به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایرنا این در حد یک پیشنهاد است و نه مظلومنگاری. اینکه پاداش مدال طلا را برای دانیال سهرابی در نظر بگیرند؛ اتفاقی که در سالهای اخیر برای ورزشکاران دیگری نیز رخ داده و آنها از این مسیر بخشی از مشکلات داوری و البته آسیبدیدگیها را از یاد بردهاند.
در روزهای اخیر، این نامِ مهم در ورزش ایران ترند شده است: «دانیال سهرابی». کشتیگیری جوان و جسور که در زاگرب اسیر ناداوری شد، چانه، ابرو و لبانش آسیب دید و البته زمان نداشت تا پاسخِ ضدِ کشتی ابراهیم غانمِ فرانسوی-مصری را بدهد. او هر آنچه را که پنبه کرده بود، از دست رفته دید؛ پس روی تشک اشک ریخت و با چشمانی گریان به دوردستها خیره شد. همان جایی که خانوادهاش حضور داشتند، به اندیمشک و برادرِ کوچکترش. همان که انگیزهای بود برای دانیال؛برای قهرمانی و کسب مدال طلا. شاید که بتواند بخشی از مشکلات او را حل کند که...
مصاحبهای از دانیال سهرابی را اینجا ببینید:
مصاحبهای از دانیال سهرابی وجود دارد که او خالصانه و صادقانه در مورد انگیزهاش برای موفقیت در زاگرب پرده برداشته است. ویدئویی برای هفدهم شهریورماه که او میگوید:«ما خانوادهای چهار نفری هستیم. برادر کوچکتر من که ۱۴ سال دارد، به بیماری اوتیسم مبتلا است. من میخواهم با کسب مدال طلا، او را خوشحال کنم. او و پدر و مادرم که زحمات بسیاری برای ما کشیدهاند. این یکی از انگیزههای اصلی من برای قهرمانی در مسابقات جهانی است.»
به جرأت میتوان گفت این مصاحبه، یکی از ماندگارترین صحبتهای تاریخ در میانِ ورزشکاران ایرانی است. حرفهایی که از دل بر آمد و بر دل نشست؛ در عین سادگی و به دور از ریا و تظاهر. دانیال اما اسیر ناداوری شد و آسیبدیدگی و آن چهار دقیقهی لعنتی که خیلی زود به پایان رسید اما خونی که بر چانهی او جاری بود، هرگز تمام نشد. در تمام آن دقایق، قطعاً تصویری از برادرِ کوچکترِ دانیال در ذهن او نقش بسته بود اما چه سود که قوانین اجازه نداد پسر اندیمشکی روی سکوی قهرمانی بایستد. همان سکویی که وعدهی آن را به خانوادهاش داده بود. چه بد و چقدر حیف.
سهرابی در گروه بازندهها، تمام رقبا را قلع و قمع کرد و به مدال برنز رسید. مدالی که از نظر خیلیها برای دانیال همردیف طلا است، ناب و درخشان. او با این مدال، نهتنها خانوادهاش را شاد کرد، بلکه ما را به وجودِ چنین ورزشکاری مفتخر ساخت. کسی که با موهای تراشیده و صورتی زخمی، مثل یک شیر مبارزه کرد، کمر همت بست و به سکویی رسید که بیشتر از آن را لیاقت داشت.
پیش از آغاز مسابقات، پاداشهایی برای مدالآوران کشتی در نظر گرفته شد. دارندگان مدال طلا، ۳ میلیارد تومان نقد دریافت میکنند و ۱۰۰ میلیون حقوق ماهیانه به مدت یک سال. نقرهایها ۷۰۰ میلیون نقد میگیرند و ۳۰ میلیون حقوق ماهیانه به مدت یک سال. آنهایی که به مدال برنز رسیدند نیز ۵۰۰ میلیون نقداً دریافت میکنند و ۲۰ میلیون حقوق ماهیانه به مدت یک سال.
حالا روی صحبتمان با رئیس موفق فدراسیون کشتی است؛ علیرضا دبیر که قطعاً تفاوتی بین کشتیگیران نمیگذارد و به اعتقاد خودش مثل یک پدر با آنها رفتار میکند. لیاقت و حقِ دانیال، مدال طلا بود؛ این را نهتنها ما بلکه همهی دنیا میدانند. این در حد یک پیشنهاد است و نه مظلومنگاری. اینکه پاداش مدال طلا را برای دانیال سهرابی در نظر بگیرند؛ اتفاقی که در سالهای اخیر برای ورزشکاران دیگری نیز رخ داده و آنها از این مسیر بخشی از مشکلات داوری و البته آسیبدیدگیها را از یاد بردهاند.
دانیال هم فرزندِ دبیر است، فرزند کشتی و فرزندِ ایران. او دلاوری کرد و البته با خلوص نیت از مشکلاتش پرده برداشت. پس چه خوب که به او انگیزه بدهیم؛ به او و خانوادهاش و البته کسی که در تمام شرایط کنار اوست؛ فیزیکی نه اما روحی و روانی چرا؛ برادری کوچکتر که چشم به راهِ قهرمان ایران است؛ بیاید و دری به روی مشکلاتِ او باز کند.
نظر شما