اما باز هم بسیاری عادت دارند بدون توجه، آدامس را بعد از جویدن به این سو و آن‌سو پرت کنند. برخی دانش‌آموزان و حتی دانشجویان تصور می‌کنند اگر زیر صندلی‌‌شان آدامس نچسبیده باشد همکلاسی‌ها از فردا لقب «بچه مثبت» به آنها میدهند. حال آنکه افراد آگاه از قوانین زندگی اجتماعی پس از جویدن آدامس (آن هم با دهانی بسته) این ماده چسبناک را داخل دستمال کاغذی گذاشته و داخل سطل زباله می‌اندازند.
به این وسیله امکان چسبیدن آدامس مصرف شده و دردسر‌های آن به صفر می‌‌رسد. البته چنانچه هنگام جویدن آن سر و صدای دهان نیز کنترل شود احترام اطرافیان نیز حفظ می‌شود و کسی هم مجبور نیست مدام به صاحب آدامس چپ‌چپ نگاه کند.
دستمالی آلوچه‌ها
عبور از کنار خوراکی‌های ترش‌مزه‌‌ای مثل لواشک و آلوچه که کنار خیابان به فروش می‌رسند به‌قول معروف آب دهان هرکسی را حسابی راه می‌اندازد و بعضی هوس می‌کنند مقداری از آنها را بخرند و بخورند.
تاکید کارشناسان بهداشتی بر نخریدن خوراکی‌هایی که در محیط باز قرار می‌گیرند باعث شده تا خیلی‌ها هوس خوردن این ترش‌مزه‌ها را به لقایش ببخشند؛ به همین دلیل تعدادی از تولیدکنندگان اقدام به تولید لواشک‌ها و آلوچه‌های بهداشتی و بسته‌بندی شده کرده‌اند اما بسته‌بندی بعضی از این خوراکی‌ها به نحوی است که حتی فروشنده‌های مواد غذایی هم به‌سختی آنها را از هم جدا می‌کنند و تحویل مشتری‌ها میدهند؛
چه برسد به اینکه کودکان که گهگاه حواس‌شان پی خوردن است و از رعایت بهداشت غافل می‌مانند، بخواهند آنها را باز کنند. در بعضی موارد فروشنده‌ها هنگام جدا‌کردن این خوراکی ها از هم دچار مشکل می‌شوند و دست‌شان با مواد داخل بسته‌بندی تماس پیدا می‌کند.
آب و برق مجانی
یکی نیست به نگارنده ستون فرهنگ آپارتمان‌نشینی صفحه آخر روزنامه همشهری بگوید شما که این همه حقوق ناگفته آپارتمان‌نشینی را از منابع مختلف به قول معروف استخراج کردید یکبار هم در مورد ممنوعیت استفاده از آب و برق عمومی ساختمان برای مصارف اختصاصی بنویسید.
زیرا برخی اهالی ساختمان عادت دارند برای شست‌وشوی خودرو به جای رفتن به کارواش محل شلنگ پارکینگ را برداشته و در نقش دلاک خودرو ظاهر شوند و از سوی دیگر، برای برخی مصارف اختصاصی نیز سیم برق وسایل برقی را وارد پریز‌های داخل راهرو کنند. به هر حال چنین حرکت‌هایی به جز ضایع کردن حقوق باقی ساکنان ساختمان معنای دیگری ندارد.
پارک در پیاده‌رو
این روزها شاهد بازسازی خیلی از پیاده‌روهای شهر توسط شهرداری هستیم. این کار علاوه بر زیباسازی فضای شهر باعث می‌شود تا دیگر موزاییک‌ها و سنگفرش‌های پیاده‌روها به‌خاطر گرما و سرما و بارش برف و باران، زیر پایمان لق نباشند.
با وجود این، اجسام عظیم‌الجثه و البته سنگینی به‌نام خودروها روی آنها می‌روند که معلوم نیست این سنگفرش‌ها زیر آنها چقدر باید تاب و تحمل‌شان زیاد باشد که زیر بار این خودروها نشکنند. گویا این روزها علاوه بر موتورسیکلت‌هایی که از پیاده‌رو به‌عنوان خیابان و بهتر بگوییم راه دررویی برای رهایی از ترافیک استفاده می‌کنند، باید جلوی خودروهایی که هرجایی می‌خواهند پارک کنند را هم گرفت. به هرحال کمبود جای پارک برای چنین تخلفاتی توجیه قابل قبولی محسوب نمی‌شود.
