همشهری آنلاین - یکتا فراهانی: فضا، جایی که گمان میکنیم بدن انسان به آرامش میرسد، شاید به قیمت ازدستدادن استخوانهایش تمام شود. تحقیقی از ناسا نشان میدهد که برای موشهای آزمایشگاهی در ایستگاه فضایی بینالمللی، جاذبه صفر، ضربهای جدی به تراکم استخوان وارد کرده است.
بررسی عوارض جسمی انسانها
در دنیای امروزی، تحقیقات فضایی به ما این امکان را میدهند که نهتنها درباره کیهان اطلاعات بیشتری به دست آوریم، بلکه به بررسی عوارض جسمی انسانها در فضا نیز پرداخته میشود. ناسا، در جدیدترین آزمایش خود، موشها را به فضا فرستاد تا نشان دهد جاذبه صفر چگونه بر استخوانهای بدن تأثیر میگذارد. پس از ۳۷ روز اقامت در ایستگاه فضایی بینالمللی، استخوانهای موشها دچار آسیبهای ترسناکی شدند. پژوهشگران برای درک بهتر این پدیده، به مقایسة آنها با موشهایی که در شرایط مشابه در زمین زندگی میکردند، پرداختهاند. نتایج این تحقیق میتواند هشدارهایی جدی برای سلامت فضانوردان در مأموریتهای طولانیمدت فضایی به همراه داشته باشد.
استخوانهای فضانوردان در خطرند
به گزارش سایت Sciencealert موشها در فضا، برخلاف آنچه تصور میشود، با آسایش در میانه بیوزنی شناور نمیمانند؛ بلکه دچار کاهش شدید تراکم استخوان میشوند. این کاهش تراکم بهاندازهای است که میتواند حتی پس از بازگشت به زمین نیز جبران نشود. مطالعات جدید نشان میدهند که آسیب به استخوانهای موشها در فضا بهمراتب بیشتر از آن چیزی است که تصور میشد.
بیشتر بخوانید :
مقایسه با موشهای کنترل زمینی
در این مطالعه، استخوانهای ران موشهایی که در ایستگاه فضایی بودند، بهویژه در نقاطی که به مفاصل ران و زانو وصل میشوند، دچار حفرههای بزرگ شدند. درحالیکه ستون فقرات آنها به طور قابلتوجهی سالم باقی ماند. این تفاوت نشان میدهد که استخوانهایی که در شرایط طبیعی روی زمین بار زیادی را تحمل میکنند، در فضا بیشتر دچار آسیب میشوند.
چرا استخوانهای ران آسیب میبینند؟
محققان ناسا توضیح میدهند دلیل این آسیبها به نحوه تحمل وزن در حیوانات بستگی دارد. در انسانها، بیشتر وزن بر روی ستون فقرات است، اما در موشها و دیگر جانداران چهارپا، رانها بار بیشتری را تحمل میکنند. به همین دلیل است که در فضا، استخوانهای ران بیشتر از دیگر استخوانها تحتتأثیر جاذبه صفر قرار میگیرند و آسیب میبینند.
آیا کاهش تراکم استخوانها در فضا تنها به دلیل پرتوهای فضایی است؟ پژوهشها نشان میدهند که نه تابشهای فضایی نمیتوانند عامل اصلی این مشکل باشند. این مطالعه نشان میدهد که آسیبها بیشتر به دلیل نبود جاذبه است که استخوانهای وزنهبردار بدن را بهتدریج تضعیف میکند.
تأثیرات درازمدت بر سلامت فضانوردان
فضانوردان در مأموریتهای طولانیمدت ممکن است هر ماه یک درصد از تراکم استخوانهای خود را از دست بدهند. این روند در طول چند ماه میتواند آسیبهایی جدی به استخوانهای بلند بدن مانند استخوان ران وارد کند. ازآنجاکه این تغییرات بر استخوانها ماندگار هستند، فضانوردان ممکن است تا مدتها پس از بازگشت به زمین نیز با مشکلات استخوانی مواجه شوند.
آیا این مشکل میتواند بر رشد استخوانها تأثیر بگذارد؟
محققان دریافتند موشهای جوان که در حال رسیدن به مرحله نهایی بلوغ اسکلتی بودند، در فضا دچار پیشرفت زودرس استخوانسازی شدند؛ چیزی که ممکن است مانع از رشد کامل استخوانها شود و مشکلاتی در روند رشد طبیعی آنها ایجاد کند.
تأثیرات منفی بیوزنی
این مطالعه که بر روی موشهای فضایی انجام شد، تصویری روشن از تأثیرات منفی بیوزنی بر استخوانهای بدن جانداران بهویژه انسانها ارائه میدهد. باتوجهبه اینکه فضا میتواند تأثیرات طولانیمدت و جدی بر سلامت استخوانها داشته باشد، پژوهشگران باید بیشتر به این مسئله بپردازند و راهحلهایی برای مقابله با این مشکلات در مأموریتهای آینده فضایی پیدا کنند.
نظر شما