آنچه بیش از همه در مورد این سیم‌کارت‌ها توجه کاربران را جلب کرد، موضوع اینترنت بدون فیلتر آنها بود. اما وقتی کاربران متوجه می‌شدند که علاوه بر قیمت سیم‌کارت، هزینه گزافی برای اینترنت بین‌الملل آن باید بپردازند، انگار آب سردی روی آنها ریخته می‌شد. به‌عبارت دیگر، چنین سیم‌کارت‌هایی برای بخش قلیلی از کاربران کاربرد دارد و استفاده از آنها برای عموم مقرون به صرفه نیست. براساس نرخ‌های بین‌المللی مثلا برای دیدن یک عکس کاربر باید حداقل ۱۲ هزار تومان پرداخت کند!
کاربرد سیم‌کارت بین‌المللی
سیم‌کارت‌های بین‌المللی که فروخته می‌شوند مربوط به کشورهای مختلف هستند و بنا بر نیاز کاربران قیمت‌های مختلفی دارند. بعضی از این سیم‌کارت‌ها صرفا برای دریافت پیامک احراز هویت یا اصطلاحا وریفای کردن کاربر کاربرد دارند. همچنین با استفاده از سیم‌کارت‌های دیگر، امکان ثبت شرکت‌های تجاری در کشور خارجی یا باز کردن حساب بانکی در این کشورها وجود دارد. برخی دیگر هم از سر تفنن یا مقاصد دیگر علاقه‌مندند که شماره سیم‌کارت آنها که در شبکه‌های اجتماعی به نمایش درمی‌آید، دارای کدی غیر از کد اپراتورهای ایرانی باشد.
امکان احراز هویت
از آنجا که بعضی از سرویس‌ها مانند ابزارهای هوش مصنوعی، صرافی‌های رمزارزی، بعضی از خدمات گوگل یا ارائه‌دهندگان خدمات مالی مانند paypal به آی‌پی ایران حساس هستند، امکان ثبت‌نام کاربران ایرانی برای استفاده از آنها فراهم نیست؛ به همین‌خاطر سیم‌کارت‌هایی که البته ارزان‌ترین آنها هم هستند، صرفا می‌توانند پیامک‌های احراز هویت را دریافت کنند. این سیم‌کارت‌ها که جز کره‌شمالی در سایر کشورها فعال هستند، به ادعای فروشندگان هزینه رومینگ و جابه‌جایی ندارند. این سیم‌کارت‌های ارزان‌قیمت البته برای تماس و مکالمه چندان قابل‌اتکا نیستند.
کاربرد تجاری
بدیهی است که سیم‌کارت‌های گران‌تر که گاهی تا ۹۰ میلیون تومان هم قیمت می‌خورند، برای بازرگانان و کسب‌وکارها کاربرد دارند. به‌عنوان مثال، تاجری که دائما در حال سفر به کشورهای مختلف است با استفاده از این سیم‌کارت‌ها می‌تواند، امور خود را رتق و فتق کند. همچنین کسانی که در کار ترید رمزارز هستند یا صرافی‌های رمزارزی ایرانی از مزایای آن می‌توانند استفاده کنند و طبیعتا برای آنها مقرون به‌صرفه است.
مقرون به‌صرفه است؟
سیم‌کارت‌های بین‌المللی اگرچه ممکن است برای عده‌ای کاربرد داشته باشند، اما به لحاظ گران بودن سرویس‌های آن برای عموم مردم، مقرون‌به‌صرفه نیست.
به‌عنوان مثال، کاربر برای ۴مگابایت اینترنت باید یک دلار (حدود ۵۰ هزار تومان) هزینه کند؛ یعنی اگر فرض کنیم که دانلود یک عکس یک مگابایت اینترنت مصرف می‌کند، با ۵۰ هزار تومان ۴ عکس می‌تواند دانلود شود. به‌عبارت دیگر کاربر برای یک گیگابایت اینترنت باید ۲۵۰ دلار هزینه کند. با این حال، به‌خاطر محدودیت‌هایی که در اینترنت وجود دارد، خبر فروش سیم‌کارت بین‌المللی و اینترنت آزاد آن به سرعت دست‌به‌دست شد. جذابیت این سیم‌کارت‌ها هم بیشتر به‌خاطر اینترنت بین‌المللی آن بود و نه موارد دیگر.
اکنون کاربرانی که می‌خواهند کد تأیید سرویس‌های تحریم شده برای ایران را دریافت کنند با استفاده از شماره‌های مجازی موبایل و با صرف هزینه اندک (حدود ۱۵ هزار تومان) می‌توانند در سرویس‌های تحریمی ثبت‌نام کنند.
رومینگ اپراتورهای ایرانی
با این اوصاف، اپراتورهای ایرانی اکنون بسته‌های رومینگ ارائه می‌دهند که می‌تواند نیاز بسیاری از کاربران متقاضی این‌گونه سیم‌کارت‌ها را برآورده کند؛ به‌عنوان مثال، رومینگ یکی از اپراتورها با قیمت مناسب در ۱۴۰ کشور می‌تواند به کاربران خدمات ارائه دهد. این اپراتور ایرانی می‌گوید: «با سرویس رومینگ بین‌الملل ما، نیازی به خرید سیم‌کارت کشور میزبان نخواهد بود و استفاده‌کنندگان از این سرویس می‌توانند از سیم‌کارت خود برای برقراری و دریافت تماس و پیامک در کشورهای طرف قرارداد استفاده کنند. اکنون، امکان استفاده از سرویس رومینگ بین‌الملل برای سیم‌کارت‌های رایتل در بیش از ۱۴۰کشور دنیا وجود دارد.»
واکنش وزیر ارتباطات
با رسانه‌ای شدن این خبر که شاید بیشتر از همه به نفع فروشندگان این نوع سیم‌کارت‌ها بود، عیسی زارع‌پور، وزیر ارتباطات اعلام کرد که «این چیزی است که از گذشته هم بوده و درواقع سیم‌کارت خارجی تهیه می‌شود و سیم‌کارت‌های ما هم در کشورهای دیگر به‌دلیل اینترکانکشن و رومینگی که وجود دارد کاملا قابل استفاده است، اما چون هزینه رومینگ مخصوصا رومینگ دیتا زیاد است به‌صرفه نیست.» به‌گفته او «بنابراین این موضوعی نیست که برای دیروز و امروز باشد و از سال‌های قبل بوده و معمولا بعضی اوقات درخواست برای این نوع سیم‌کارت‌ها در ایام انتخابات و غیرانتخابات زیاد می‌شود.»
گزارش: عمادالدین قاسمی‌پناه
نظر شما