فیلمساز پیشکسوت سینمای ایران که در اختتامیه تهران تقدیر شده بود، در سخنان کوتاه خود یادی از گذشته کرد و افزود: جنگ تازه به پایان رسیده بود و وقتی به آبادان و خرمشهر رفتم، در کوچه پسکوچه‌های زادگاهم هر لحظه دوستان و همدوره‌ای‌های شهیدم را می‌دیدم و یادآوری آنچه بر زادگاهم گذشته بود بسیار دردناک بود. به گزارش مهر، تقوایی همچنین درباره عکاسی از آبادانِ پس از جنگ هم گفت: در نخستین مشاهده‌های خود از آبادان و خرمشهر پس از جنگ حجم ویرانی بسیار بود و اصولا شکل مبارزه و جنگی که انجام شده بود، با تمام جنگ‌های دنیا تفاوت داشت. پالایشگاه آبادان دیواری بلند داشت که به‌عنوان عابر پیاده نمی‌توانستیم آن سوی دیوار را ببینیم و این دیوار برای من همواره پر از رمز و راز بود اما همین دیوار پس از جنگ بر اثر اصابت گلوله به حالت فروپاشی درآمده بود و در آن جای هزاران گلوله دیده می‌شد. وقتی با این صحنه مواجه شدم، احساس کردم همه خاطراتم از آبادان فروریخته است.
خالق «ای ایران» آرزو کرد کاش دیواری که در هر مترمربع آن هزار گلوله خورده بود، به‌عنوان یادبود جنگ باقی می‌ماند. تقوایی ادامه داد: تصمیم گرفتم با این دیوار کاری بزرگ انجام دهم که پاسخی بر ظلم واردشده بر مردم ایران به‌ویژه همشهریانم باشد. فضا و رنگ‌های مانده از دوران جنگ در آبادان عجیب بود و این فضا تنها با دوربین عکاسی به نمایش گذاشته می‌شد. علاوه بر عکس‌هایی که از دیوار پالایشگاه گرفته‌ام، یک مجموعه عکس از نخل‌های سوخته هم دارم. کارگردان «ناخدا خورشید» با بیان اینکه همچنان در حال عکاسی از آبادان است، گفت: از مجموعه آنچه از آبادان پس از جنگ عکاسی کردم مجموعه‌ای برای نمایشگاه عکس آماده کردم که دوست دارم همه آن را به موزه شهر آبادان تقدیم کنم. نسل ما بود و جنگ را دید ولی بچه‌های ما چه تجربه‌ای خواهند اندوخت؟ من در زندگینامه‌ام گفته‌ام که ایران را دوست دارم برای اینکه سرزمین من است. عاشق آبادان هستم برای اینکه زادگاه من است.
