یک ورزشکار برای اینکه به قدرت برسد، به شهرت دست یابد، ثروتمند شود و... ممکن است به جای طی‌کردن مسیر طولانی، مسیر غیرقانونی و آسان‌تر را در نظربگیرد. در واقع استفاده این ورزشکار از داروهای نیروزا آگاهانه است و خود ورزشکار از کاری که قراراست انجام دهد، اطلاع کامل دارد.
در حوزه ورزش قهرمانی، سازمان تربیت بدنی، سازمان نظارت بر مسئله دوپینگ و... با اطلاعرسانی و آموزش می‌توانند از دوپینگ ورزشکاران جلوگیری کنند. البته 2 اهرم بازدارنده برای پیشگیری از دوپینگ ورزشکاران وجود دارد؛ اول نمونه‌گیری در داخل مسابقات است که می‌تواند فرصت به دست آوردن مدال را از یک ورزشکار بگیرد و در واقع به ورزشکار فرصت دوپینگ را نمی‌دهد.
اما اهرم دوم به نمونه‌گیری خارج از مسابقات بازمی‌گردد که فدراسیون‌های جهانی چنین کاری انجام می‌دهند.اکنون فرض کنید آزمایش دوپینگ یک ورزشکار مثبت اعلام شده است؛چه کسی مقصر است؟ قانون به ما می‌گوید که مسئول اول خود ورزشکار است. ورزشکار نمی‌تواند مربی خود یا شخص دیگری را مقصر اعلام کند و این موضوع قابل‌قبول نیست زیرا ورزشکار قبل از اینکه بخواهد مکمل یا دارویی استفاده کند، باید نسبت به مجاز بودن آن آگاهی کامل پیدا کند. ورزشکار حتی نمی‌تواند همسر یا پزشک خود را مسبب دوپینگ خود بداند. در اینجا قانون یک استثنا قائل شده و ورزشکاری که دوپینگ کرده، تنها می‌تواند ثابت کند که توسط رقیبش این اتفاق افتاده است.
هرگز نمی‌خواهم به ورزش یا فدراسیون خاصی اشاره کنم، اما گاهی هم مشاهده می‌کنیم که آزمایش دوپینگ یک ورزشکار مثبت اعلام می‌شود و نهادهای داخلی اطلاعرسانی نمی‌کنند؛ این مغایر با قوانین جهانی است. نام ورزشکار متخلف باید توسط نهاد داخلی به جراید داده شده و در مورد این تخلف اطلاعرسانی شود. در واقع پنهان کردن تخلف ورزشکار توسط نهادی، تخلف آن نهاد را ثابت می‌کند. بنابراین، طبق قوانین جهانی اگر چنین موضوعی ثابت شود، با آن نهاد برخورد می‌شود. به‌نظر من، در این شرایط باید اطلاعرسانی کرد. ما اگر بخواهیم با پنهانکاری در مورد تخلف یک ورزشکار صورت مسئله را پاک کنیم، ممکن است در آینده با سونامی دوپینگ در ورزش کشور مواجه شویم و این اصلا به صلاح نخواهد بود.
* دبیر اجرایی و سخنگوی سابق ستاد ملی مبارزه با دوپینگ
