درصورت تأسیس، این شبکه شامل مراکز منطقه‌ای هماهنگی امنیتی خواهد بود که مانند مقر نیروهای ویژه ناتو در شهر مونس در بلژیک است. مالهالند در این‌باره گفته‌است: این مراکز نقاط اتصال فرماندهی و کنترل نیست بلکه مراکزی برای آموزش، شبکه‌سازی و هماهنگی به‌منظور به‌دست‌آوردن راه‌حل‌های محلی برای مشکلات محلی است.
بنا بر برآورد وی، هزینه اداره و نگهداری هر نقطه اتصال منطقه‌ای کمتر از 30میلیون دلار در سال است، هر چند که برخی ناظران این رقم را به شکل مضحکی اندک می‌دانند. ستاد فرماندهی نیروهای ویژه آمریکا قصد دارد نخستین مرکز را در ستاد فرماندهی جنوبی آمریکا که مقر آن در میامی است، تا اواخر سال 2013راه‌اندازی کند. قرار است مالهالند فرماندهی یگان‌های یکپارچه نیروهای عملیات ویژه را در آمریکای مرکزی و جنوبی بر عهده بگیرد.
شاید این طرح بیش از اندازه بلندپروازانه به‌نظر برسد اما با توجه به نیاز به عملیات نیروهای ویژه و شتاب فزاینده عملیات این نیروها در سال‌های اخیر، مطرح‌شدن آن تعجب‌آور نیست. قرار است شمار کشورهایی که این نیروها در آن به عملیات مشغول هستند، از 75کشور فعلی تا پایان سال‌جاری به 120کشور برسد. با وجود اینکه نسبت شمار نیروهای ویژه آمریکا فقط سه درصد کل ارتش این کشور است، بیش از هفت درصد از نظامیانی که به عراق و افغانستان گسیل می‌شوند، جزو نیروهای ویژه هستند.
بودجه ستاد فرماندهی نیروهای ویژه آمریکا در سال 2013 حدود 4/10میلیارد دلار است که اساساً به اندازه بودجه آن در سال‌جاری است اما بودجه این ستاد از سال 2001 که شمار مأموریت‌های آن چهار برابر شد نیز چهاربرابر شده است. این نیروها هفت سرفصل مأموریت اصلی دارند. ستاد فرماندهی نیروهای عملیات ویژه آمریکا در شهر تامپا در ایالت فلوریدا قرار دارد و شامل 66هزار نیروی نظامی و غیرنظامی است که همیشه 54هزار نفر آنان در حال گسیل دوباره یا آموزش هستند و 12هزار نفر هم در سراسر جهان در مأموریت به‌سر می‌برند که از این تعداد، 9هزار نفر در افغانستان هستند.
قرار است ظرف چهار سال آینده حدود 8800سرباز به شمار کل نیروهای ویژه آمریکا افزوده شود. در این حال، برخی از فرماندهان سابق نیروهای ویژه آمریکا از تأثیر افزایش مأموریت‌های این نیروها بر ظرفیت این ستاد ابراز نگرانی می‌کنند. ژنرال بازنشسته دیوید بارنو، فرمانده سابق نیروهای ائتلاف و آمریکا در افغانستان اخیراً در مقاله‌ای در نشریه فارن پالیسی نوشت، دولت اوباما به اندازه کافی به پرسش‌های مهم درباره تأثیر افزایش به‌کارگیری این نیروها بر فرهنگ آنها نپرداخته است.
به گفته وی، بالا رفتن تقاضا برای عملیات نیروهای ویژه در خلال دهه گذشته به کمبود پشتیبانی کافی، مانند هلی‌کوپترهای مورد نیاز این نیروها انجامیده است. مثالی که افرادی مانند وی به آن اشاره می‌کنند در شهریور‌ماه پارسال رخ داد که در آن 30سرباز ازجمله 22نفر از نیروهای ویژه نیروی دریایی آمریکا که به تفنگداران دریایی معروفند، درپی سقوط‌کردن یک هلی‌کوپتر شینوک براثر حمله طالبان در افغانستان کشته شدند. از این هلی‌کوپتر عموماً برای حمل‌ونقل تجهیزات سنگین استفاده می‌شود.
یافتن نمونه‌های دیگر عملیات نیروهای ویژه آمریکا در جهان کار سختی نیست. در یمن که آمریکا بر دامنه جنگ سری با وابستگان القاعده افزوده است، نیروهای ویژه آمریکا با استفاده از تصویربرداری ماهواره‌ای، دریافت فیلم ویدئو از پهپاد، سامانه‌های شنود و دیگر وسایل فنی، اهداف حمله نیروهای دولتی را مشخص می‌کنند. نیروهای آمریکایی همچنین به فرماندهان ارتش یمن درباره محل و زمان استقرار سربازان مشاوره می‌دهند.
اوباما در سال 2010اعلام کرد که قصد ندارد سربازان آمریکایی را به عملیات زمینی در یمن بفرستد اما دیوید پترائوس ژنرال بازنشسته و رئیس فعلی سیا پیشنهاد کرد نیروهای ویژه آمریکایی را به‌طور سری به این کشور بفرستد اما علی عبدالله صالح، رئیس‌جمهور وقت یمن نیز با این پیشنهاد مخالفت کرد. اوباما بعدا اجازه داد گروه کوچکی از مربیان نیروهای ویژه به نیروهای یمنی در جنگ با القاعده کمک کنند. در اردیبهشت ماه، وال استریت ژورنال نوشت که فرماندهان ارتش آمریکا پیشنهادهایی را برای تسریع‌کردن استقرار نیروهای ویژه در شمار فزاینده‌ای از نقاط بحران‌خیز جهان مطرح کرده‌اند.
براساس این پیشنهادها، نیروهای ویژه آمریکا در قالب نیروهای هجومی یا مربی نیروهای نظامی محلی گسیل خواهند شد. این طرح‌ها منطبق با راهبرد جدید نظامی پنتاگون است که به فرمان اوباما در دی‌ماه پارسال به اجرا درآمد و خواستار استفاده بیشتر از نیروها و تجهیزات نیروهای ویژه شده است. در حال حاضر، فرماندهان ستاد در پنتاگون بیشتر درخواست‌ها برای گسیل سرباز را به سراسر جهان بررسی می‌کنند اما براساس پیشنهادهای جدید، دریاسالار مک‌ریون نیروهای ویژه را در اختیار فرماندهان رزمی قرار خواهد داد.
همچنین، دریاسالار مک‌ریون اختیار دارد نیروهای بیشتر را در جریان بحران یا درگیری گسیل کند، بدون آنکه فرایند رسمی تصویب نیروی پنتاگون را طی کند. ستاد فرماندهی نیروهای ویژه این اختیار را خواهد داشت که تجهیزات پشتیبانی، واحدهای هوانوردی، تجهیزات شناسایی و متخصصان اطلاعاتی را برای کمک به گروه‌های تکاور به مناطق بحران‌خیز جهان بفرستد.
