تصمیم قابل تأملی است که سؤالات بسیاری را در ذهن ایجاد می‌کند؛
1) چگونه می‌توان بر برنامه‌های زنده موسیقی که در رستوران‌های بسیاری برگزار می‌شود، نظارت کرد؟ در واقع آیا ضمانت اجرایی برای پیروی رستوران‌ها از قوانین مصوب دفتر موسیقی وجود دارد؟
2) دفتر موسیقی، چگونه می‌تواند برای آدم‌های مختلف با سلایق و علایق متفاوت نوع موسیقی خاص یا ضوابط شخصی را تعیین کند؟ به عبارت دیگر آیا می‌توان سلیقه مردم را در یک چارچوب خاص، محدود کرد؟
3)چگونه می‌توان با تفکیک موسیقی خوب، بد و متوسط،آن‌که مناسب اماکنی چون رستوران‌هاست را انتخاب کرد؟
4) اداره اماکن، پلیس اطلاعات و امنیت عمومی تهران بزرگ و معاونت سازمان میراث و گردشگری استان تهران، چه تخصصی و نقشی در موسیقی می‌توانند داشته باشند؟
5) چه تضمینی وجود دارد که با تغییر در برنامه‌های موسیقی رستوران‌ها، مشتریان آنها کم نشوند؟
البته ممکن است با ساماندهی موسیقی این اماکن، مشتریان بیشتری به رستوران‌ها مراجعه کنند.
اما تجربه نشان داده که سلیقه مخاطب عام تفاوت‌های جدی با آئین‌نامه‌ها و ضوابط دارد. این قشر از مخاطبان موسیقی را می‌پسندند که از زمین تا آسمان با موسیقی که به عنوان فاخر شناخته شده متفاوت است.
بنابراین بهتر است حداقل برای کساد نشدن بازار فروش رستوران‌هایی که به واسطه اجرای موسیقی زنده، مشتری دارند، ساماندهی را با عنایت به نکات گفته شده مورد توجه قرار داد.
شاید تنها فایده اجرای موسیقی زنده در رستوران‌ها این است که برخی از مردم با شکل ظاهری برخی از سازهای موسیقی آشنا می‌شوند.
مسئولان بهتر است به بخش‌های دیگر موسیقی هم بپردازند که هم ماندگارتر است و هم تاثیر بیشتری خواهد داشت.
مثلا ساماندهی موسیقی صدا وسیما، ساماندهی کنسرت‌ها، ساماندهی آموزشگاه‌های موسیقی و ساماندهی زندگی هنرمندان موسیقی و هزاران ساماندهی دیگر در ارتباط با موسیقی.
اما سؤال اصلی این است که اصلا ساماندهی چیست و چگونه انجام می‌شود؟
