قمر کارون در سال 1978 توسط رصدخانه NOFS آمریکا کشف شد. در پی این کشف، در سال 2005 قمر دیگر پلوتو به نامهای نیکس و هایدرا نیز کشف شدند و در ادامه در سال 2011 و 2012 چهارمین و پنجمین قمرهای این سیاره کوتوله نیز کشف شدند. درحال حاضر تنها ماموریتی که به سوی این قمر مشهور پلوتو درحال انجام است ماموریت New Horizons نام دارد که در راه سیاره کوتوله پلوتو است و سال 2015 به آن خواهد رسید.
این فضاپیمای روباتیک اولین فضاپیمایی است که به سوی پلوتو روانه شده و قصد دارد بر روی این سیاره کوتوله و قمرهایش مطالعه کند. این فضاپیما در 19 ژانویه 2006 ماموریت خود را آغاز کرد و با احتساب تاریخ حدودی رسیدنش به مدار پلوتو، از سفری حدودا 9 ساله برای رسیدن به آن، اکنون سه سال دیگر در پیش رو دارد. فاصله این فضاپیما تا پلوتو درحال حاضر 7.5 واحد نجومی است؛(هر واحد نجومی در حدود 150 میلیون کیلومتر است).
جیمز کریستی در سال 1978 با استفاده از تلسکوپی 1.55 متری در رصدخانه NOFS موفق به کشف این قمر شده و در نشست اتحادیه بین‌المللی نجوم همان سال،این کشف را اعلام کرد. اولین تصاویر کارون و پلوتو در دهه 90 توسط تلسکوپ هابل به ثبت رسید. اما بعد‌ها به لطف بهبود اپتیکی تلسکوپ‌ها امکان مشاهده این‌دو با استفاده از تلسکوپ‌های زمینی نیز به وجود آمد.
قطر کارون درحدود هزار و 207 کیلومتر است،کمی بیشتر از نیمی از قطر پلوتون و مساحتی برابر چهار میلیون و 580 هزار کیلومتر دارد. برخلاف پلوتو، که پوشیده از یخهای نیتروژنی و متانی است، سطح کارون کمتر از یخ گازهای فرار پوشیده شده و از اتمسفر برخوردار نیست. در سال 2007 رصد‌های رصدخانه جمینی نشان داد بر روی این قمر توده هایی از هیدرات آمونیاک و کریستال‌های آب یخ‌زده وجود دارد، که این مواد نشانه‌ای از وجود آتشفشان‌های گازی بر روی این قمر به شمار می‌روند.
حجم یخ به سنگ کارون بسیار بیشتر از پلوتو است،از این رو گفته می‌شود کارون در اثر برخورد جرمی با جبه یخی پلوتو شکل گرفته است. درباره ساختار کلی این قمر دو نظریه وجود دارد که بر اساس یکی،کارون جرمی مشابه پلوتو است و از هسته‌ای سنگی و جبه‌ای یخی برخوردار است و دومی می‌گوید کارون جرمی یکپارچه و یکدست است.
پلوتو و کارون هر 6.387 روز مدار یکدیگر را دور می‌زنند و در قفل گرانشی یکدیگر به دام افتاده‌اند. فاصله میان این دو جرم از یکدیگر 19 هزار و 570 کیلومتر است.
