جز آنکه بر امام وحی نیاید. نهج‌البلاغه زمین را هیچ گاه تهی نمی‌داند « از کسی که حجت برپای خداست یا پدیدار و شناخته است یا ترسان و پنهان از دیده‌هاست.» ( حکمت /147)امام علی(ع) در بیان تعداد و مکانشان گوید: « به خدا سوگند اندک به شمارند (دوازده‌گانه‌اند) و نزد خدا اما بزرگ مقدارند. همنشین دنیایند با تن‌ها و جانهاشان آویزان است در ملاء اعلی.
اینان خدا را در زمین او جانشینانند و مردم را به دین او می‌خوانند.» ( همان ) در نسبت « از قریش‌اند که درخت آن را در خاندان‌هاشم کشته‌اند و دیگران در خور آن نیستند» (خطبه /144) ویژگی شان این است که عالمان دینند و قرآن «گنجوران نبوتند و درهای رسالت و درخانه رسالت جز از درهای آنان نتوان شد و آنکه جز از در به خانه در آمد به دزدی شهره شد.» ( خطبه /154) راست گفتارند و پاک «اگر سخن گویند جز راست نگویند و اگر خاموش مانند بر آنا ن پیشی نجویند.» ( همان)
استمرار امرشان تا قیام قائم آل محمد (ص) به مثل « به ستارگان آسمان ماند اگر ستاره ای فرو شد ستاره دیگر بر آید.» ( خطبه /100) بنابراین دانش را باید نزد کسانی جست «که اهل آنند و آنان از خاندان پیامبرانند که دانش به آنان زنده است و نادانی به دانش آنان مرده» (خطبه /148)
ضرورت وجودشان همان ضرورت نبوت است «تا حجت خدا باطل نشود و نشانه‌هایش از میان نرود. » (حکمت/147) آنان از جانب خدا « تدبیر کننده کار مردمان و کارگزاران بندگانند. کسی به بهشت نرود جز آنکه آنان را شناخته باشد و آنان او را شناخته باشند و به دوزخ در نشود جز آنکه منکر آنان بود و آنان وی را نپذیرفته باشند»( خطبه /153)
پس ای مردم «به خاندان پیامبر بنگرید و بدان سو که می روند بروید. پی آنان را بگیرید که هرگز شما را از رستگاری بیرون نخواهند کرد و به هلاکت تان باز نخواهند آورد. اگر ایستادند بایستید و اگر برخاستند برخیزید. بر آنان پیشی نگیرید که گمراه می‌شوید. از آنان پس نمانید که تباه می شوید.»
( خطبه /98)
