نسل کودکان امروز، فردا از کدام فیلم تاثیرگذار کودکی‌اش می‌تواند نام ببرد؛ نسلی که احتمالا اولین خاطره‌اش از سینما رفتن تصاویری گنگ و محو از «آتش‌بس»، «اخراجی‌ها»، «درباره الی» و... بوده و احتمالا در نهایت همذات‌پنداری‌اش با دختربچه معصوم جدایی نادر از سیمین و نمونه‌هایی از این دست خواهد بود؟!
این در حالی است که ما همچنان سینمای کودک داریم و برگزاری جشنواره‌ای مختص نمایش فیلمهای کودک و نوجوان را هم تداوم بخشیده‌ایم.
اصلا خود این جشنواره است که باعث شده سینمای کودک منقرض نشود!
جشنواره‌ای که پس از 6سال دوری، دوباره به دامن نصف‌جهان بازگشته است؛ بازگشتی که احتمالا تمام علاقه‌مندان سینمای کودک را خوشحال کرد جز همدانی‌هایی که 5سال با شور و اشتیاق میزبان جشنواره فیلم کودک بودند.
پاییز84 آخرین دوره‌ای بود که جشنواره فیلمهای کودکان و نوجوانان در اصفهان برگزار شد و در این فاصله زمانی سینمای کودک هم شرایط خوبی را تجربه نکرد.
هرساله فارابی متولی تولید فیلم‌هایی شده که بتواند جشنواره‌اش را پررونق برگزار کند و فیلمی که صرفا برای رونق‌بخشی به فستیوال ساخته می‌شود معمولا به جای آنکه روانه اکران عمومی شود به بایگانی سپرده می‌شود تا شاید روزی از تلویزیون روی آنتن برود یا سر از شبکه نمایش خانگی درآورد.
از آخرین فیلم کودک که توانست بچه‌ها را به همراه بزرگسالانشان به سالن‌های سینما بکشاند زمان زیادی می‌گذرد. سینمای کودک که روزگاری، هم اقبال عمومی داخلی داشت و هم در دنیا سینمای ایران را با کاراکترهای کنش‌مند و جست‌وجوگر کودکش( از محمدرضانعمت زاده در خانه دوست کجاست تا امیروی دونده) می‌شناختند، سال‌هاست با تنفس مصنوعی فارابی به حیاتش ادامه می‌دهد؛ همچنان که نسلی به مرور قد می‌کشد و بزرگ می‌شود بی‌آنکه کودکانه‌ای رویاهایش را بر پرده نقره‌ای عینیت بخشد... .
