تمرینات امروز چندان جدی نبود. قلعه‌نویی و پیروانی غایب بودند. ابراهیمی تمرین داد، کماسی شرایط جسمانی را زیر نظر گرفت. فضای خوبی به اردوی تیم ملی حاکم است. با این نشانه‌هایی که می‌بینیم، پیروزی در کره دور از دسترس نیست.
زمینه‌های مساعد استفاده از لژیونرها فراهم شده است. علی کریمی، مهدوی‌کیا، نکونام، رضایی و هاشمیان می‌آیند تا وقار بازی بین‌المللی ایران سنگین‌تر شود. هریک از این نفرات می‌توانند در بازی با حریفان آسیایی تیم ما را نجات دهند.
انگیزه این جمع پس از تساوی با سوریه و احساس این‌که نبود آنها نتیجه نمی‌دهد را باید بیشتر کرد و به آنها بیشتر تکیه کرد. علی کریمی باید این احساس را داشته باشد که وجودش در تیم ملی می‌تواند شرایط را تغییر دهد.
رحمان رضایی در دفاع ما یک استثنا است و نبود وی به تیم ما آسیب خواهد رساند، او نیز وزنه انکارناپذیری است؛ همان‌گونه که نمی‌توان از کنار مهدوی‌کیا، نکونام، تیموریان و کعبی به‌راحتی گذشت.
نگاه کلان کادر فنی به فوتبال ملی و کنار گذاشتن تعصب‌های پنهان تیمی می‌تواند ما را در کره‌جنوبی به پیروزی برساند. هرچند دستیابی به سه امتیاز در سئول کار آسانی نیست و نباید خوش‌خیالانه اعلام کنیم که کره‌جنوبی را می‌بریم.
در کادر فنی باتجربه‌هایی که بهتر موقعیت‌های متفاوت فوتبال را می‌شناسند کم نیستند، باور داشتن پتانسیل خود و ایجاد حس برتری‌جویی کاملاً منطقی است اما اگر دوبار آنچه می‌گوئید به واقعیت تبدیل نشود، اعتماد عمومی و رسانه‌ها از شما سلب می‌شود.
تیم ملی امروز در مقابل نیروی زمینی خود را از صافی بازی گروهی عبور داد تا نفرات وصل شده به لژیونرها شناخته شوند. تیم بهتر از دو هفته پیش حرکت می‌کرد، روان‌تر توپ را می‌دواند، حس بازی گروهی بهتری داشت و در بطن آرامش فعلی رقابت بازی کردن در ترکیب ثابت کاملاً به چشم می‌خورد.
وسوسه بازیکن ثابت شدن به سود تیم ملی است. اگر رقابت بهتر شدن، بهتر نشان دادن، برتر شدن در تیم وجود داشته باشد، تیم ملی به یازده بازیکن نخبه می‌رسد و سرانجام از برآیند توانمندی آنها نتیجه هم خواهیم گرفت.
نیروی زمینی حریف آسانی برای اجرای تاکتیک‌های تیم ملی بود تا مسیر حرکت گروهی عملاً تمرین شده باشد.
