«استرالیا» تداعی‌کننده سینمای کلاسیک

 به همین دلیل است که موقع تماشای «استرالیا» تماشاگر یاد فیلم‌های مختلفی می‌افتد، از «بربادرفته» گرفته تا «لورنس عربستان» و حتی «جویندگان» فورد. مشخص است که باز لوهرمن  قصد داشته در عین نوستالژیک بودن، معاصر نیز باشد.

به همین دلیل است که فیلمش چند لحنی است و در آن نسبت به بسیاری از کهن الگوهای فیلم‌های قدیمی، دیدگاهی انتقادی به چشم می‌خورد (مثال بارزش نژادپرستی است که در برخی از فیلم‌های قدیمی هالیوود از آن به منزله یک ارزش، تقدیس به عمل می‌آمد.)
نیکول کیدمن در نقش سارا اشلی، زنی که راهی استرالیا می‌شود تا اداره اموالش را برعهده داشته باشد، در کانون توجه فیلمساز است.

زنی مقاوم، لجباز و البته توانمند که دراور (هیوجکمن) یاری‌اش می‌کند. البته مطابق قاعده بازی، پس از کلی اختلاف‌نظر، دعوا و درگیری!

«استرالیا» 165دقیقه است که برای یک فیلم امروزی کمی طولانی محسوب می‌شود. فیلم دو، سه بار لحن عوض می‌کند و با تغییر ضرباهنگ، فیلمساز می‌کوشد تا تماشاگر را روی صندلی سینما حفظ کند.

با وجود آنکه رویکرد باز لوهرمن  به مفاهیمی که در «استرالیا» مطرح کرده، کاملا حکایت از دغدغه‌های معاصر دارد، فیلم برخوردار از طعمی نوستالژیک نیز هست. اینکه با فیلمی مواجهیم که ما را در لحظاتی به یاد «برباد رفته» (ویکتور فلمینگ) و «لورنس عربستان» (دیوید لین) می‌اندازد، حسی است که به ندرت آثار متاخر هالیوود، توانایی ایجادش را دارند.

چشم‌اندازهای خیره‌کننده و تصاویر زیبایی که باز لوهرمن  از طبیعت استرالیا شکارکرده است، در کنار نیکول کیدمن در یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌هایش، از ویژگی‌های بارز فیلم به شمار می‌آیند. به نظر می‌رسد که باز لوهرمن  در این فیلم بیش از هر چیز ستایش از وطن خود را دستمایه قرار داده است.

فیلم در واقع حاصل نگاه نوستالژیک یک کارگردان استرالیایی‌تبار به سرزمینش است که در این مسیر با همکاری 2 استرالیایی دیگر (کیدمن – جکمن)، «استرالیا» مبدل به فیلمی شده است که تماشاگر پس از تماشایش با رضایت از سالن خارج می‌شود.در زمانه‌ای که گفته می‌شود دوره داستان‌گویی کلاسیک به سرآمده است و سینمای کلاسیک در محاصره انبوه فیلم‌های امروزین هالیوود، به خاطره‌ای در دوردست‌ها می‌ماند،  فیلمی چون «استرالیا» علاقه‌مندان سینما را به تداوم حس‌های دلپذیر گذشته امیدوار می‌کند.

هرچند که همه ما می‌دانیم که باز لوهرمن  در بهترین حالتش برای این سینما جای یک مثلا دیوید لین را نمی‌تواند پر کند!با این همه «استرالیا» را باید فیلمی موفق و دیدنی ارزیابی کرد؛ فیلمی که نشان می‌دهد با کمی دست‌کاری در قواعد قدیمی بازی، هنوز هم می‌توان طعم خوش سینمای قدیم را نه عینا تکرار که در حد وسع و توان، تداعی کرد.