درس‌های کرونایی | چالش‌های انگلیس برای بازگشایی مدارس

اکنون با آزاد شدن بسیاری از فعالیت‌ها یکی از پرسش‌های بزرگ مسئله بازگشایی مجدد مدارس است. این موضوع به بحث‌های مختلفی در جهان از جمله انگلیس دامن زده است. این گزارش به چالش‌های لندن برای رسیدن به تصمیمی قطعی پرداخته است.

به گزارش همشهری آنلاین، دکتر نیما فاتح و دامون فاضلی در ادامه ترجمه‌های هدفمند خود در خصوص تجارب جهانی کرونایی، در پانزدهمین ترجمه خود به موضوع چالش‌های بریتانیا برای بازگشایی مدارس پرداخته‌اند. این گزارش 31 اردیبهشت در گاردین منشتر شد و نویسندگان آن "دِوی سریدهار و اینِس حسن" هستند.

بحث‌وجدل بزرگِ چند روز گذشته بر سر این پرسش بوده که آیا مدارس برای بازگشایی به‌قدرکافی برای بچه‌ها امن هست؟ دانش‌آموزان را باید جزو افراد آسیب‌پذیر تلقی کرد یا آن‌ها، همچون کارگران بخش‌های مهم، چاره‌یی جز رفتن به سر کارودرس‌شان ندارند؟ هرچند این آن پرسشِ کاملاً درستی که باید پرسیده شود نیست. در هر حال خطراتی وجود خواهد داشت.

در دنیایی که کوویدـ‌19 هنوز در بین مردم جولان می‌دهد، مسئله‌ی ما چگونگی کاستن از این خطر است، درست همان کاری که با خطرات روزمره‌یی نظیر رانندگی و دوچرخه‌سواری می‌کنیم. سؤالی که باید پرسیده شود این است: آیا مدارس برای بازگشایی به‌اندازه‌ی کافی امن هست؟ البته برای پاسخ‌دادن به این پرسش باید اطلاعات کافی داشته باشیم. آنچه برای شکل‌بخشیدن به تصمیمات لازم است اطلاعات و نظارت بیست‌وچهار ساعته، در سطح محلی، است تا از شمار روزانه‌ی مبتلایان جدید و میزان انتقال بیماری مطلع شویم. همین اطلاعات و ارقام ملموس است که باید خط‌مشی ما را تعیین کنند نه مجموعه‌یی از ادله‌های انتزاعی‌ـــ چه رسد به جدل‌های ایده‌ئولوژیک.

بدون این اطلاعات، پیشنهاد بازگشایی مدارس بریتانیا در اول ژوئن برای اتحادیه‌های معلمان، ’انجمن پزشکی بریتانیا‘ (British Medical Association)، کارکنان بخش آموزش، والدین دانش‌آموزان و امثال آن‌ها همچنان بحث‌برانگیز و مورد سؤال است. نظر نگارندگان این یادداشت این است: مدارس باید هر چه زودتر بازگشایی شوند، ولی این کار باید بخشی از یک سیستم بزرگ‌تر شامل استراتژی ’تست‌گیری، رصد و جداسازی‘، حمایت‌های صحیح‌تر و شفافیت کامل درباره‌ی هزینه‌ـ‌فرصت‌های [تصمیمات و سیاست‌ها] و ابهامات گسترده‌ی علمی درباره‌ی [آینده‌ی این پاندمی] باشد.

ابهامات دانشمندان حول دو پرسش کلیدی می‌گردد: اولی، میزان انتقال این ویروس توسط بچه‌ها به معلمان و والدین است. دومین پرسش، شمار کودکانی است که احتمالاً به یک سندروم التهابی چندسیستمی شدید، چندین هفته پس از درمعرض‌ کروناویروس قرارگرفتن، مبتلا می‌شوند. پژوهشی جدید در Lancet از افزایشی سی‌برابری در بین بچه‌هایی می‌گیود که با چنین شرایطی در لومباردی ایتالیا بوده‌اند. این پژوهشگران هشدار دادند که سایر کشورهایی که شاهد شیوع Sars-CoV-2 بوده‌اند احتمالاً با چنین افزایشی در مبتلایان مواجه می‌شوند. این ارقام ناچیز بود و شواهد می‌گویند این احتمالاً سندروم نادری است ولی با توجه به آن که هنوز اطلاعات دقیقی درباره‌ی این که چه تعداد از کودکان در معرض این ویروس قرار گرفته‌اند نداریم، نمی‌توانیم محاسبه کنیم که این سندروم واقعاً چقدر نادر است.

در جاهای دیگری نظیر دانمارک، نروژ، آلمان و نیوزلند شاهدیم که دولت‌ها در حال بازگشایی مدارس‌اند؛ همین به این پرسش دامن می‌زند که چرا آن‌ها در آستانه‌ی انجام این کارند ولی بریتانیا نه. سیاستمدارانی که تشنه‌ی پاسخ‌های این سؤالات‌اند به پژوهشی مقدماتی در نیو ساوت ولزِ استرالیا اشاره می‌کنند؛ این پژوهش می‌گوید ’تماس نزدیک‘ در مدارس به انتقالِ بسیار اندکِ این ویروس منجر شده است. هرچند درباره‌ی این پژوهش نباید این هشدار مهم را ندیده بگیریم که این مطالعه در دوره‌یی انجام شده که شمار دانش‌آموزان حاضر در مدارس به 5 درصد کاهش یافته بود و همین فاصله‌گیری فیزیکیِ واقعی را ممکن می‌کرد. علاوه‌براین، اجرای گسترده‌ی تست‌گیری جمعی، رصد تماس‌های مبتلایان و جداسازی ناقلان در سراسر کشور در مراحل اولیه‌ی [شیوع این بیماری] به مدیریت ابتلا کمک کرده است. بنابراین کاهش محدودیت‌های ترددی در استرالیا را باید در متن نظارت سفت‌وسختِ این کشور بر این ویروس نگاه کرد. درسی که از استرالیا و دیگر کشورهایی که رژیم‌های [بهداشتیِ] مؤثرِ مشابهی دارند می‌توانیم بگیریم این است: بریتانیا باید [اول] ویروس را سرکوب کند و مطمئن شود که زیرساخت‌های بهداشت عمومی برای شناسایی سریعِ مبتلایان جدید و شناسایی خوشه‌های مبتلایان آماده است.

با توجه به دشواری‌های حفظ فاصله‌گیری فیزیکی در مدارس شلوغ دولتی، باید استراتژی‌های بدیعی پیدا کنیم که شامل استفاده از فضاهای بزرگ‌تر، بازگشایی مرحله‌یی مدارس، یا هر دوی این‌ها، باشد. در دانمارک، برخی مدارس به استفاده از فضاهایی نظیر استادیوم‌های فوتبال روی آورده‌اند که در حال حاضر از آن‌ها استفاده نمی‌شود. این می‌تواند ابزاری مفید خصوصاً در شهرهای بزرگ باشد که مدارس و کلاس‌های بزرگ‌تری دارند. در آلمان دانش‌آموزان مقاطع بالاتر زودتر به مدرسه برمی‌گردند، درحالی‌که در نیوزلند و اسراییل اولویت با بازگشت کودکان خانواده‌های آسیب‌پذیر، کودکانی که نیاز به نظارت بزرگسالان دارند و محصلینی است که مشکلات آموزشی دارند. تصمیم به اولویت‌دادن به محصلین مقاطع پایین‌تر (به سبب اهمیت بنیادین سال‌های نخست تحصیل و حیاتی‌بودن برابری آموزشی در این مقطع) یا تمرکز بر محصلین مقاطع بالاتر (به خاطر آن که آن‌ها بهتر می‌توانند قواعد فاصله‌گیری فیزیکی را رعایت کنند و امتحانات و فارغ‌التحصلی را در پیش دارند) نهایتاً تصمیمی سیاستی است.

برای ایجاد توازن بین جنبه‌های متعارضِ‌ مسئله‌ی ایمنی دانش‌آموزان و ضرورت آموزش باید راهکاری منعطف داشت. این، در بریتانیا، یعنی آن که تعطیلات تابستانیِ دانش‌آموزان زودتر تمام شود. در نیوزلند و تایلند، مدارس تاریخِ تعطیلات سالانه‌ی رسمی را بازنگری کرده‌اند تا زمانِ ازدست‌رفته در دوره‌ی قرنطینه جبران شود. همه‌ی قرائن حاکی از آن است که این ویروس در زمستانِ پیشِ رو، وقتی فصل آنفولانزا شروع می‌شود، حملات شدیدتری خواهد داشت و عمده‌ی فعالیت‌ها [مجدداً] به داخل خانه‌ها خواهد شد. باید از ماه‌های تابستان به نحو احسن استفاده کنیم تا مدارس را آماده و قادر به انجام کارهای‌شان کنیم؛ همه‌ی این کارها باید در کنار [فعالیت‌های] یک زیرساخت قدرتمند بهداشت عمومی انجام شود.

با توجه به شمار بالاترِ مبتلایان به کروناویروس در بریتانیا و انتقال فعالانه‌ترِ آن در بین جامعه، اتخاذ یک رویکرد مدیریتیِ محلی‌شده‌ی محافظه‌کارانه در بازگشایی مدارس عاقلانه به‌نظرمی‌رسد. مثلاً، باید سیستمی در کار باشد که بر اساس آن، قبل از بازگشایی مدارس، میزان انتقال ویروس و شمار روزانه‌ی مبتلایان جدید در یک ناحیه‌ی معین پایین‌تر از یک سطحِ تعیین‌شده باشدــــ آن‌ هم صرفاً در صورتی که ’تست‌گیری، رصد و جداسازی‘، فاصله‌گیری اجتماعی و اقدامات بهداشتی و نظارتی برقرار باشد. باید از طریق مشاوره با معلمان و مدیران مدارس و کارشناسان بهداشت عمومی، متخصصان روان‌شناسی کودکان و خبرگان آموزش بر سرِ این شروط به توافق رسید.

واقعیت تلخ [برای ما] این است که کشورهایی که سریع‌تر دست‌به‌کار شدند و ’منحنی را در هم شکستند‘ آن‌هایی هستند که یا هرگز مجبور به تعطیل‌کردن مدارس‌شان نشده‌اند یا در موقعیتِ بسیار خوبی برای بازگشایی سریع مدارس‌شان هستند [و ما متأسفانه به دلیل تأخیر دولت، در چنین شرایط ایده‌آلی نیستیم]. درحالی‌که شمار مرگ‌ومیر روزانه‌ی ناشی از کوویدـ‌19 همچنان در سرخط خبرهاست، باید کودکانی را که به خاطر ازدست‌دادن وعده‌های غذاییِ مدارس با گرسنگی دست‌به‌گریبان‌اند، بچه‌هایی را که در خانه گرفتارِ بدرفتاری‌اند و [خطرِ] افزایش افت تحصیلی را از یاد نبریم. درحالی‌که هنوز پرسش‌های علمی و منطقی زیادی باقی است، شکی نیست که این کودکان، به‌ویژه کودکان اقشار محروم، هستند که عملاً هزینه‌ی تصمیماتِ ضعیفِ دولت بریتانیا در طول 12 هفته‌ی گذشته را می‌پردازند.