درمان این بیماری روان- تنی از فردی به فرد دیگر فرق می‌کند. عده‌ای معتقدند باید با دارو شروع کرد و با گروه درمانی بر درمان تداوم بخشید و عده‌ای نیز معتقدند از همان اول با درمان‌های پرهیزمدار در گروه درمانی باید به جواب رسید. اما نقطه اشتراک همه راه‌ها اراده و خواست فرد معتاد است که بخواهد همه چیز را از اول شروع کند.دکتر مسعود حاجی‌رسولی، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر تحقیقی با عنوان بررسی ویژگی‌های فردی بر میزان ماندگاری در ترک اعتیاد انجام داده است.
این پژوهشگر حوزه اعتیاد می‌گوید: پژوهشی در این زمینه میان 300 نفر از معتادان درمان‌شده و مراجعه‌کننده به مراکز درمانی وابسته به سازمان‌های مردم‌نهاد با توجه به سه روش درمانی پرهیزمدار، جایگزینی دارو و تنتور اپی‌یوم انجام شد. تأثیر ویژگی‌های فردی معتادان بر جلوگیری از عود به اعتیاد در معتادان درمان‌شده هدف اصلی این پژوهش به شمار می‌رود.
خیلی از ما فکر می‌کنیم دکتری که داروی بیشتری بدهد تخصص بیشتری دارد. این مسئله در میان معتادان نیز نمود دارد. دکتر حاجی‌رسولی می‌گوید: تحقیقات نشان داد، ترک تدریجی یا روش درمانی کاهش موادمخدر مصرفی با استفاده از تنتور اپی‌یوم، بیشترین ماندگاری را در ترک اعتیاد دارد و با 67مورد پاکی از 110نفر، نشان‌دهنده 65درصدی موفقیت این روش در ترک اعتیاد است.
وی افزود: در روش پرهیزمدار 29مورد از مجموع 134نفر پاک بوده‌اند که 22درصد موفقیت را به‌خود اختصاص می‌دهد، همچنین روش درمان اعتیاد با داروهای جایگزین، کمترین ماندگاری را در ترک اعتیاد داشته و تنها با 7 مورد پاکی از میان 55نفر، نشان‌دهنده 13درصد موفقیت در ترک اعتیاد بوده است.
دکتر حاجی‌رسولی با اشاره به یافته‌های این پژوهش گفت: براساس یافته‌های این پژوهش، سن، مدت اعتیاد، شدت اعتیاد با توجه به نوع مواد مصرفی، شیوه مصرف، سابقه زندان، حمایت‌های خانوادگی از افراد درمان‌شده و از همه مهم‌تر روش درمانی می‌توانند در میزان ماندگاری ترک اعتیاد در افراد درمان‌شده مؤثر باشند.وی با اشاره به اینکه سوء مصرف مواد موجب ایجاد خسارات سنگین و جبران‌ناپذیری در جامعه می‌شود، گفت: اعتیاد موجب افزایش جرم و جنایت، رفتارهای پرخطر و مختل‌شدن امنیت اجتماعی جامعه می‌شود.
اعتیاد شیوع روزافزون ایدز و هپاتیت، ناهنجاری‌های رفتاری و تنش‌های خانوادگی و اجتماعی را به‌دنبال دارد. وی می‌گوید: یکی از رفتارهای پرخطر در معتادان، تزریق با سرنگ مشترک است که می‌تواند در افزایش شیوع ایدز و هپاتیت مؤثر باشد. در این پژوهش مشاهده شد معتادانی که سابقه تزریق مشترک نداشته‌اند، قادر به ترک بوده‌اند اما معتادان دارای تزریق مشترک به‌طور چشمگیری قادر به ادامه درمان نبوده و مجدداً عود به اعتیاد داشته‌اند و این نشان‌دهنده احتمال کمتر درمان در معتادان تزریقی نسبت به معتادان تدخینی است.
