به گزارش همشهری آنلاین، نشریه روزانه اخبار و تحلیلها وابسته به معاونت سیاسی سپاه در مطلبی با عنوان «ماشه را درست بچکانیم»، نوشت: اسنپبک به جریان افتاد و ماشه تحریمهای قطعنامههای ۱۶۹۶ تا ۱۹۲۹ کمکم به چکانده شدن نزدیک میشود.
آنگونه که پژوهندگان واقعبین و مطلع در این حوزه میگویند و مینویسند، اثرات این مکانیسم نه آنچنان است که عزیزی آن را «کاغذپاره» بنامد و نه توپخانهای است که ملک و مملکت را به تباهی بکشاند؛ به عبارتی، نه میتوان آن را کوچک شمرد و نه باید دل مردم را آزرد.
هرچند شرایط سیال و متغیر جامعه ما چنان است که اگر نوستراداموس هم بیاید گیج و منگ میشود ولی از همین الآن میتوان گفت به علت تجربه پیشین، تغییر قطببندیهای بینالمللی، انطباقپذیری اقتصاد ملی، توان بازدارندگی کشور و... هرچند در مقطع کوتاهمدت شوکهایی را خواهیم دید، ولی با رعایت الزاماتی میتوانیم با سختیها - اما به سلامت - عبور کنیم.
اما چه باید بکنیم و وظیفه ما چیست؟
از همین الآن مشخص است که در زمانی که پیشِ رو داریم، عدهای «گلام» خواهند شد؛ گلام، همان شخصیت کارتونی دوستداشتنی اما ناامیدکننده، مأیوسکننده، منفیباف و دلسردکننده کارتون «ماجراهای گالیور» بود که مدام به دوستانش - که در میدان عمل و مبارزه و در پی راهحلی برای غلبه بر مشکلات بودند - تلقین میکرد: «ما موفق نمیشیم! من میدونم! کارمون تمومه! من میدونم.»
اما عدهای هم کمی آنسوتر، لباس «دنکیشوت» بر تن کرده و بهجای آنکه به نزاع با دشمن بروند و دشمن را مقصر بدانند، انگشت اتهام را به سوی خودی نشانه میروند.
این روزها هم گلامهای زیادی دیده میشود و هم دنکیشوتها: از بیانیهنویسی رادیکالها و وادادهها وسط جنگ، تا نطقهای آتشین انقلابینماهایی که هر روز سیبل را خودی میگیرند و آتششان را به جان خودی میاندازند؛ تا سیاسیونی که روزی قوتِ نانِ انقلاب بودند و امروز قاتلِ جان انقلاب شدهاند و از هوسِ قدرت به توهمِ مجلسِ مؤسسان برای براندازی افتادهاند.
القصه، امروز ماشه نه در دست دشمن، که در دست من و ماست. میتوانیم سیبل را طرف مقابل بگیریم، یا میتوانیم به پای خودی شلیک کنیم. همین خطرها و هشدارها بود که رهبر معظم انقلاب در سخنرانی هفته قبل به درستی و صراحت فرمودند: «آنهایی که حرف میزنند، مینویسند، تحقیق میکنند، توییت میزنند، بفهمند چه کار میکنند. این اتحادمقدس نباید خدشهدار بشود»
نظر شما