من و خواهرم تا آخر ووشو می‌رویم

برای خانواده دهقان ورزش از نان شب واجب‌تر است؛  البته فاطمه و فرزانه دهقان از بقیه معروف‌ترند.

هر دو قهرمان ووشو هستند. از همان روزهای شروع سانشو و ورزش‌های رینگی در ایران و البته اصفهان، همیشه پای ثابت مسابقات کشوری آسیایی و حتی جهانی بوده‌اند.  فاطمه 2 سال از فرزانه کوچک‌تر است.

او همین چند هفته پیش، با مدال برنز مسابقات آسیایی کره برگشته و فرزانه هم با مدال طلای تورنمنت جهانی فرانسه.

روزی که فرزانه دهقان در اردوی شبانه‌روزی تیم ملی ووشو برای شرکت در مسابقات جهانی بود، با خواهرش – فاطمه - و مادرش – زهره معنوی – صحبت کردیم.

جای فرزانه هم اصلا خالی نیست؛ خواهرش در جواب‌هایش به جای فرزانه هم صحبت می‌کند. ووشو تلفیقی است از کاراته، جودو و کشتی. یعنی جمع حرکات رزمی دست و پا و فنون تکنیکی.

• فکر نمی‌کنی خطرناک هستی؟

وای خدای من، چرا خطرناک؟ نه به خدا، من اصلا خطرناک نیستم. چرا فکر می‌کنید هر دختری که رزمی کار می‌کند خطرناک است و باید با گارد بسته جلویش بروید؟ ما فقط داخل رینگ خطرناک می‌شویم که آن‌هم چند دقیقه بیشتر نیست.

بعد هم که انرژی‌مان تخلیه می‌شود و خسته و کوفته می‌شویم، دیگر هیچ نیرویی برایمان نمی‌ماند. نترسید، زورمان را سر کسی خالی نمی‌کنیم.

• خب، حالا چرا ووشو؟ چرا ورزش‌های رینگی؟ یک‌کم ظرافت لطفا!

من از بچگی عاشق ورزش بودم. کاراته کار می‌کردم. خواهرم هم تکواندوکار بود. بعد که با ووشو آشنا شدم، دیدم به این رشته و جنگیدن در رینگ علاقه بیشتری دارم؛ البته زمینه‌اش را هم داشتم. ورزش‌های رزمی خیلی شبیه هم‌اند. برای همین، خیلی زود پیشرفت کردم و ماندگار شدم.

 پس از همان اول کار خودت را نشان دادی...
بله. در اولین دوره مسابقات سانشوی خانم‌ها – که در اصفهان برگزار شد – من و خواهرم – فرزانه - اول شدیم، بعد هم در مسابقات کشوری مقام قهرمانی را به دست آوردیم. من و خواهرم با هم توانستیم قهرمان شویم.

• خانه شما رینگ ووشو است دیگر!

(می‌خندد) یک‌جورایی بله. آخر برادرم هم ورزشکار است. فقط کافی بود من و خواهر و برادرم دعوایمان شود. می‌افتادیم به جان همدیگر و هر کس هر ضربه‌ای را که بلد بود، رو می‌کرد.

البته دعوای ما بیشتر برای پدر و مادرم تفریح بود. پدرم هیچ‌وقت دخالت نمی‌کرد و خیلی خوش‌اش می‌آمد. می‌گفت می‌خواهم ببینم کدام یک از شما برنده می‌شوید.

• حتما آخر دعوا همه‌تان لت و پار می‌شدید...

نه، ما هم زرنگ بودیم دیگر. ضربات را کنترل شده می‌زدیم تا هم تفریح کنیم و هم از خجالت همدیگر دربیاییم. هیچ‌وقت به شکم و سر همدیگر ضربه نمی‌زدیم و می‌دانستیم کجا بزنیم که طرف خدای نکرده لت و پار نشود.

حالا اینکه من می‌گویم دعوا، بیشتر در کودکی بود؛ آن هم نه به صورت جدی؛ بعضی وقت‌ها با هم بحث می‌کردیم و چند تا ضربه هم می‌زدیم. شما جدی نگیرید.

•  ورزش رینگی چقدر تو را خشن کرده؟

هیچی. من همان دختر احساسی‌ای هستم که بودم. من نمی‌دانم چرا وقتی یک دختر رزمی‌کار می‌شود، اولین سؤالی که همه می‌پرسند این است که چرا خشونت؟ عاشق خشونت هستی؟

ولی به نظر من سانشو یک ورزش رزمی است که هیچ ربطی هم به خشونت ندارد. سانشو فقط جدیت و قدرت می‌خواهد که آن را هم در رینگ باید نشان بدهی. بعد هم که مسابقه تمام می‌شود، همان فاطمه دهقان همیشگی می‌شوم.

•  تا حالا آسیب‌دیدگی جدی‌ای هم داشته‌ای؟

بیشتر سعی می‌کنیم ضربات کنترل شده به هم بزنیم ولی چند هفته پیش، با یکی از دوستانم در باشگاه تمرین می‌کردم که تعادلم را از دست دادم و زمین خوردم، استخوان ترقوه‌ام درآمد و یک ماه مجبور شدم استراحت کنم.

•  الان وضعیت ووشوی دختران چه‌جوری است؛ امکانات، رسیدگی و...؟

در حال حاضر خیلی خوب است. همین 2 هفته پیش، تیم دختران و پسران در اردو و تورنمنت فرانسه بودند که خیلی هم خوب بود.

البته در این تورنمنت من نبودم ولی خواهرم فرزانه بود و قهرمان هم شد. ووشوکاران مرد در دنیا همیشه حرف اول را می‌زنند. قهرمان‌های جهان زیادی هم داریم که الان مربی تیم ملی هستند مثل آقای جعفری، میرمیران، فتحی و اجاقی. خانم‌ها هم خیلی عقب نیستند، فقط کمی توجه و امکانات می‌خواهند، آن وقت ثابت می‌کنند که می‌توانند پا به پای مردها مدال به دست بیاورند.

• خودت تا به حال چه مدال‌هایی به دست آورده‌ای؟

اولین بار در مسابقات آسیایی سنگاپور، من و فرزانه با هم سوم شدیم. در تورنمنت جهانی لهستان، من مقام اول را به دست آوردم و فرزانه دوم شد. همان سال در مسابقات آسیایی مالزی سوم شدم. یکی دو ماه پیش هم در مسابقات آسیایی کره، مقام سوم را به دست آوردم. فرزانه هم در تورنمنت فرانسه – که شهریورماه برگزار شد– مقام اول را به دست آورد.

•  مثل اینکه خیلی هوای خواهرت را داری!

خب، خواهر بزرگ‌ترم است. ما از بچگی با هم مسابقه می‌دادیم و همیشه با هم هستیم. حالا که خواهرم اردوست، باید از او هم بگویم.

• هیچ وقت سر مدال با هم کل‌کل نمی‌کنید؛ اینکه تعداد مدال‌های کی بیشتر است و کی مدال‌های بیشتری به دست آورده؟

نه دیگر. این بحث‌ها در خانه ما جاافتاده است. البته بعضی وقت‌ها یک شیطنتی کرده‌ایم ولی هیچ وقت برایمان این موضوع مدال جدی نبوده که بخواهیم به خاطرش با هم بحث کنیم.

•  کدام‌یک از شما قلدرتر است؟

در خانه که قلدر نیستیم. همیشه طرف حرف حق هستیم. خانه که جای به رخ کشیدن قدرت بازو نیست. اگر این‌طور باشد، هر شب باید 110 را خبر کنیم.

•  قبول داری که در چند سال گذشته، تعداد دخترهای رزمی‌کار خیلی بیشتر شده؟

بله. خب، دخترها ممکن است در معرض خطر باشند؛ برای همین می‌خواهند خودشان را قوی کنند تا در مواقع ضروری کم نیاورند.

•  تا حالا برای شما اتفاق افتاده که از خودتان دفاع کنید؟

نه خوشبختانه. امیدوارم هیچ‌وقت هم اتفاق نیفتد.

• راستی درس و مدرسه چه می‌شود؟

من الان سال سوم دبیرستان هستم. البته روزهایی که در اردو و مسابقه هستم غیبت می‌کنم ولی مسئولان مدرسه خیلی به من لطف دارند.

• بچه‌های مدرسه از تو حساب می‌برند؟

نه. این مسائل دیگر برای من حل شده است. من بیرون از خانه و مدرسه قهرمان هستم؛ پس دلیلی ندارد هرجا می‌روم خودم را معرفی کنم. البته بچه‌ها مرا می‌شناسند، هیچ‌وقت هم موردی پیش نیامده که از من حساب ببرند.

•  فاطمه دهقان به کجای این دنیای سانشو و ووشو می‌خواهد برسد؟

نمی‌دانم. من که تازه اول راهم، می‌خواهم در مسابقات جهانی قهرمان شوم و بعد هم به المپیک بروم. دوست دارم تا آنجایی که می‌توانم بالا بروم و یکی از ستاره‌های ووشوی جهان شوم.

• خانم معنوی، بزرگ کردن 2 دختر رزمی‌کار چقدر سخت بود؟

سخت که نبود ولی یک کم زحمت داشت. ما یک خانواده کاملا ورزشی هستیم؛ فرزانه و فاطمه که ووشوکار هستند، پسرم فوتبالیست است، دختر بزرگم، هم ورزش می‌کند و هم کارشناس تربیت بدنی است، دامادم تکواندوکار است، همسرم بوکسور است و خودم هم آمادگی جسمانی کار می‌کنم؛ برای همین، هم من و هم همسرم هر کاری که از دستمان برمی‌آید، برای بچه‌ها انجام می‌دهیم تا در رشته ورزشی‌شان به آرزوهایشان برسند.

•  پس خانه شما یک باشگاه ورزشی است!

بله. البته ما خودمان باشگاه هم داریم. به این نتیجه رسیدیم که یک باشگاه بزنیم تا هم بچه‌ها راحت باشند، هم علاقه‌مندان به ورزش هم یک جایی برای تمرین و رشد پیدا کنند.

• حمایت شما چه جوری است؟

همین را بگویم که از بس سر مسابقات فرزانه و فاطمه فریاد کشیده‌ام، تارهای صوتی‌ام آسیب دیده. بچه‌ها از وقتی رفتند سراغ ورزش و مسابقه‌های حرفه‌ای، تمام کار و زندگی‌ام تعطیل شد؛ همیشه یک پایم خانه بوده، یک پایم باشگاه؛ هیچ‌وقت هم دخترها را تنها نگذاشته‌ام.

پدرشان هم خیلی حمایت می‌کند. او از اینکه یک خانواده کاملا ورزشی دارد، خیلی خوشحال است. البته حالا که موفقیت بچه‌ها را می‌بینم، خستگی‌ام درمی‌رود. فرزانه چند هفته پیش در مسابقات فرانسه مدال طلا گرفت و به عنوان بهترین ووشوکار مسابقات هم انتخاب شد. 17 آبان ماه هم باید در مسابقات جهانی مبارزه کند. حالا هم در اردوست.

• فاطمه هم که در رده جوانان مقام می‌آورد. دیگر از خدا چه می‌خواهم؟

قهرمانی‌های فاطمه دهقان
- چندین دوره قهرمانی در مسابقات کشوری
- مدال برنز مسابقات آسیایی سنگاپور
- مدال طلای تورنمنت جهانی لهستان
- مدال برنز مسابقات آسیایی مالزی
- مدال برنز مسابقات آسیایی کره