پلکا‌ن‌ها؛ مسیری به ناپیداها

همشهری آنلاین: دو دفتر طراحی متعلق به سال‌های ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۹ می‌کوشد انتزاع را در قالب هنر مفهومیبه نمایش بگذارد: علاقه به پلکان‌ها نه تنها به عنوان اله‌مان فیزیکی بلکه به عنوان نمادی از حرکت ریتم و مسیری به ناپیدا‌ها...

تهمینه میرنژاد فارغ التحصیل معماری از دانشگاه ملبورن كه از ده سالگی با طراحی زغال و رنگ آموختن را آغاز كرده و به سبک رئال ادامه داده است آثار خود را در گالري آسمان مشهد از شنبه هجدهم تا جمعه بيست و چهارم مهر 1394 از ساعت 6 بعد از ظهر تا 9 شب در مشهد به نمايش گذاشته است.

میرنژاد مي‌گويد: برای احساس برنامه ریزی سخت است. احساس ادمی از قاعده‌ای خاص پیروی نمی‌کند. ابتدا احساسی وجود دارد و بعد ما به آن اسم می‌دهیم و براش معنی می‌سازیم. آدم‌ها با هم حرف می‌زنند گاهی همدیگر را می‌فهمند و گاه نمی‌فمهند و با باری از سوتفاهم و ذهنیات با هم درگیر می‌شوند و یا از هم دور می‌شوند. هر انسان با نگاه کردن به یک تصویر برداشت متفاوتی از دیگری دارد. هر انسان با پیش زمینه‌های فکری و شخصی خود از تصاویر حرف‌هایی برداشت می‌کند مگر اینکه برای آن تصویرپلان از قبل تعیین شده باشد تا معنی و منظور خاصی را به بیننده القا کند...من در طرح‌هایم پلان نکردم. گاه با یک خط مورب یک سانتی متری و گاهی با رسم یک حجم در صفحه شروع می‌کردم و بنا به احساس و افکارآن لحظه پیش می‌رفتم .

او درباره آثارش مي‌افزايد: آنچه بیشتر برای من مطرح بوده بیان خالص احساس از طریق به وجود آوردن ترکیب بندی‌هایی بوده که هارمونیک و متعادل باشند. توجه یه ترکیب بندی و چیدمان صفحه و ایجاد هارمونی مهم‌ترین اصلی است که من در کارها در نظر داشته ام و کارهای حاضر در این نمایشگاه اجرای بزرگ‌تری از کارهایی است که در ابعاد 9 در 15 با خودکار مشکی ساده و یا روان نویس انجام شده‌اند و متعلق به به دوره پانزده ساله هستند در اجرای مجدد به تکنیک اولیه کارها که همان روان نویس بوده وفادار مانده ام. کارها با ماژیک راندو اجرا شده‌اند. همانطور که اندازه ومقیاس کارها عوض شده قلم من هم از مقیاس خودکار به مقیاس ماژیک راندو تغییر کرد با این هدف که اصالت کار و اثر تکنیک همچنان در کارها تکرار شود.

جدا از علاقه شخصی من به پلکان به عنوان یک اله‌مان فیزیکی در معماری پله‌ها نمادی از حرکت ریتم و روندی متدوام هستند... در زندگی همواره مسایلی ذهن ما رو به خود مشغول می‌کند نگرانی‌ها، هدف‌ها و امال و ارزو هایی که هرگز پایان ان مشخص نیست.و در عین حالی که انسان مسیری را پیش می‌گیرد و چون پلکانی با لا می‌رود، گاه مسیر انقدر طولانیست که انتهای ان نا پیداست. و گاهی تردیدها ما را متوقف می‌کند. انسان همواره در معرض اتفاق‌هایی است که مجموعه‌ای از عوامل محیطی انسان‌ها و مشتی نتایج و عواقب که انها را رقم زده‌اند. در پس هر اتفاق چرایی وجود دارد. گاه ما علت ها را می‌دانیم و گاه نمی‌دانیم...گاه کند و کاو در چرایی یک مساله می‌تواند سال‌ها ذهن ادمی را به خود مشغول کند و در کنار بیان احساس کارهای حاضر در این مجموعه رد پای چراهای من است، ردپای کند و کاوهای ذهنی و جستجوی راه حل برای انچه که در مسیر زندگی پیش می‌اید.

میرنژاد در پايان مي‌گويد: رسم هر پله شاید به نوعی تکرار این جمله در ذهن من است: شاید راهی باشد در پس این همه ناپیدا، شاید دنیایی باشد من نمی‌دانم چیست، اما انگار پلکان ورودی‌اش سال‌هاست در ذهنم نقش می‌گیرد. در واقع زندگی معادله‌ایست مملو از معلوم و مجهول‌ها. ...