همشهری آنلاین- فاطمه موسوی: یکی از ویژگی بارز امام‌خمینی(ره) رهبر کبیر انقلاب اسلامی، تقید به نظم بوده است. آنچنان که امیرمؤمنان(ع) در نامه ۴۷نهج‌البلاغه به امام حسن و امام حسین(ع) و همه دریافت‌کنندگان این سخن متذکر شده‌اند: «أُوصِیکمَا وَ جَمِیعَ وَلَدِی وَ أَهْلِی وَ مَنْ بَلَغَهُ کتَابِی بِتَقْوَی‌الله وَ نَظْمِ أَمْرِکمْ وَ صَلاَحِ ذَاتِ بَینِکم... من شما را و تمام فرزندان و خاندانم و کسانی را که این وصیتنامه به آنان خواهد رسید، به پرهیزگاری و نظم امور خودتان وصیت می‌کنم...».
- بررسی اختلاف فهم‌های انسانی، تفکر آزادانه و مقوله امربه‌معروف در برداشت‌های علامه طباطبایی از آیات قرآن
- مروری اجمالی بر اندیشه‌های دینی- اجتماعی شهیدمحمد باقر صدر
در تمامی برنامه‌های زندگی امام‌خمینی (ره)، نظم، دقت و وقت‌شناسی حرف اول را می‌زد. مسئله نظم و انضباط آن بزرگ، زبانزد عام و خاص است و از دوران جوانی، اهتمامی جدی بدان داشتند و سعی می‌کردند که فرصت‌های خود را به‌گونه‌ای مناسب تقسیم کنند تا حداکثر استفاده از آن را بنمایند. تقسیم اوقات ایشان به‌صورتی بود که دیگران حتی اوقات شرعی و عادی خود را، براساس حرکات و رفت‌وآمدهای حضرت امام(ره) تنظیم می‌کردند.
ایشان بخشی از وقت خود را، به مطالعه و تحصیل علوم و بخشی دیگر را به تدریس و تبلیغ دین و عبادت و بندگی خداوند و زمانی را برای رسیدگی به اوضاع خانواده اختصاص می‌دادند. با شروع نهضت امام‌خمینی(ره) علیه رژیم پهلوی، با وجود مشغله‌های جدید و موانع و سختی‌ها، همچنان به انجام منظم برنامه‌های خود تقید داشتند. نظم و وقت‌شناسی ایشان به‌گونه‌ای بود، که حتی اطرافیان امام(ره) بهت‌زده و شگفت‌زده می‌شدند و در خاطراتشان به آن اشارت برده‌اند.
آیت‌الله شاه‌آبادی (استاد امام(ره))، نظم ایشان را اینگونه توصیف کرده‌اند: «روح‌الله، واقعاً روح‌الله است! نشد یک روز ببینم که بعد از بسم‌الله درس حاضر باشد، بلکه همیشه قبل از شروع درس حضور داشته‌اند...».
حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر عبدالکریم بی‌آزار شیرازی که در نجف از نزدیک شاهد احوالات امام(ره) بوده است، در این‌باره می‌نویسد: «در نجف اشرف من یادم هست، هر شب از ساعت ۸شب تا ساعت ۹شب، در حیاط منزلشان جلوس می‌کردند و شاگردان و دوستان ایشان هم می‌آمدند خدمت ایشان و در این جلسه شرکت می‌کردند. سؤال می‌کردند و ایشان هم پاسخ کوتاه می‌دادند و درست سر ساعت۹ که می‌شد، ایشان برای رفتن به حرم حضرت امیر(ع) حرکت می‌کردند. این نظم و انضباط برای شاگردان امام یک درس عملی بود...».
امام در ۲۴ساعت، نیم ساعت را به قدم‌زدن اختصاص داده بودند و طبق برنامه، در حیاط قدم می‌زدند. آیت‌الله نصرالله شاه‌آبادی در این‌باره روایت می‌کند: «منزل امام(ره) در نجف، یک خانه کوچک ۴۵متری بود و ایشان برای قدم‌زدن، هر روز نیم ساعت قبل از غروب، به پشت بام رفته و آنجا مشغول قدم‌زدن می‌شدند، زیرا حیاط کوچک بود و جای قدم‌زدن نداشت...».
امام تا حدی در برنامه روزانه مقید به نظم بود که حتی مصیبتی مانند از دست‌دادن فرزندشان نیز خللی در آن به‌وجود نیاورد! حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سیدحمید روحانی در خاطرات خویش، به این مسئله اذعان کرده‌اند: «ایشان خیلی قاطعانه در مقابل این فاجعه بزرگ و مصیبت کمرشکن، ایستادگی کردند و در برنامه درس و نماز و مطالعاتشان، کوچک‌ترین تغییری به‌وجود نیامد. حتی برادرمان حاج‌سید احمد آقا می‌گفتند: امام مشغول مطالعه کتابی بودند که من فکر کردم با این ضایعه‌ای که امروز به وجود آمده و امام یک چنین فرزند عزیزی را از دست داده‌اند، خواه ناخواه نمی‌توانند درس مطالعه کنند و شاید برای اینکه خودشان را سرگرم کنند، کتابی را جلوی خودشان گذاشته‌اند، اما بعد که دقت کردم، از روی نشانی که روی کتاب گذاشتند، دیدم در یک روز حدود ۳۰۰صفحه از آن کتاب را مطالعه کرده بودند...».
خانم مرضیه دباغ (حدیدچی) که در تمام مدت ۴ماه در نوفل لوشاتو در خدمت امام(ره) بوده است، برنامه زندگی ایشان را اینگونه بیان می‌کند: «ساعات روز و شب امام(ره) چنان تقسیم‌بندی شده بود که ما می‌توانستیم بدون اینکه امام(ره) را ببینیم، بگوییم که مشغول چه کاری‌اند. امام(ره) ساعت ۳بعد از نیمه شب از خواب برمی‌خاستند تا به برنامه‌های عبادی خود بپردازند و نیز برخی از اخبار جهان را که از روزنامه‌های خارجی ترجمه شده بود، بخوانند.
صبحانه را ساعت ۷صبح می‌خوردند و بعد از صبحانه تا ساعت ۹، به کارهای مربوط به مسائل داخلی ایران رسیدگی می‌کردند. از ساعت ۹تا ۱۰صبح، کارهای شخصی مربوط به‌خودشان را انجام می‌دادند. از ۱۰الی ۱۲ظهر نیز مصاحبه و دیدارهای خصوصی داشتند. از ۱۲تا ۲بعدازظهر برنامه نماز و نهار بود و بعد از آن یک ساعت استراحت می‌کردند. از ساعت ۳الی ۵بعدازظهر، به کارهای مربوط به انقلاب ایران، در رابطه با خودشان، از قبیل اخبار و نامه‌های رسیده می‌پرداختند.
از ساعت ۵بعدازظهر، نماز مغرب و عشا و رسیدگی مجدد به مسائل داخلی ایران ادامه پیدا می‌کرد، تا ساعت۹شب که موقع شام ایشان بود. بعد از شام تا ساعت ۱۱به رادیوهای مختلف و اخباری که قبلاً ضبط شده بود، گوش می‌دادند و ساعت ۱۱شب می‌خوابیدند. نظم امام نه‌تنها برای من بلکه برای دیگران کاملاً محسوس بود. آن‌قدر که پلیس فرانسه به ما می‌گفت: ما حتی ساعت‌های خودمان را با رفت‌وآمد امام تنظیم می‌کنیم...».
نظر شما