باید سراغ زندگی مردم رفت

رها اردم، کارگردان «کیهان» با این فیلم پنجمین کار بلند سینمایی‌اش را ارائه داده است. فیلم که محصول مشترک ترکیه و بلغارستان است، در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فجر حضور دارد. اردم در یک گفت‌گوی اینترنتی در باره این درام اجتماعی صحبت می‌کند.

در فیلم‌های قبلی شما شخصیت‌های اصلی اکثراً آدم‌هایی بودند که تلاش داشتند خودشان یا موقعیتشان را در جامعه تغییر دهند. اما شخصیت اصلی فیلم «کیهان» کسی است که از بیرون داخل جامعه می‌رود و با خودش تغییراتی را به همراه می‌آورد.

شخصیت اصلی قصه فیلم تازه‌ام شاید موجود ایده‌آلی به نظر نرسد. زمانی که زن‌ها و مردها را با هم مقایسه می‌کنم و تمام تفاوت‌های آنان را در نظر می‌گیرم، همیشه به این نتیجه می‌رسم که زن‌ها نسبت به مردان برتری‌هایی دارند. اگر به فیلم‌های قبلی‌ام نگاه کنید، می‌بینید که شخصیت‌های مرد آنها، یک جورهایی مریض هستند و با بیماری‌های مختلف دست به گریبان‌اند. اما در «کیهان» نوع تازه‌ای از شخصیت‌پردازی و ایده‌آل‌های مربوط به آن را ارائه داده‌ام. همیشه دلم می‌خواست یک شخصیت ساده،  مهربان و خوش‌فکر را در فیلم‌ها به نمایش بگذارم که نسبت به آدم‌های محیط پیرامون خود حساسیت دارد و به خواسته‌هایشان اهمیت می‌دهد.

شخصیت اصلی فیلم، نگرانی‌ها و خواست‌های قصه فیلم را منعکس می‌کند؟

بله. او چرا گریه می‌کند؟ این گریه برای خودش نیست. او نگران وضعیت آدم‌های قصه فیلم است. او برای آن چیزی گریه می‌کند که حرف اصلی قصه فیلم است و خواست او همان چیزی است که قصه فیلم در حال پیگیری آن است.

برخی از فیلم‌های شما در یک زمان و مکان نامعلوم رخ می‌دهند. آیا این شیوه کار کردن به معنی آن است که می‌خواهید از واقعیت‌ها فرار کنید؟

برای انتخاب سوژه‌هایم به این نکته باور دارم که باید به سراغ زندگی روزمره مردم معمولی رفت. الزامی ندارد که برای دستیابی به این خواسته به سراغ رئالیسم و واقع‌گرایی بروم و از آن به عنوان یک سبک استفاده کنم. قرار نیست که همه فیلم‌سازان یک جور فیلم بسازند و شبیه به یکدیگر کار کنند. مهم‌ترین نکته این است که یک قصه سرراست را روی پرده سینما به شکلی صحیح برای تماشاچی تعریف کنیم. هر صحنه‌ای که در فیلم مورد استفاده قرار می‌دهم باید با هدف خاص و درستی صورت گرفته باشد. نمی‌خواهم به بهانه رئالیسم و نمایش واقعیت‌های موجود در دل یک جامعه، به تصویر کردن یک سری عکس و موقعیت واقعی بپردازم. شما می‌توانید یک فیلم واقع‌گرا هم بسازید، بدون این‌که به زمان یا مکان خاصی در عالم واقعیت تکیه کنید.