پوشش زن در ادیان الهی

از این رو و در ادیان و مذاهب الهى داراى توصیه‌ها و تأکیدات فراوانی است.

تمام ادیان آسمانى، حجاب، عفت و حیا را بر زن واجب و لازم شمرده‏اند و جامعه بشرى را به سوى آن فراخوانده‏اند؛ زیرا حیا و لزوم پوشش به طور طبیعى در نهاد زنان به ودیعت نهاده شده و احکام و دستورهاى ادیان الهی هماهنگ و همسو با فطرت انسانى تشریع شده است. در آیین زرتشت، یهود، مسیحیت و اسلام حجاب بر زنان امرى لازم بوده است.

تاب‏هاى مقدس مذهبى، دستورات و احکام دینى، آداب و مراسم و سیره عملى پیروان این ادیان چهارگانه، بهترین شاهد و عالى‏ترین گواه بر اثبات این مدعاست. 

 حجاب در آیین زرتشت

پژوهش‏ها نشان مى‏دهد که زنان ایران زمین از زمان مادها که نخستین ساکنان این دیار بودند، داراى حجاب کاملى، شامل پیراهن بلند چین‏دار، شلوار تا مچ‌پا و چادر و شنلى بلند بر روى لباس‏ها بوده‏اند. این حجاب در دوران سلسله‏هاى مختلف پارس‏ها نیز معمول بوده است. بنابراین، در زمان  زرتشت  و بعد از آن، زنان ایرانى از حجابى کامل برخوردار بوده‏اند.

برابر متون تاریخى، در همه آن زمان‏ها پوشاندن موى سر و داشتن لباس بلند و شلوار و چادر رایج بوده است و زنان هر چند با آزادى در محیط بیرون خانه رفت و آمد مى‏کردند و همپاى مردان به کار مى‏پرداختند، ولى این امور با حجاب کامل و پرهیز شدید از اختلاط‌هاى فسادانگیز همراه بوده است.

جایگاه فرهنگى پوشش در میان زنان نجیب ایران‏ زمین به گونه‏اى است که در دوران سلطه شاهان، هنگامى که خشایارشاه به ملکه وشى دستور داد که بدون پوشش به بزم بیاید تا حاضران، زیبایى اندام او را بنگرند، وى امتناع نمود و از انجام فرمان پادشاه سر باز زد و به خاطر این سرپیچى، عنوان ملکه ایران را از دست داد.

تجلیّات پوشش در میان زنان ایران چنان چشمگیر است که برخى از اندیشمندان و تمدن‏نگاران، ایران را منبع اصلى ترویج حجاب در جهان معرفى کرده‏اند. در زمان ساسانیان - که پس از ظهور زرتشت است- افزون بر چادر، پوشش صورت نیز در میان زنان اشراف معمول شد.

به گفته ویل دورانت پس از داریوش، زنان طبقات بالاى اجتماع، جز در تختِ روانِ روپوش‌دار از خانه بیرون نیامدند و هرگز به آنان اجازه داده نمى‏شد که آشکارا با مردان آمد و رفت کنند. در نقش‏هایى که از ایران باستان نیز بر جاى مانده است، هیچ صورت زنى دیده نمى‏شود.

حجاب در آیین یهود

همه مورخان، از حجاب سخت زنان یهودى سخن گفته‏اند. ویل دورانت مى‏گوید: گفت‏وگوى علنى میان ذکور و اِناث، حتّى بین زن و شوهر از طرف فقهاى دین یهود ممنوع گردیده بود. دختران را به مدرسه نمى‏فرستادند و در مورد آنها کسب اندکى علم را به ویژه چیز خطرناکى مى‏شمردند. با این همه، تدریس خصوصى براى اِناث مجاز بود.

 نپوشاندن موى سر خلافى بود که مرتکب آن را مستوجب طلاق مى‏ساخت. زندگى جنسى آنان، علیرغمِ تعدد زوجات، به طرز شایان توجّه، منزّه از خطایا بود. زنان آنان، دوشیزگانى محجوب، همسرانى کوشا، مادرانى امین بودند و از آن‏جا که زود وصلت مى‏کردند، فحشا به حدّاقل تخفیف پیدا مى‏کرد.

بدون تردید مبناى حجاب در شریعت یهود، آیات تورات بود که بر حجاب تأکید مى‏نمود. کاربرد واژه چادُر و برقع که به معناى روپوش صورت است، در آن آیات، کیفیت پوشش زنان یهودى را نشان مى‏دهد. تورات تشبه مرد و زن به یکدیگر را نهى نموده، مى‏گوید:متاع مرد بر زن نباشد و مرد لباس زن را نپوشد؛ زیرا هر که این را کند، مکروه خداى است.در کتاب مقدس، وجوب پوشاندن موى سر، لزوم پرهیز از زنان فریبکار و بیگانه، نهى از لمس و تماس و واژه چادر، نقاب و برقع آمده است.

حجاب در آیین مسیحیت

مسیحیت نه تنها احکام شریعت یهود در مورد حجاب را تغییر نداد، بلکه قوانین شدید آن را استمرار بخشید و در برخى موارد، قدم را فراتر نهاد و با سخت‏گیرى بیشترى وجوب حجاب را مطرح ساخت؛ زیرا در شریعت یهود، تشکیل خانواده و ازدواج امرى مقدس محسوب مى‏شد و طبق نوشته ویل دورانت، در سن بیست سالگى اجبارى بود؛ اما از دیدگاه مسیحیت قرون اوّلیه، تجرّد، مقدس شمرده مى‏شد.

بنابر‌این مسیحیت، براى از بین بردن زمینه هرگونه تحریک و تهییج، زنان را به صورت شدیدترى به رعایت کامل پوشش و دورى از هر گونه آرایش و تزیین فراخواند. انجیل در موارد فراوان، بر وجوب حجاب و پوشش تأکید و پیروانش را به عفاف فراخوانده است.

در کتاب مقدس در مورد لزوم آراستگى به حیا و کنار نهادن آرایش ظاهرى چنین آمده است: همچنین زنان، خویشتن را بیارایند به لباسِ مزّین به حیا و پرهیز؛ نه به زلف‏ها و طلا و مروارید و رختِ گران‏بها، زن با سکوت به کمال اطاعت تعلیم گیرد و زن را اجازت نمى‏دهم که بر شوهر مسلّط شود؛ بلکه در سکوت بماند.(انجیل، رساله پولیس به تیموناؤس، باب دوم)

کتاب عهد جدید نیز لزوم پوشاندن موى سر، به ویژه در مراسم عبادى، با وقار و امین بودن زن و نهى از نگاه ناپاک به بیگانگان را خاطرنشان ساخته است. دستورات دینى پاپ‏ها و کاردینال‏هاى مسیحى که بر اساس آن پوشاندن صورت الزامى و تزیین موى سر و آرایش آن و تنظیم آنها در آیینه و سوراخ نمودن گوش‏ها و آویختن گلوبند، خلخال، طلا و دستبند قیمتى، رنگ نمودن مو و تغییر صورت ظاهرى برای غیر از همسر ممنوع بود

 شدت بیشترى را نشان مى‏دهد همچنین تصویرهایى که از پوشاک مسیحیان و زنان اروپا به جا مانده، نیز به وضوح حجاب کامل زنان را نشان مى‏دهد. اگر چه امروزه در کتاب‌های مذهبی مسیحیان تغییرات زیادی مخصوصاً در آداب اجتماعی صورت گرفته‌است که از آن جمله موضوع حجاب و پوشش زنان در دین مسیح(ع) است اما این شواهد تاریخی خود دلیلی بر اهتمام ادیان دیگر به عفت و حجاب بانوان می‌باشد.

همشهری جمعه