، به دیدن خانواده‌ای می‌رفتند که دچار حادثه شده و سعی می‌کردند باری از بار غصه‌های آنها کم کنند. شاید این انتظاری است که همه خانواده‌هایی که دچار چنین حوادثی می‌شوند، از مسئولان مربوطه دارند که بی‌شک می‌توان گفت انتظاری بی‌جا است.
