سوگ سرود بشیر برای آیت‌الله مهدوی کنی

کوه را خاموش ديدم، سرو را در بادها
اشک و غم آميخت با هم، در دل فريادها
غصه و درد و غروب عشق در چشمان ما
آه از اين نامهرباني، داد از اين بيدادها
ما به صبر و خویشتن داری اگر چه شهره‌ایم
صبر ما لبريز گرديده است زين رخدادها
سال‌های سال پیمودیم راه آسمان
دست در دست کسی چون بوذر و مقدادها
لحظه هجران تو آمیخت با رنجی بزرگ
با کدامين غصه بايد ساخت در میعادها
در سکوتي تلخ، در بُهتی عمیق و دردناک
دانش آموزان تو هستند با اُستادها
بار الها مهدوی را با علی (ع) محشور کن
آنکه یاران را دهد در روز حشر امدادها