علی شاکری-همشهری آنلاین
در روزهای اخیر گزینه‌های بسیاری برای تیم ملی والیبال مطرح شده‌اند اما نکته جالب اینجاست که هر کدام از گزینه های مطرح شده چون ولاسکو، رزنده و حتی آلکنو مدت هاست از عرصه بازی های ملی خداحافظی کرده و دیگر انگیزه و انرژی آنچنانی نیز برای کار کردن ندارند و از همه مهم تر اینکه خود با پای خودشان از تیم های ملی کناره گیری کردهاند! .
بد نیست یادآور شویم، ولاسکو در حالی آرژانتین را ترک کرد که تا پایان المپیک توکیو با فدراسیون کشورش قرارداد داشت. آلکنو هم با وجود اصرار فراوان فدراسیون، خواسته خودش جدایی از تیم ملی بود و به همین دلیل جایش را به ساملوو جوان داد و رزنده هم با کسب مدال ها و قهرمانی های متعدد که آخرین آن مدال طلای دوم المپیک در ریو بود برای رهایی از فشار بیش از حد دو دهه ای، "جا خالی" داد! و صندلی اش را به دال زاتو سپرد.
اینکه هر مصاحبه ای با تکرار جمله " حضور در روی نیمکت تیم ملی والیبال ایران در المپیک امتیازی است که هیچ مربی آن را براحتی از دست نخواهد داد "، شاید برخی از مربیان جوان که چنین میدان بزرگی را تجربه نکرده و یا مربیان معمولی را " قلقلک " دهد ولی نه مربیان بزرگی مثل رزنده، ولاسکو و آلکنو را که هر کدامشان چند مدال از چندین دوره شرکت در این بازی ها بدست آورده اند.
در این سناریوی دنباله دار جنبه تبلیغی ماجرا برای فدراسیون والیبال همانند دوران پسا ولاسکو مهم تر است. چرا که در پاسخ به افکار عمومی بتواند بگوید همه راه‌های ممکن را طی طریق کرده تا در نهایت به گزینه مورد نظرش رسیده. هنوز یادمان نرفته فدراسیون پس از رفتن ولاسکو، چگونه از آناستازی و برناردی شروع و در نهایت به کواچ بی تجربه در عرصه ملی رسید! و یا بعد از قطع همکاری با لوزانو در پایان المپیک ریو هم این داستان آشنا با اسم بزرگ استویچف شروع و در نهایت به جذب کولاکوویچ بی مشتری و بی تیم انجامید!
پیش بینی سناریوی تکراری شروع شده امروز و شکست خوردن احتمالی آن که فاقد منطق پشتوانه فنی لازم است، برای اهل فن چندان سخت و دور از ذهن نیست. حال که فدراسیون و شخص داورزنی در همه گفت و گوهای چند ماهه اش بطور پیدا و ناپیدا تاکید بر جذب و نشستن سرمربی خارجی روی نیمکت تیم ملی در المپیک توکیو دارد، لااقل با تصمیمی شجاعانه همانگونه که افشار دوست دبیرکل پیشین و برخی کارشناسان هم عنوان داشته اند یا این فرصت را به مربیان ایرانی ببخشند و یا اگر قرار بر استفاده از مربی خارجی است، بهتر است به سراغ مربیان جوان و با انگیزهای بروند که حضور در المپیک شاید برای آنان بر خلاف نامداران امتیازی بزرگ محسوب می شود.
مربیان کارنامه‌دار و با دانشی چون نیکولا گربیچ، آندره جیانی و استفان آنتیگا و حتی برناردی ... که به رغم تجربه‌دار شدن با تیم های ملی کشورهای مختلف و کسب موفقیتهای بزرگ، تنها نشستن روی نیمکت یک تیم المپیکی را در کارنامه‌شان کم دارند.
نظر شما