هر دوی این میهمانان هم‌پیمان اصلی آمریکا به شمار می‌آیند اما هیچ یک دیگری را و حتی آمریکا را دوست خود و حتی متحد و هم‌پیمان نمی‌داند. حامد کرزای رئیس جمهور افغانستان پاکستان را به کمک به ناآرامی‌های طالبان در افغانستان متهم می‌کند. این ناآرامی‌ها باعث فلج‌شدن دولت کرزای در افغانستان شده است.
کرزای پیش از دیدار با بوش در کاخ سفید از مشرف خواست مدارس اسلامی در پاکستان را تعطیل کند چرا که دانش‌آموختگان این مدارس به نیروهای تندرو و نزدیک به طالبان تبدیل می‌شوند.
ناتو هم اتهام کرزای به پاکستان مبنی بر اینکه ناآرامی‌های طالبان از سوی پاکستان حمایت می‌شود، تأیید می‌کند. اما مشرف قویاً این اتهام را رد کرده و می‌گوید که کرزای قوم اکثریت پشتون در افغانستان را تحریک می‌کند.
وقتی دولت مشرف با شبه‌نظامیان محلی طرفدار طالبان در استان قبیله‌نشین وزیرستان پیمان عدم تهاجم امضا کرد، رهبران ناتو به اندازه کرزای ابراز ناخشنودی کردند.
گزارش‌های حاکی از آنکه این پیمان را ملامحمدعمر رهبر طالبان مستقیماً منعقد کرده است، این گمانه را تقویت کرد که پاکستان به طور جداگانه با طالبان به صلح رسیده است.
کشورهای اصلی عضو ناتو که نیروهای آنها مشغول نبرد با طالبان در جنوب افغانستان هستند یعنی انگلیس، کانادا، استرالیا و هلند، ضرب‌‌الاجلی خطاب به مشرف صادر کرده‌اند که یا طالبان را سرکوب کرده و رهبران آن را در پاکستان دستگیر کند و یا با پیامدها و عواقب سختی روبه‌رو شود. با این حال ناتو این موضوع را به بوش سپرده تا در مهمانی شام کاخ سفید آن را حل کند.
کشورهای عضو ناتو بر این توافق دارند که باید به پاکستان فشار آورد تا حمایت از طالبان را متوقف کرده و فرماندهان طالبان در شهر کویته را دستگیر کند. ناتو معتقد است که شهر کویته مرکز فرماندهی کنترل و پشتیبانی لجستیک عملیات طالبان است.
در این میان انگلیس ناتو را از فشار آشکار به پاکستان و رویارویی با این کشور بر حذر می‌دارد و اهمیت حیاتی همکاری اطلاعاتی پاکستان در خنثی‌کردن توطئه‌های بزرگ القاعده را به دیگر کشورها یادآوری می‌کند.
مشرف از بعد از یازده سپتامبر با دو کارت مهم همکاری در جنگ با القاعده و حمایت از شبه‌نظامیان مرتبط با آن، بازی کرده است.
پاکستان حامی و مغز متفکر طالبان در دهه 1990 بود. از نظر اسلام‌آباد طالبان حافظ منافع منطقه‌ای این دولت بود. حملات 11 سپتامبر مشرف را با یک معمای بدون جواب روبه‌رو کرد.
مهمانانی که در همسایگی پاکستان جا خوش کرده بودند مهمترین متحد بین‌المللی پاکستان یعنی آمریکا را مورد حمله قرار داده بودند و مشرف تردیدی نداشت که آمریکا پاسخ شدیدی به این حملات می‌دهد.
به گفته خود مشرف تهدید واشنگتن به بمباران پاکستان تردیدی برای مشرف باقی نگذاشت. پاسخ فوری اسلام‌آباد فشار به طالبان برای تحویل اسامه بن‌لادن بود. اما شورای طالبان با این خواسته موافقت نکرد و در نتیجه مشرف به سوی آمریکا رفت.
اما شکی نیست که محبوبیت اسامه‌بن‌لادن و ملاعمر در پاکستان بیشتر از جرج‌بوش است.
به همین دلیل نزدیکی به آمریکا برای مشرف پیامدهای داخلی سنگینی داشت. اما مهمانان بوش در کاخ سفید یک نقطه اشتراک دارند و آن این است که برای باقی‌ماندن در قدرت به توافق با دیگران نیازمند هستند.
کرزای به ارتش و جنگ‌سالاران نیاز دارد و مشرف به نیروهای امنیتی و جلب‌نظر گروههای شبه‌نظامی. اما مشکل اینجاست که آنچه مشرف برای بقای خود مجبور به انجام آن است در حقیقت آینده و شرایط کرزای را به خطر می‌اندازد و حل این موضوعات در یک مهمانی شام به تنهایی ممکن نیست.
