به گزارش همشهری آنلاین، حنیف غفاری، دکترای روابط بین الملل: به عبارت بهتر، نشست کپنهاگ حول مفاهیم "جنگ"،"بازدارندگی"و"افزایش بودجه نظامی اروپاییان" شکل گرفته و همین مسئله حکایت از عمق فاجعه ایست که اروپا را فرا گرفته است. زمانی که در تاریخ هفتم فوریه سال ۱۹۹۲ میلادی پیمان ماستریخت یا همان پیمان اتحادیه اروپا بین سران ۱۲ کشور عضو جامعه اقتصادی اروپا منعقد شد، اروپاییان بر اساس قرائت و تفسیر رئالیستی خاصی که نسبت به مقوله قدرت داشتند،تصمیم به هم افزایی جمعی در راستای "ایجاد ثبات در مرزهای اروپا"و " مداخله گرایی جمعی در دیگر نقاط جهان"گرفتند.صورت مسئله گویابود:اتحادیه اروپا درست در زمانی تشکیل شد که اتحاد جماهیر شوروی فروپاشیده و ساختار نظام دو قطبی به نظام تک قطبی تبدیل شده بود. اروپاییان در سال ۱۹۹۲ فرصت طلایی استقلال از آمریکا را از دست دادند. اگرچه برخی مفسران اروپایی معتقد بودند تجمیع قدرت کشورهای اروپایی با یکدیگر به مثابه عرض اندامی موثر در برابر یکه تازی اقتصادی و سیاسی آمریکا در نظام بینالملل خواهد بود، اما نگاه زیرساختی بیشتر کشورهای اروپایی که خود را جزئی از شبکه «حامی ـ پیرو» تشکیل شده پس از فروپاشی کمونیسم به رهبری آمریکا میدانستند، منجر به تعریف «توان جمعی اروپا» در زمین بازی آمریکا شد. به عبارت بهتر، اروپاییان"پذیرش نظام تک قطبی"را تبدیل به یک مبنا در تصمیم گیری جمعی خود قلمداد کردند. این بدترین خطای راهبردی سران قاره سبز بود.
در حالی که پیمان ماستریخت وعده صلح از طریق یکپارچگی را میداد، نشست کپنهاگ پس از گذشت سه دهه، صحنهای برای بحث درباره ساختن دیوار دفاعی، مدیریت نبرد با روسیه و احتمال شکست آرمان اروپا بود. به نظر میرسد اروپا، بهجای پیشروی در مسیر اتحاد مدنظر قرن بیستویکم، بار دیگر در پیچوخمهای امنیتی و اختلافات هویتی قرن بیستم گرفتار شده است. صورت مسئله گویاست:اتحادیه اروپا به قرن بیستم عقبگرد نموده است، با این تفاوت که سیاستمداران لمپن و ناتوان امروزی در اروپا با ادعای صلح و دموکراسی قاره سبز را تبدیل به میدان جنگ نموده اند. از امانوئل مکرون در فرانسه گرفته تا فردریش مرتز در آلمان مشغول بازی با آتشی هستند که نه تنها در محدوده جغرافیایی و راهبردی اروپا، بلکه در غزه و دیگر نقاط جهان آن را افروخته اند. بحران زیست بودن امروز اروپا معلول تهدیدات بیرونی نبوده و بالعکس، محصول انتخاب خاص خود سیاستمداران و نهادهای اطلاعاتی -نظامی آن است. در چنین شرایطی سران اتحادیه اروپا نباید پس از فروپاشی این مجموعه( که در آینده ای نه چندان دور قطعی به نظر می رسد ) کسی جز خود را سرزنش کنند. در شرایطی که اروپا بیش از هر زمان دیگری در گرداب بحرانهای خودخواسته اما غیرقابل مدیریت گرفتار شده، تکلیف بازیگرانی مانند زلنسکی در اوکراین که خود را متغیری وابسته به بروکسل قلمداد می کنند مشخص است! رئیس جمهور اوکراین به اروپایی دخیل بسته که زمزمه فروپاشی آن بیش از هر زمان دیگری تبدیل به فریاد شده است.
نظر شما