پدیده ساده و در عین حال پیچیده‌ای چون فوتبال را قبل از آن که مسئولین درک کنند و ظرف لازم را برایش آماده نمایند، مردم محلات از آن استقبال کردند و با بساط اندک آن را به راه انداختند. یک زمین خاکی ناقص، یک توپ چرمی پر شده از خاک اره، خاک، کاغذ، علف و یا در نهایت در شکل پیشرفته‌اش با یک تیوپ که درون چرمی ناقص قرار می‌گرفت. فوتبال به دلیل نداشتن ابزار پیچیده یا زمین استاندارد در سال‌های دور، ورزش مشکلی نبود.
اما در تمام ابعاد و اشکال محلی، بومی، باشگاهی و ملی تابع یک قانون مشترک بود و همه باید آن را رعایت می‌کردند. رعایت مقررات خود یک فرهنگ مشترک قانونی را در جامعه جاری می‌کرد که همه باید به قوانین احترام بگذارند.
در دروازه دولت سابق روبه‌روی بیمارستان امیراعلم فعلی که انگلیسی‌ها بیشتر آنجا فوتبال بازی می‌کردند همان قوانین اجرا و رعایت می‌شد که در شهر آبادان و با حضور ملوانان کشورهای مختلف.
سیاه سوخته‌های خوزستان این رشته را زودتر از تهرانی‌ها از ناخداهای انگلیسی آموختند و به همین دلیل در این رشته ریشه‌دارتر از بقیه شهرستانها هستند. تاریخ فوتبال را در ایران ابتدا سینه به سینه حفظ کردیم و در تعریف از موقعیت قهرمانان آن کمی هم غلو نمودیم تا عباس شوقی را به یک قهرمان فرا ورزشکاری تبدیل کنیم و پای چپ جدیکار را بیمه کنیم و برادران خان سردار را به دروازه‌بانان بزرگ جهان پیوند بزنیم، اما کمی که جلوتر آمدیم نسل واقع‌گراتری را ساختیم از زمان برومندها، کوزه‌کنانی‌ها، فکری‌‌ها، صدیقیانی‌ها، دهداری‌ها تا حبیبی‌ها، شیرزادگان، بهزادی، قلیچ‌خانی و پروین و حاج قاسم‌ها.
علیرضا حاج قاسم نیز چون دیگر هم نسل‌های خود فوتبال را از محلات آغاز کرد. قد کشیده و جسارت او باعث شد تا او را درون دروازه قرار دهند، برای حفاظت از دروازه دست‌های بلندش نیمی از مشکلات را حل می‌کرد، اما زمانی که در تست‌های سریع و دو و میدانی از همه مهاجمان جلو زد، مربیان به استعداد تازه‌ای دست یافتند و او را به خط حمله بردند، سرعت حاجی مثال زدنی بود و خیلی زود و با فرارهای زیبایش در گوش راست جا افتاد و برای خودش یک گلزن و سازنده گل شد.
سرعت، جاگیری، هوش فوق‌العاده و ضربه‌های دقیقش از او یک مهاجم ملی‌پوش ساخت و او را به باشگاه تاج سابق بردند تا از آنجا به تیم ملی راه پیدا کند و فرصت بیشتری برای نشان دادن استعدادهای خود پیدا کند. افسوس که علیرضا حاج‌قاسم فوتبال را به اندازه زندگی دوست نداشت و عاقبت دریچه‌های فوتبال را به روی زندگی بست و مرد خانواده شد. حرف‌های حاج قاسم در این دوره خواندنی خواهد بود و نسل‌های امروز می‌توانند از آن سرمشق بگیرند.
