این غارها مکان‌های مناسبی برای جست‌وجوی حیات در سفره‌های آب زیرزمینی مریخ هستند و اگر بشر بخواهد روزگاری روی مریخ پایگاهی بسازد، بهترین جا برای در امان ماندن از شرایط بد جوی و به خصوص توفان‌های شن مریخ است.
بشر از دیرباز در جست‌جوی موجوداتی ذی شعور در جهان هم سطح خودش بوده تا شاید تنهایی‌اش در این دنیای بیکران را با آنها تقسیم کند. این امر به خصوص در قرون معاصر که سیارات و ستاره‌های آسمان را بهتر شناخته‌ایم، پررنگ‌تر شده است.
بشر روزگاری در ماه دنبال موجود زنده می‌گشت اما وقتی تلسکوپ‌های قوی در اوایل قرن بیستم به رصد دقیق ماه پرداختند، محیط ماه بهتر شناخته شد و معلوم شد که آنجا اصلاً مناسب زندگی نیست.
بعد از آن گزینه‌های دیگری به میان آمد مثل سیاره مریخ یا قمر تایتان. اما پیشرفت‌های نجوم، به خصوص در چند سال اخیر و با انجام عملیات‌های رباتیک در نقاط مختلف منظومه شمسی نشان داده که پیدا کردن موجودی هم سطح انسان از لحاظ شعور در منظومه شمسی کاملاً منتفی است و شاید بتوان روزگاری در دور دست‌های کهکشان راه شیری و در نزدیکی ستاره‌ای مثل خورشید ما چنین چیزی را پیدا کرد.
اما با این حال نزدیک 4 میلیارد سال است که حیات از پایین‌ترین سطح خود یعنی موجودات تک سلولی تا پیچیده‌ترین سطحش یعنی انسان در کره زمین بوده پس چرا نباید در سایر مکان‌های منظومه شمسی، حیات حتی در ساده‌ترین شکلش وجود داشته باشد؟
یکی از دلایل این حدس این است که تقریباً شواهد خوبی به دست آمده که نشان می‌دهد برخلاف نظریه‌های قبلی، حیات در سطح مولکولی، نه در روی زمین و در اعماق اقیانوس‌ها بلکه در زمان اولیه پیدایش منظومه شمسی به وجود آمده. پس عناصر حیات در تمام منظومه شمسی پراکنده است.
هر چند این نظریه هنوز تایید نشده اما دانشمندان به دنبال پیدا کردن حیات در سطوح پایین آن (مولکولی) در نقاطی هستند که امکان حفظ و تکامل ساده‌ترین موجوداتی که بتوان عنوان زنده به آنها اطلاق کرد، وجود داشته باشد، سیاره مریخ، قمر تایتان‌و آنسلادوس و قمر یو از جمله این مکان‌ها هستند.
مقدار زیادی از انرژی و امکانات جست‌وجوگران حیات به جست‌وجو در مریخ اختصاص یافته است. البته صرف این همه هزینه، نتایج بسیار جالب توجهی هم داشته است. از «صورتک مریخ» که در سال 1976 کشف شد تا امروز، اتفاقات زیادی در مریخ افتاده که نشان می‌دهد که ممکن است بتوان حیات را در مریخ پیدا کرد.
هر چند معلوم شد که آن صورتک در حقیقت یک تپه بوده که به خاطر زاویه خورشید مثل یک چهره دیده می‌شده و اصلاً حیات هوشمندی در ساخت آن دخالت نداشته اما در قرن 21 مریخ نوردهای مختلف توانستند شواهد قوی مبنی بر وجود آب در مریخ کشف کنند.
پیش از آن هم یخ در قطب‌های مریخ کشف شده بود. اما در تازه‌ترین کشفیات، فضاپیماهای مدارگرد مریخ به این نتیجه رسیده‌اند که در زیر سطح مریخ باید سفره‌های آب زیرزمینی باشد و در آنها شاید بتوان شواهدی مبنی بر وجود حیات پیدا کرد.
اما راه رسیدن به این سفره‌های زیرزمینی با یکی از کشفیات دانشمندان مریخ‌شناس دانشگاه «شمالی آریزونا» (NAV) هموارتر شده است.
این دانشمندان هفته گذشته با بررسی عکس‌های مدارگرد «اودیسه» ناسا به این نتیجه رسیده‌اند که نقاط سیاهی که در نزدیکی منطقه «آریسا مونز»(Mons Arisa) پیدا شده‌اند احتمالاً غارهایی هستند که به اعماق مریخ وصل هستند و بهترین گزینه‌ها برای جست‌وجوی حیات در مریخ هستند.
در فضایی به مساحت 110 متر در 270 متر، هفت غار پیدا شده است که آنها را دنا، شلو، وندی، آنی، آبی، نیکی و جانی نامیده‌اند. این هفت خواهر را سیستم تصویربرداری تابش حرارتی مدارگرد اودیسه (Themis) پیدا کرده است.
گلن کوشینگ رئیس تیم دانشمندان دانشگاه آریزونا که این حفره‌ها را کشف کرده‌اند در این باره گفت که حتی اگر حیات در این نقاط پیدا نشود، این حفره‌ها برای سکونت اولیه بشر بر روی مریخ مناسب هستند زیرا انسانها و تجهیزاتشان را از طوفان‌های شن عظیم مریخ و شرایط بد جوی آن در امان نگه می‌دارد.
پس اگر روزی بشر بخواهد به مریخ قدم بگذارد یا حتی در آن زندگی کند، این غارها بهترین گزینه برای شروع است.
