گذر شمس‌العماره

خانواده‌ای قدیمی در حال برگزاری مراسم عروسی با مرگ بزرگ خاندان رو به رو می‌شود و بحث ارث و میراث این خانواده قدیمی را با یک نکته مواجه می‌کند که سر و سامان گرفتن تنها دختر مرحوم است. شمس‌العماره محلی است برای عبور و مرور خواستگارهای متفاوت با اخلاق‌های خاص و خانواده‌های متفاوت.

یک تفریح سالم

راستش باید از اول مشخص کنم که قرار نیست همه کتاب‌ها، همه فیلم‌ها و همه مجموعه‌های تلویزیونی که می‌بینیم صرفاً آموزنده باشد. خیلی وقت‌ها کتاب می‌خوانیم برای لذت خواندن کتاب، خیلی وقت‌ها فیلم و مجموعه تلویزیونی می‌بینیم برای سرگرمی. «شمس‌العماره» هم چنین مجموعه‌ای است. مجموعه‌ای سالم که قرار است سرگرم کند و البته در لابه‌لای درگیری‌های شکور و زنش، کل‌کل‌های زیور و مش‌رحمت و ورود و خروج 14 خواستگار با 14 فرهنگ، نکات زیادی را می‌توان آموخت. اما این آموختن مستقیم و جدی نیست؛ بلکه آموختن در حین سرگرمی و خندیدن است.

تکیه روی شخصیت‌پردازی

در کارهایی که اساس آن بر طنز است، بخشی از بار جذابیت کار بر دوش شخصیت‌های داستان است. هرمزخان که در نقش عموی لیلاست، شخصی باهوش و خوش‌زبان است. ریزه‌‌کاری‌های این شخصیت مثل این‌که هرمزخان آشپز خوبی هم هست، به باورپذیری این شخصیت و البته جذابیت آن کمک کرده است. مسعود رایگان که برای اولین بار با فیلم سینمایی «خیلی دور، خیلی نزدیک» وارد دنیای تصویر شد، با دقت در جزئیات، به خوبی نقش هرمزخان را برای ما تصویر می‌کند. این اولین بار است که رایگان در یک مجموعه تلویزیونی به ایفای نقش می‌پردازد.

شخصیت دیگری که به جذابیت و البته کمدی شدن کار کمک بسیار کرده، شخصیت مش‌رحمت است. او که سال‌هاست در این عمارت زندگی می‌کند، به نوعی خود را صاحب عمارت می‌داند. ریزه‌کاری این شخصیت هم جذاب است: وسواسی، اهل جادو و جنبل و از همه مهم‌تر نگران هدر رفتن آب و روشن ماندن چراغ اضافی. این جزئیات باعث شده که این شخصیت، تصویر کاریکاتور گونه ای از آدم‌های اطرافمان باشد که مثل او وسواسی هستند. بازیگر این نقش یعنی فرهاد آئیش هم به خوبی از پس نقش برآمده است. آئیش این بار در قالب یک فرد روستایی در آمده. 

خیلی از نقش‌ها جذاب‌اند چون خود شخصیت‌ها جذاب هستند؛ مثل شخصیت هرمزخان یا مش‌رحمت. اما خیلی شخصیت‌ها هستند که بازی بازیگرانشان آنها را جذاب می کنند. نمونه این حرف شخصیت پری خانم است. یک زن بی‌سواد، کنجکاو با خصلت‌هایی که دقیقاً تعریف کلیشه‌ای از یک زن فضول است. اما بازی رویا تیموریان که بیشتر او را در کارهای جدی دیده ایم، شخصیت پری خانم را باورپذیر کرده است. تکیه‌کلام های غلط با اداهای پری خانم خنده‌دار می‌شود. حرکات دست، چشم و بدن نشان از کار کردن بازیگر بر روی نقش دارد.

با این‌که شخصیت لیلا شخصیت اصلی و محوری کار است و با این‌که هانیه توسلی بازیگر این نقش به خوبی از پس این نقش برآمده است، باید گفت این نقش نکته چندانی برای بازی نداشته است. هرچند بازی کردن نقش یک انسان عادی سخت‌تر از بازی کردن مثلاً نقش یک فرد دیوانه است.

پشت صحنه «شمس العماره»/عکس ها: بابک برزویه

اما مرجانه گلچین توانسته از پس شخصیت زیور خانم به خوبی بر بیاید، با این‌که اغراق در بازی او حرف اول را می‌زند و جنس و نوع بازی او با دیگران متفاوت است.

در این کار شخصیت‌های دیگری هم مثل شکور و همسرش دریا، شریفه و خواستگاران متعددی که در عمارت رفت و آمد می کنند وجود دارند. نگاه نویسنده و دقت روی جزئیات این شخصیت‌های حاشیه‌ای باعث شده وجود این شخصیت‌ها هم به داستان کمک کند و هم برای مخاطب جذاب باشد. تمام شخصیت‌های کار و بده بستان‌های آنان باعث شده اند بار کمیک کار بالا برود.

کارگردانی

سامان مقدم در سینما با دستیاری مسعود کیمیایی کار خودش را شروع کرد. فیلم‌های «مکس» و «کافه ستاره» از جمله کارهای اوست. سریال «پریچهر» را هم در کارنامه هنری خود دارد.

او با انتخاب داستانی ساده، انتخاب مناسب بازیگران و هدایت آنها توانسته کاری سرگرم کننده بسازد که بیننده را هر شب پای تلویزیون بنشاند.