همشهری آنلاین-ملیحه محمودخواه، معصومه فرجی: اما از چندسال پیش، مراکز زیادی برای اهالی ساخته شده است. درچنین مراکزی، آموزش‌های لازم در رشته‌های مختلف ورزشی ارائه می‌شود و با امکانات مناسب، برخی نیازهای اهالی را تأمین می‌کنند. فعالیت این مجموعه‌های ورزشی باعث شده تعداد ورزشکاران و مقام‌ها و مدال‌های قهرمانی آنها، بیشتر و بیشتر شود. خوشبختانه بخش اعظمی از قهرمانی‌های ورزشکاران منطقه به دانش‌آموزان اختصاص دارد و آنها نشان دادند با تمام محدودیت‌ها می‌توانند کنار درس خواندن، ورزش را به صورت حرفهای دنبال کنند. در این گزارش سراغ تعدادی از این دانش‌آموزان پر تلاش رفتیم و از موفیقت‌های آنها اطلاعاتی را کسب کردیم.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
گفت‌وگو با قهرمان اسکیت‌باز محله شریعتی
اسکیت را به خاطر هیجانش انتخاب کردم
این روزها در بوستان‌ها و گاهی هم در معابر افرادی را می‌بینیم که سوار بر تخته‌های کوچک چرخدار، اسکیت سواری می‌کنند. اسکیت ورزشی سرشار از هیجان است و به رشته‌های اسکیت سرعت، اسکیت استقامت و اسکیت نمایشی تقسیم می‌شود. محمد بختیاری، یکی از نوجوانان موفق محله شریعتی است که در ورزش اسکیت هجومی فعالیت کرده و مقام‌های مختلفی را کسب کرده است. کسب مقام قهرمانی در رشته اسکیت هجومی در مسابقات کشوری در شهریور ماه سال جاری از جمله عناوین کسب شده بختیاری است.
قهرمان هم‌محله‌ای ما بزرگ‌ترین هدف خود را پوشیدن لباس تیم‌ملی کشورش بیان می‌کند. بختیاری در مورد چگونگی ورود خود به این رشته ورزشی می‌گوید: «از کودکی وقتی که بچه‌های همسن خود را که مشغول اسکیت بازی می‌دیدم به این ورزش علاقه‌مند شدم و به‌صورت غیرحرفه‌ای و برای تفریح اسکیت بازی می‌کردم. تقریباً ۱۲ سال داشتم که این ورزش را به‌صورت حرفهای و از فرهنگسرای بهمن و بوستان نهج‌البلاغه زیر نظر مربیان این رشته آغاز کردم. به نظر من همه می‌توانند اسکیت بازی کنند و عضو تیم‌های مطرح کشور بشوند به شرط آنکه تمرین و پشتکار داشته باشند.»
وی که درحال حاضر در مقطع پیش‌دانشگاهی تحصیل می‌کند درباره ادامه تحصیل در کنار ورزش حرفهای می‌گوید: «اگر با برنامه‌ریزی جلو برویم، می‌توان هم درس خواند و هم در رشته‌های ورزشی موفق شد. من با برنامه‌ریزی که دارم علاوه بر درس و تست زنی در کلاس‌های کنکور، در بوستان‌های ولایت و آب و آتش مربیگری هم می‌کنم.»
محمد بختیاری از علاقه‌اش به ورزش پارکور می‌گوید: «پیش از اینکه اسکیت را به‌صورت حرفهای شروع کنم ورزش پارکور را انجام می‌دادم تا اینکه در جشنواره‌ای که در بوستان ولایت برگزار شد یکی از دوستانم هنگام انجام حرکات نمایشی این ورزش دچار سانحه شد. همین مسئله باعث شد خانواده‌ام مخالفت شدیدی با ادامه این ورزش داشته باشند و من هم به نظر آنها احترام گذاشتم و سراغ اسکیت رفتم.»
او می‌گوید: «در کشورهای آسیای شرقی و اروپایی در خیابان‌هایشان مسیری جداگانه برای عبور اسکیت بازان طراحی شده است و بسیاری از شهروندان این کشورها از اسکیت به‌عنوان وسیله سالم و کم هزینه برای رفت‌وآمد در شهر استفاده می‌کنند. متأسفانه برای ورزش اسکیت در کشور ما هیچ امکاناتی وجود ندارد. من که این ورزش را به‌صورت حرفهای دنبال می‌کنم برای تمرین باید حتماً به پیست مجموعه‌های ورزشی یا بوستان‌ها بروم. خیابان‌های ما به خاطر سطح ناهموار و عدم آشنایی رانندگان با این ورزش، جای مناسبی برای این ورزش نیست.»
بختیاری گله‌ای هم از فدراسیون دارد و در این‌باره می‌گوید: «اکثرمسابقات ما به‌صورت رسمی برگزار نمی‌شود و اگر بخواهیم مسابقات به‌صورت رسمی برگزار شود باید مبلغی به فدراسیون پرداخت کنیم. اگر فدراسیون می‌خواهد این ورزش پیشرفت کند باید از این هزینه‌ها چشمپوشی کند تا ما هم در طول سال مسابقات بیشتری برگزار کرده و افراد علاقه‌مند را جذب این رشته ورزشی کنیم.»
گزارشی از کودکان ورزشکار محله شریعتی:
پسرعموهای تکواندوکار
زنگ آخر مدرسه که به صدا در می‌آید، به جای خستگی از یک روز تحصیل و درس خواندن، با انرژی مضاعف به سمت خانه می‌آیند. بعد از خوردن ناهار، کوله ورزشی خود را روی دوش می‌اندازند و به باشگاه می‌روند. این برنامه هر روزه آنهاست. امیرمحمد و آیدین مولایی ۲ پسر عمویی هستند که دوشادوش هم ورزش کرده و پله‌های‌ترقی را با هم طی می‌کنند. هر دو عاشق کاراته‌اند و تمرین در کنار یکدیگر آنها را به ورزش کردن بیشتر ترغیب می‌کند.
دوست دارم قهرمان تحصیلکرده باشم
آیدین هنوز ۹ سالش تمام نشده است اما با این وجود امسال توانست رتبه سوم رشته کاراته کشور را در میان بهترین‌های کشور از آن خود کند. البته اسفندماه سال گذشته هم او گردن آویز طلا را در مسابقات کشوری از آن خود کرده بود. او در کلاس سوم ابتدایی درس می‌خواند و معقتد است درس خواندن یا ورزش کردن به تنهایی کافی نیست و باید این ۲ را کنار هم ادامه دهد و می‌گوید: «گرچه در رشته‌های ورزشی موفقیت‌های خوبی کسب کردم اما هیچ‌گاه این موضوع مرا از توجه به درس‌هایم دور نکرده است. بر عکس با خودم می‌گویم اگر قرار است یک روز قهرمان جهان شوم، باید یک قهرمان باسواد و تحصیلکرده باشم.»
او که هر چند ماه یکبار با شرکت و موفقیت در مسابقات ورزشی به شمار مدال‌های قهرمانی‌اش اضافه می‌کند می‌گوید: «با آنکه من و پسرعمویم کم تجربه بودیم اما مربی به ما اعتماد کرد و ما هم سعی کردیم او را از انتخابش ناامید نکنیم و حریف را مغلوب کنیم. دوست دارم با کمک مربی‌ام این پیروزی‌ها را ادامه دهم و در جهان مثل قهرمان هم‌محله‌ای‌مان محمد باقری معتمد، افتخارآفرینی کنم.»
مادر ورزشکار
مادر آیدین بهترین مشوق اوست. سال‌ها قبل خودش کاراته‌کا بوده است و حالا موفقیت‌های بیشتر را در پسر کوچکش جست‌وجو می‌کند. سارا مولایی درباره ورزش کردن پسرش کنار تحصیل می‌گوید: «دوست دارم آیدین از کودکی با ورزش عجین شود. در واقع اگر ورزش از کودکی در ذهن او نقش ببندد کم‌کم اعتماد به نفسش بیشتر شده و در تحصیل هم موفق‌تر می‌شود. تلاش می‌کنم تا آیدین در کنار درس و امتحانات مدرسه، حتی یک جلسه هم در مدرسه یا باشگاه ورزشی غیبت نداشته باشد و در هر دو موفق شود.»
وی ادامه می‌دهد: «آیدین به باشگاه محمد بنا می‌رود و در این باشگاه چند رشته ورزشی آموزش داده می‌شود و در همه مقاطع نیز ورزشکار دارد. در این باشگاه مربیان از حرفهای و نیمه حرفهای و مبتدی به بچه‌ها آموزش می‌دهند. به نظر من که خودم هم ورزشکار بودم مربی در آینده هنرجویانش نقش مؤثری دارد. تجربه و فکر باز یک مربی می‌تواند بچه را به مسیر درست راهنمایی کند.»
از پسرعمویم الگو گرفتم
کودکان از یکدیگر الگو می‌گیرند و چه خوب است در اطراف آنها، الگوهای خوب مثل قهرمانان ورزشی باشند. امیرمحمد مولایی تنها ۹ سال دارد اما توانسته همچون پسر عمویش آیدین، در رشته کاراته مقام کسب کند. خودش به ورزش‌های رزمی علاقه داشت و با آنکه پدر و مادرش کمی با ورزش خشنی مثل کاراته مخالف بودند اما وقتی علاقه و جدیت او را در ورزش دیدند، مشوقش شدند. حالا او رتبه دوم کشوری را در مسابقات نونهالان از آن خود کرده است.
امیرمحمد از امکانات ورزشی که در اختیار رقیبانش در محله‌های شمال شهر است می‌گوید: «بسیاری از رقیب‌هایم، وقتی می‌دیدند از منطقه جنوب شهر در مسابقه شرکت کردم، فکر می‌کردند که حرفهای نیستم و شکست خواهم خورد اما من و پسر عمویم ثابت کردیم با کمترین امکانات از جنوبی‌ترین محله هم می‌توان قهرمان شد. به نظر من همه چیز بستگی به پشتکار ورزشکار دارد. البته ناگفته نماند که در چند سال اخیر هم امکانات ورزشی محله ما خیلی بیشتر شده است.»
وی که آرزویش رسیدن به رده‌های بالای قهرمانی است می‌گوید: «من می‌خواهم آنقدر ورزش را ادامه دهم تا بتوانم در مسابقات المپیک رتبه جهانی کسب کنم و آن روز هم به همه می‌گویم که بچه جنوب شهر هستم و با توان و کوششم به اینجا رسیده‌ام.»
بچه‌ها با کمبود امکانات می‌جنگند
پدر امیرمحمد درباره ورزش کردن فرزندش در کنار تحصیل می‌گوید: «پسر عمویش آیدین مشوق امیر محمد بود. وقتی دیدم ورزش کردن، لطمه‌ای به درس خواندن او وارد نمی‌کند او را هم در باشگاه محمد بنا ثبت‌نام کردیم. از همان روزهای نخست مربی او به ما گفت او استعداد خوبی در انجام حرکات دارد و به سرعت نیز حرکات را یاد می‌گیرد.»
او ادامه می‌دهد: «با آنکه تمایلی نداشتم که امیرمحمد حرکات خشن را یاد بگیرد اما وقتی استعداد و پشتکارش را دیدم، تشویقش کردم. سال گذشته در مسابقات شرکت کرد اما رتبه‌ای به دست نیاورد. امسال تلاشش را بیشتر کرد و موفق شد رتبه دوم کشوری را از آن خود کند. او در درس هم نمونه است و با همین سن کم، توانسته است بین درس و ورزش برای خودش تعادل ایجاد کند. البته باشگاه به خانه‌مان نزدیک است و رفت‌وآمد به راحتی انجام می‌شود. در مسابقات کشوری بسیاری از رقیبان این بچه‌ها، مربی خصوصی داشتند و تعدادی از آنها در آموزشگاه‌های ویژه تمرین می‌کردند. اما بچه‌های ما در جنوبی‌ترین نقطه تهران و با کمترین امکانات با تلاش خود و راهنمایی مربیان‌شان توانستند برای منطقه افتخارآفرینی کنند.»
قهرمان تکواندو محله شریعتی :
مدال‌های رنگی دختر تکواندوکار
مبینا نعمت‌زاده دانش‌آموز پنجم ابتدایی وساکن محله شریعتی است که با وجود سن کم خود کلکسیونی از مدال و مقام‌های قهرمانی در کارنامه ورزشی خود دارد. او نه تنها در ورزش، بلکه در تحصیل هم خوش درخشیده است و به‌عنوان دانش‌آموز نمونه در مدرسه شاهد درس می‌خواند. نعمت‌زاده به تازگی همراه تیم تکواندو تهران به مقام نایب قهرمانی رسیده است. او با تشویق پدرش تکواندو را از ۶ سالگی و از فرهنگسرای بهمن آغاز کرده است. با تلاش و استمراری که در این راه داشت توانست بعد از ۴ سال کمربند مشکی دان یک را دریافت کند. او در حال حاضر بیش از ۶۰ مدال و مقام دارد که کسب ۳ مدال طلا در رده شکوفه‌های شهر تهران، از مهم‌ترین عناوین اوست.
نعمت‌زاده از شروع فعالیتش در ورزش تکواندو می‌گوید: «ورزش را به تشویق پدر و مادرم که هر دو ورزشکارند زیر نظر آموزش‌های مربی خوبم استاد کیانی شروع کردم. حدود ۲ سال است که وارد رده خردسالان شده‌ام و سال گذشته در این رده مدال طلای استان تهران را گرفتم و یک ماه بعد به همراه تیم جنوب‌شرق تهران در رده تیمی موفق به کسب مدال نقره شدم. امسال هم در مسابقات کشوری خردسالان که در خردادماه برگزار شد مدال برنز کسب کرده و در تیرماه در مسابقات لیگ تکواندو خردسالان مدال نقره گرفتم.»
مبینا نعمت‌زاده از خاطره برد شیرینش در مقابل حریف قدیمی خود هم می‌گوید: «در مسابقاتی که در خردادماه امسال برگزار شد مبارزه خود را به یکی از حریفانم واگذار کردم و به همین خاطر به مدال برنز رسیدم. بعد از این شکست با خودم عهد بسته بودم که در نخستین مسابقه‌ای که با این حریفم داشتم او را شکست بدهم و خوشبختانه در تیرماه این فرصت به من داده شد تا در قالب تیم تهران حریف قدیمی خود را ۲ـ ۶ شکست دهم و این برد برای من خیلی دلچسب بود.»
قهرمان تکواندو منطقه به حمایت‌های پدر و مادرش هم اشاره می‌کند و می‌گوید: «پدرم از ورزشکاران پرورش اندام و مشوق اصلی من در تکواندو و مادرم پشتیبان من در درس‌ها و حفظ قرآن است ومن با برنامه‌ریزی‌های مادرم حافظ یک جزء قرآن هستم. خوشبختانه با کمک معلم خوبم خانم دولتخواه در درس‌هایم موفق هستم.»
شاگرد اول ورزشکار
عباس نعمت‌زاده که از قهرمانان پرورش اندام و عضو سابق تیم‌ملی است درباره دختر ورزشکارش می‌گوید: «مبینا از ابتدای شروع فعالیتش در زمینه تکواندو فقط به ورزش قهرمانی فکر می‌کند به همین دلیل من او را به مجموعه ورزشی که مربیان حرفهای در سطح مسابقات کشوری داشت معرفی کردم. در منطقه ما تعداد زیادی مجموعه ورزشی وجود دارد اما در هیچ‌کدام ورزش قهرمانی و مسابقات رده‌بندی به‌صورت جدی دنبال نمی‌شود. بهتر است در این مجموعه‌ها مربیانی را به کار بگیرند که تجربه حضور در مسابقات کشوری و بین‌المللی را دارند.»
او از انتخاب رشته رزمی دخترش می‌گوید: «مادر و برادر کوچک مبینا هم این رشته را دنبال می‌کنند و به همین خاطر مبینا در محیط خانه هم با یک فضای ورزشی روبه‌روست و بیشتر تمرین می‌کند. به نظر من این رشته علاوه بر اینکه در عرصه‌های بین‌المللی حرفهای زیادی برای گفتن دارد، برای بانوان هم به‌عنوان یک وسیله دفاع شخصی مناسب است.»
او که مربی رشته پرورش اندام در فدراسیون است درباره تأثیر ورزش بر سلامتی دخترش می‌گوید: «خوشبختانه مبینا در تحصیل هم شاگرد اول است و من نگرانی برای درس خواندن او ندارم. مسئولان مدرسه‌اش هم با اردوهای ورزشی او مخالفتی نداشته و همکاری می‌کنند. به همین خاطر تمام تلاشم را برای موفقیت‌های او در رشته ورزشی‌اش متمرکز کردم.»
-----------------------------------------------------------------------------------------------
*منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۹ در تاریخ ۱۳۹۴/۰۸/۲۷
نظر شما