ماهی بزرگ،کارگردان مشهور و بازیگرانی شناخته شده دارد ولی با این حال نامتعارف‌تر از آن است که بتواند راه خود را برای جلب‌نظر تمام تماشاگران باز‌کند. اثر برتون فیلمی خوشبینانه و روحیه‌بخش است. فیلم ماجرایی تخیلی دارد اما ارتباط آن با دنیای واقعی به قدری است که تماشاگر نسبت به فضا و مکان داستان، حسی خودمانی دارد.
یکی از نکات درخور توجه ماهی بزرگ، شباهت بازیگران نقش شخصیت‌های جوان‌تر به بازیگران نقش شخصیت‌های پیرتر است. بخشی از این مسئله از شباهت فیزیکی طبیعی بازیگران ناشی می‌شود. ماهی بزرگ یک فانتزی زیرکانه و هوشمندانه است که کودکان را در دنیای بزرگسالان نشانه می‌گیرد بی‌آنکه به شعور هیچ‌یک از2 گروه توهین شود.
ادوارد بلوم داستان‌های عجیب و غریبی می‌خواند و همیشه ذهنش درگیر این قصه‌هاست؛ به‌خصوص داستانی درباره ماهی قرمزی که اگر در تنگ کوچک نگهداری شود، همان‌قدر می‌ماند اما با بیشتر شدن این فضا می‌تواند 2 یا 3 یا حتی چند برابر شود. 10 سال بعد، ادوارد به یکی از محبوب‌ترین جوانان در آلاباما تبدیل می‌شود. او فکر می‌کند برای اینکه مثل ماهی بزرگ شود، باید خانه را ترک و دنیا را سیاحت کند. به این شکل، سفر دور از ذهن و اسطوره‌ای ادوارد آغاز می‌شود. سال‌ها می‌گذرد و او اکنون مردی سالخورده است.
همه ادوارد را به عنوان راوی داستان‌های باورنکردنی‌ای از زندگی پرهیجان دوران جوانی خود می‌شناسند. داستان‌های ادوارد برای همه جذاب است غیر از پسرش ویلیام که مدت‌ها پیش او را ترک کرده است. ادوارد بیمار می‌شود و همسرش می‌کوشد تا بار دیگر اعضای خانواده را گرد هم بیاورد.
البته با توجه به تمامی این عجایب و محیط نامتعارف داستان، فیلم بسیار خوشبینانه و دوست‌داشتنی به جلو می‌رود؛ به طوری که تمامی این شخصیت‌ها در پایان، واقعی جلوه می‌کنند و البته خلق چنین داستان‌هایی در قالب یک فیلم، تنها از عهده تیم برتون برمی‌آید؛ کارگردانی که در فیلم‌های قبلی‌اش هم حضور چنین شخصیت‌هایی سابقه داشته است.
