راه زیادی مانده است

اگرچه اعتراض آنها، ضرر مالی فیلمسازان را جبران نکرد؛ اما حداقل باعث شد فیلم‌های بعدی، روند طبیعی پخش و اکران را طی کنند.
حقوق مولف در حوزه نشر مکتوب نیز، مسئله‌ای است که سال‌ها از طرح آن می‌گذرد اما هنوز به نتیجه نرسیده است. البته ناشران و مترجمانی نیز هستند که پیش از چاپ اثر، حقوق ناشر یا مولف اصلی آن را می‌پردازند یا پس از کسب اجازه، به چاپ اثر اقدام می‌کنند. جالب اینجاست که نپذیرفتن قوانین کپی رایت از سوی ایران، موجب اعتماد و احترام بیشتر ناشر و مولف خارجی به کسانی شده که برای انتشار اثرشان، اجازه می‌گیرند.
اما وضعیت رعایت حقوق مولف در حوزه موسیقی به گونه دیگری است. ظاهرا چندی است موسیقی دانان ما پس از حل مسائل مربوط به نحوه برپایی کنسرت‌ها، تبلیغات نامناسب و فروش بلیت‌ها، پخش زنده کنسرت از رادیو، تغییر در نحوه برگزاری جشنواره موسیقی فجر و...یاد کپی رایت افتاده‌اند. این توجه موسیقی دانان به حقوقشان، بسیار مهم و خوشایند است چون نشان می‌دهد که ظاهرا مشکلات اولیه اهالی موسیقی (مانند معیشت، بیمه و بازنشستگی، حق الزحمه اندک نوازندگان و آهنگسازان، امکانات لازم برای تمرین و تجهیز سالن‌های اجرا )، حل شده و به بحث کپی رایت که تکلیف آن در هیچ کدام از رشته‌های هنری معلوم نیست، رسیده است. مسئله رعایت حقوق مولف در حوزه موسیقی، در 2حالت قابل بررسی است:
حالت اول به سی دی‌های غیرمجاز که همه آثار یک آهنگساز یا خواننده در آن گردآوری شده و با قیمت ناچیزی به فروش می‌رسد، مربوط است و حالت دوم به نحوه استفاده صداو سیما از آلبوم‌های موسیقی برمی گردد.
استفاده غیرقانونی دوره گردان از آثار هنری که می‌توان آنها را قاچاقچیان هنر نامید ؛ نیازمند همراهی و همکاری دولت، مجلس و نیروی انتظامی است. در واقع در چنین شرایطی، قانون تنها راهکار پیشنهادی به‌نظر می‌رسد.
در مورد استفاده صداو سیما از آهنگ‌ها و قطعات منتشر شده، نیز با سه گروه مواجهیم: 1-گروهی که پخش آثارشان از صداو سیما را کسرشأن دانسته و پخش موسیقی شان را از این رسانه غیرقانونی می‌دانند، 2-کسانی که معتقدند، صداو‌سیما بهترین رسانه برای معرفی و تبلیغ موسیقی آنهاست و پخش آثارشان در فروش آنها مؤثر است،  3-گروهی که صداو سیما را بهترین رسانه برای معرفی اثرشان دانسته و آن را موظف به چنین کاری می‌دانند، اما معتقدند، این رسانه برای استفاده از آلبوم‌های موسیقی در برنامه‌های خود، باید حق و حقوقی برای آهنگساز، نوازنده، خوانند یا ناشر در نظر بگیرد. این در حالی است که صداو سیما هم با استناد به این که آلبوم منتشر شده در بازار موجود است و این رسانه هم مانند دیگران می‌تواند از آن استفاده کند.
 تکلیف و شیوه رعایت حقوق موسیقی‌دانان چیست؟ کدام مرجع، نهاد، انجمن یا سازمانی موظف به رعایت حقوق موسیقی‌دانان است و کدام یک از آنها می‌تواند از حقوق هنرمندان دفاع کند؟ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی؟ مجلس شورای اسلامی؟ انجمن موسیقی ایران؟ خانه موسیقی؟ حوزه هنری؟ یا صداو سیما؟