از طرفی این تصور غلط در میان برخی افراد جامعه شکل گرفته که شادی جزء رفتارهای جامعه پسند نیست و حتی در بسیاری از مواقع سعی می‌کنیم خود را جدی و عبوس نشان دهیم!
این در حالی است که شهرداری تهران و سازمان‌های همسو مدتی است که می‌کوشند تا با برپایی جشن‌های شهری و طراحی برخی برنامه‌ها همزمان با مناسبت‌های مذهبی، فضای شهر را با شادی آشتی دهند که از این برنامه‌ها می‌توان به نورافشانی یا اجرای برنامه‌های فرهنگی هنری به‌مناسبت عید قربان و غدیر و برپایی جشنواره «تهران، شهر سرور و امید» اشاره کرد که از سوی سازمان فرهنگی هنری شهرداری طراحی شده است. و به طور مشخص تا پایان عید غدیر ادامه دارد.
حال آنکه طراحی و اجرای برنامه‌های شاد غیرخود جوش و هدایت شده آنهم به شکل مقطعی هرچند در شادابی روحیه بخشی از مردم مؤثر است اما نمی‌تواند شادی را در فضای شهری چون تهران نهادینه کند.
نور افشانی بدون حضور و ابراز شادمانی شهروندان چه معنا و مفهومی می‌تواند داشته باشد. آنهم به شکل محدود و منطقه‌ای.
بنابراین به‌نظر می‌رسد که لزوم طراحی و اجرای برنامه‌های شاد همیشگی که با اقبال عمومی شهروندان هم همراه باشد، بسیار ضروری است. چیزی شبیه جشن‌های خیابانی شبانه که در بسیاری از کشورهای دنیا با توجه به شرایط فرهنگی شان به چشم می‌خورد.
در واقع آن چیزی که موجب این اتفاق می‌شود واگذاری برپایی این جشن‌ها به مردم و نمایندگان آنها در شوراهای محلی و شورایاری‌هاست که ماهیت ماجرا را از شکل دستوری و هدایت شده مستقیم خارج می‌کند.
در این رهگذر و در کنار فشارهای اجتماعی- اقتصادی، نوجوانان و جوانان آسیب پذیر ترند و به‌نظر می‌رسد چون الگوهای رفتار شادمانه را در بزرگ‌ترها ندیده‌اند با انتخاب الگوهای بعضا غیرمنطقی شادی را به شکل دیگر و در قالب هیجان‌طلبی همراه با بی‌مسئولیتی دنبال می‌کنند و روز به روز بیشتر با نسل قبل فاصله می‌گیرند.
این در فضایی است که متأسفانه اغلب فیلم‌ها، برنامه‌های رادیو و تلویزیون و روزنامه‌ها مملو از مضامین غمگینانه و ناامید‌کننده است. مطالب کتاب‌های درسی و آموزشی نیز تقریبا احساس‌های خوشایند و جذابی را به دانش‌آموزان ایران منتقل نمی‌کند.
واقعیت این است که ایجاد فضای‌های سرگرمی و اجرای برنامه‌های زنده و مسابقه‌ها هر کدام به نوعی هزینه‌ای را به نهاد متولی خود وارد می‌کند. اما آنچه جای تعجب دارد این است که در بسیاری مواقع این بودجه به‌دلیل مکان یابی نامناسب یا حتی زمان‌بندی نادرست برنامه از بین می‌رود.
به‌نظر می‌رسد نهادهای متولی اوقات فراغت بدون تعامل اصولی و اطلاع از برنامه‌های یکدیگر مدیریت زمان، مکان و هزینه را در تولید برنامه‌های فراغتی و تفریحی نادیده گرفته‌اند و بدون درنظر گرفتن نیاز و خواست شهروندان اقدام به برگزاری برنامه می‌کنند.
می‌خواهیم فعالیت‌مان با شعارهایمان بخواند
در همین حال رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران می‌گوید: قصد داریم فعالیت‌هایمان با شعار«تهران شهر سرور، شهر امید» همخوانی داشته باشد، چون شاد‌سازی و شادی‌آفرینی بدون مشارکت شهروندان و به شکل دستوری حاصل نمی‌شود.
به گفته احمد نوریان، در 3 سال اخیر در برنامه‌ریزی‌هایی تلاش کردیم فعالیت‌ها را از لحاظ کمی و کیفی به‌گونه‌ای گسترش دهیم که ابعاد گسترده تری را دربر گیرد و با استقبال شهروندان روبه‌روشود.
نوریان اقدامات این سازمان را شامل 41 فعالیت می‌داند و می‌گوید: جشنواره تهران شهر سرور، شهر امید، مقدمه‌ای است برای مرور ادبیات شادی، نشاط، سرور و تطبیق این شاخص‌ها بر عملکرد سازمان فرهنگی‌هنری در ساختار و شکل‌گیری آن.
ما باید به یک همزبانی و ادبیات واحد برسیم تا بتوانیم شادی را در شهرمان نهادینه کنیم.
