که به‌رغم همه علاقه‌ای که به رشته محبوبش دارد به تلافی اجحاف و نامهربانی‌های صورت‌گرفته در ماه‌های اخیر ، اقدام به آتش زدن احکام قهرمانی‌های متعدد و عکس‌هایش کرده و مدال‌هایش ازجمله طلای المپیک‌اش را به جای گذاشتن در ویترین خانه به انباری انتقال داده است.
درددل قهرمان بزرگ دیروز و پرورش‌دهنده قهرمان امروز سنگین وزن جهان (بهداد سلیمی) باورش ابتدا کمی سخت بود و درنهایت در مقابل سؤالات بی‌شمارش در جواب چاره‌ای جز افسوس نداشتیم که تحویلش دهیم. حسین توکلی 10 سال پیش درست در روزهایی که ناکامی‌های پیاپی گریبان ورزش ایران در رویداد مهمی چون المپیک را گرفته بود و هنوز درحالی‌که علیرضا دبیر و حسین رضازاده طلا نگرفته بودند و کشور در تب مدال می‌سوخت، با طلای نابش شادی را به مردم و ملتش ارزانی داشت.
بدین شکل بود که کاروان ورزشی ایران در روزهای پایانی بازی‌ها با گرفتن روحیه‌ای مضاعف از کسب طلای تاریخی توکلی در ادامه با طلای رضازاده و دبیر و تک مدال برنز هادی ساعی با کسب مقام بیست‌وششم یکی از موفق‌ترین دوره‌های تاریخی حضورش در المپیک را تجربه کرد.
قهرمان ارزشمند دیروز از این موضوع گلایه داشت که چرا نباید در خانه‌اش (فدراسیون وزنه‌برداری) جایی برای کارکردن امثال او وجود‌داشته باشد که نزدیک به 20 سال عمر و جوانی‌اش را چه در راه قهرمانی و چه پرورش قهرمانان به پای این رشته سنگین ریخته و حالا با مصدومیت های پس از بازنشستگی روبه رو شده است .
حرف‌های توکلی را پایانی نبود و او گفت صحبت‌هایش را فقط به‌عنوان درددل تلقی کنیم و از ما خواست که بنویسیم باز هم گلی به جمال قهرمانان دیروز مثل علیرضا دبیر که همدوره‌هایش را فراموش نکرده و مسئولیت یک مجموعه ورزشی را به او سپرده است. واقعا در ورزش ایران جایگاه قهرمانان ممتازی مثل توکلی کجاست؟
