همانگونه که به مسجد قدیمی و انبوه درختان زیتون اشاره می‌کند، اسامی، رخدادها و خاطرات به ذهن وی برمی‌گردد. همه چیز از زندگی تا پیش از سال 1948 که صدها هزار فلسطینی در جریان جنگ‌های منجر به شکل‌گیری اسرائیل اشغالگر از سرزمین نیاکان خود گریختند و بیشترشان هرگز بازنگشتند. تنها چیزی که از این روستا هم‌اکنون باقیمانده است، بقایای ده‌ها خانه در سراسر این روستاست که دیوار بیرونی آنها عموماً سالم است اما گیاهان وحشی و پیچک در آنها روییده‌اند.
کسی نمی‌داند این روستا تا چه هنگام در این وضعیت خواهد ماند. اکنون این روستا موضوع کشمکش بر سر این موضوع است که آیا باید به‌عنوان یادآوری سلب مالکیت فلسطینیان حفظ شود یا برای ساختن خانه‌های مجلل مورد استفاده قرار بگیرد. روزنامه انگلیسی ایندیپندنت در گزارشی درباره این روستا در سرزمین‌های اشغالی فلسطین می‌نویسد، سازمان زمین اسرائیل که اکنون مالک قانونی این ناحیه است، بخش‌هایی از آن را به بساز و بفروش‌ها عرضه کرده است تا براساس ساختمان‌هایی که از پیش وجود داشته است، شهرکی شیک بسازند. لفته آخرین روستا از روستاهای متروکه فلسطینیان است که در سرزمین‌های تحت اشغال رژیم صهیونیستی حفظ شده‌اند.
قداکرمی یک نویسنده فلسطینی اخیراً در نامه‌ای به روزنامه لس‌آنجلس تایمز نوشت: اسرائیل در سال 1948 کمر به ویران‌کردن هرآنچه علامت زندگی و تاریخ فلسطین در این سرزمین بود، بست.
وی افزود: باید در نبرد برای حفظ لفته پیروز شد؛ زیرا این روستا خاطره مجسم بیداد و بقاست. عوده می‌گوید 8ساله بود که روزی در ماه ژانویه سال 1948 تیراندازی در لفته شروع شد. گروه شبه‌نظامی موسوم به استرن 6 نفر از ساکنان این روستا را کشت. لفته که موقعیت سوق‌الجیشی در مدخل ورودی بیت‌المقدس دارد، هدف مهمی برای یهودیان بود.
وقتی تیراندازی شروع شد، پدرش زن و فرزندان خود را به همراه برد و به همراه چند خانواده دیگر سوار کامیونی شدند که راهی بیت‌المقدس بود. عوده می‌گوید: فقط لباس‌های تن خودمان را داشتیم؛ زیرا فکر می‌کردیم فردایش برمی‌گردیم. سربازان یهودی سقف خانه‌هایشان را منفجر کردند تا غیرقابل سکونت شود و کسانی را که می‌خواستند بازگردند، فراری دادند. ظرف یک‌ماه تمام 3هزار نفر سکنه روستا رفته بودند. این خانواده در رام‌الله ساکن شد.
پدرش مدت کوتاهی بعد بر اثر بیماری و افسردگی جان سپرد. عوده وقتی بزرگ شد، به جنبش مقاومت فلسطینیان پیوست که نتیجه آن زندانی شدن به‌مدت 17 سال توسط اسرائیلی‌ها و ویران شدن مجدد خانه‌اش بود. براساس آمار سازمان ملل، بیش‌از 750هزار فلسطینی با آغاز اشغالگری اسرائیل مجبور به ترک خانه و زندگی‌شان شدند. برخی به کرانه باختری رفتند، برخی دیگر به اردن، سوریه و لبنان و ساکن اردوگاه‌هایی شدند که هنوز وجود دارد. بسیاری رؤیای بازگشت به روستاهایشان را دارند و هنوز اسناد خانه‌های متروکه‌شان را حفظ کرده‌اند. دیوید بن‌گوریون نخستین نخست‌وزیر رژیم اشغالگر اسرائیل در آن زمان گفت که پیران خواهند مرد و جوانان فراموش خواهند کرد تا اطمینان خاطر دهد که فلسطینیان هرگز بازنخواهند گشت. اما عوده مصمم است کاری کند که این اتفاق نیفتد. او دست‌کم سالی یک بار فرزندانش را به این نقطه می‌آورد و به آنان می‌گوید که سرزمین‌شان را به یاد داشته باشند.
ترجمه: وحیدرضا نعیمی
